Sinderella Nagelhout (31) woog 140 kilo. Anderhalf jaar geleden besloot ze dat het genoeg was. Ze begon met afvallen, maar dat ging helemaal mis. ‘Ik heb geen idee meer hoe een boterham smaakt.’
Leestijd: 7 minuten.
Driehonderd calorieën op een dag: dat is wat Sinderella van zichzelf mag eten.
“Als kind was ik al dik”, vertelt Sinderella aan de telefoon. “Daarom werd ik veel gepest. Maar toen ik ouder werd, kreeg ik twee goede vriendinnen, die me accepteerden zoals ik was. Vanaf dat moment vond ik het wel best. Ik liet het idee van slank te willen zijn los en at alleen nog waar ik zin in had. Ook sportte ik nauwelijks, dus dan wil het wel. Op mijn zwaarst woog ik 140 kilo.”
Sinderella heeft een man en twee dochters, nu drie en vijf jaar oud. Op een dag in februari 2018 vroeg de oudste aan haar waarom mama zo dik was, terwijl andere ouders dat niet waren. “Toen wist ik: er moet iets gebeuren, dit is ongezond.”
Ze ging naar de huisarts om te informeren naar een maagverkleining, maar zag toch van die optie af. “Ik vond het geen fijn idee dat er zo aan mijn lichaam gesleuteld zou worden. Bovendien dacht ik: ‘ik heb al deze kilo’s er zelf aan gegeten, nu moet ik ze ook zelf afvallen.'”
Het was de eerste keer dat Sinderella kennismaakte met de strenge innerlijke stem, die ze later Anna zou gaan noemen. De stem die haar vertelde dat ze moést afvallen.
En in het begin ging dat ook goed. “Ik ging veel bewegen. Wij wonen in een klein dorp en bepaalde producten kon ik alleen bij een grotere winkel in een ander dorp krijgen. Mijn man drinkt graag energiedrank en voor één blikje sprong ik dan al op de fiets.”
Ook haar eetpatroon veranderen ging Sinderella gemakkelijk af. “Friet verving ik voor sla, een gehaktbal voor een stukje kip. Toen het afvallen lukte, dacht ik: ‘oké, mooi, maar dit moet sneller kunnen.’ Vanaf dat moment ben ik calorieën gaan bijhouden.”
En dat veranderde alles. “Ik stopte met het eten van aardappels, van brood, van rijst. Ik begon alles af te wegen. Ik at ’s ochtends bijvoorbeeld twee crackers met smeerkaas. Per cracker mocht ik er dan drie gram kaas op doen. In het begin smaakte dat natuurlijk nergens naar, maar op een gegeven moment was ik eraan gewend.”
Na een tijdje was ook weinig eten niet goed meer; er mocht helemaal niets meer binnenkomen. De eerste keer dat ze overgaf, kan Sinderella zich nog goed herinneren. “Ik had sla gegeten met kip, maar ik had er ook een gekookt ei bij genomen. ‘Shit’, dacht ik. ‘Toch weer 72 calorieën die ik voor niets heb gegeten.’ Onder de douche heb ik het er toen weer uitgegooid. Mijn man hoorde me, maar ik vertelde hem dat het ei niet goed was gevallen.”
Lang had dan ook niemand door dat het niet goed ging. Haar opa en oma, bij wie ze vaak kwam en met wie ze een hechte band had, boden haar nog steeds wel chocolaatjes aan, maar die kon ze gewoon afslaan omdat iedereen wist dat ze aan het afvallen was. En afvallen was toch alleen maar gezond?
In de zomer van 2018 was ze vijftig kilo kwijt. Een mooi moment om te stoppen en weer gezond te gaan eten, vond Sinderella. Maar daar dacht Anna anders over. De stem in haar hoofd maakte haar als de dood om weer aan te komen als ze normaal ging eten. Dus ging ze door. Zes keer per week naar de sportschool, driehonderd calorieën per dag.
Maar waar haar man haar altijd had ondersteund, begon hij nu ook in te zien dat het niet goed ging met Sinderella. “Ik had ingevallen wangen, geen energie meer. Hij viel met de deur in huis: hij wilde dat ik met een psycholoog ging praten.”
Die trok snel haar conclusies: Sinderella had anorexia. Ze woog nog maar 54 kilo, kon nauwelijks meer fietsen of voor haar kinderen zorgen. “Er waren toen momenten dat ik dacht: ‘van mij hoeft het niet meer.'”
Een jaar later krijgt Sinderella nog steeds hulp van de psycholoog. Ook gaat ze naar een diëtiste en krijgt ze thuisbegeleiding om te helpen met de zorg voor haar dochters. Ze probeert het nog steeds op eigen kracht: op dit moment is ze aan het opbouwen naar vijfhonderd calorieën per dag. Maar als ze niet snel aankomt, moet ze opgenomen worden in het ziekenhuis om daar gedwongen een normaal eetpatroon op te bouwen.
“Als ik mijn gedrag niet verander, dan ben ik er over een jaar niet meer, heeft de arts mij verteld. Dat wil ik niet. Ik heb twee kinderen en een liefhebbende man die mij altijd heeft gesteund. En ik heb mijn opa op zijn sterfbed beloofd dat ik beter ga worden. Dus ik wéét dat ik moet aankomen. Maar ik vind het doodeng.”
Wat Sinderella met haar verhaal wil laten zien: wie wil afvallen, moet daar heel goed over nadenken. “Het is niet altijd een leuk verhaal. Zo van: ‘Ik viel zoveel af en nu voel ik me geweldig.’ Ik heb er veel schade mee aangericht, voor mezelf, maar ook voor mijn man. We willen graag nog een derde kindje, maar ik ben onvruchtbaar nu.”
De psycholoog moet Sinderella leren zichzelf te accepteren zoals ze is. “Voor mijn vader kon ik vroeger nooit iets goed doen. Dat heeft me erg onzeker gemaakt. Alle complimentjes die ik kreeg toen ik afviel, voelden heel goed. Waardoor ik alleen maar meer wilde afvallen.”
Lees ook
Mariëts dochter (22) overleed aan anorexia: ‘Een afschuwelijke periode’
Daarom raadt ze iedereen die iets wil veranderen aan haar gewicht met klem aan: doe het niet alleen. “Ga naar een diëtiste en laat je goed begeleiden door bijvoorbeeld een psycholoog. Want als ik het allemaal over had kunnen doen, was ik nooit met afvallen begonnen.”
