Hoe zou het eigenlijk met hém gaan, vroeg Julice zich lange tijd af. Dit is haar verhaal.

Onverwacht

“We zagen de dood van mijn vader niet aankomen. Op een dag stonden er ineens twee rechercheurs voor mijn deur. Ze vroegen of ze mochten binnenkomen en vertelden dat ze een dag eerder mijn vader gevonden hadden. Hij had zijn auto heel bewust op het spoor geparkeerd en was omgekomen. Ik schrok enorm. Die dag voerde ik met mijn dochter van 13 en zoon van 12 plotseling een gesprek over de dood van hun opa, terwijl ik zelf nog nauwelijks had verwerkt wat ons was overkomen.”

Boos en verdrietig

“Ik ben een tijdlang zowel boos als verdrietig geweest. In het begin overheerste de boosheid richting mijn vader. Mensen spraken me na zijn dood aan en zeiden ‘och meisje, wat erg’ tegen me. Zie je wel, dacht ik toen, mijn vader laat me helemaal alleen achter. Mijn moeder overleed vier jaar eerder al en nu was ook mijn vader weg.”

Geen bevlieging

“Inmiddels spelen boosheid en verdriet nog wel een rol, maar met de informatie die ik nu heb, weet ik dat het geen bevlieging was. Hij is er langer mee bezig geweest. Toch denk ik nog steeds wel eens: waarom? Hij was na de breuk met mijn moeder verhuisd naar een ander deel van het land en voelde zich alleen. Was dan teruggekomen naar ons, dacht ik. Dan hadden we samen kunnen praten en was je minder alleen geweest. Waarom trok hij niet aan de bel?”

Contact

“Na enige tijd belde de uitvaartorganisatie me, met de vraag of de NS contact met me mocht opnemen. Ik vond dat prima en bedacht op dat moment eigenlijk pas dat de machinist die mijn vader aanreed ook enorm geschrokken moest zijn. Hij had het die dag immers voor zijn ogen zien gebeuren. Ik vroeg aan een dame van de NS of ik die man wellicht iets kon sturen: een kaart, bijvoorbeeld.”

Lees ook
Treinmachinisten over hun aanrijding: ‘Hij kwam op mijn raam terecht’

Speciaal team

“Ze gaf echter aan dat dat niet nodig was, dat er een heel goed team voor bestaat bij de NS en dat er tijdens de opleiding al aandacht aan wordt besteed. Wanneer er contact met nabestaanden ontstaat, krijgt de overledene een gezicht voor de machinist. Dat houdt het proces van verwerking tegen.”

Hart onder de riem

“Toch bleef het sluimeren en aan me knagen: ik wilde graag tegen de machinist zeggen dat hij er niets aan kon doen – en dat mijn vader hier heel bewust voor had gekozen. Ik hoop dat het met u ook weer beter gaat, wilde ik zo graag zeggen. Als hart onder de riem en ten teken dat hij niet vergeten werd.”

Niet alleen

“Helaas was het niet mogelijk. Aan de ene kant vond ik dat jammer, want de gebeurtenissen hadden veel impact gehad. Ik kon me goed voorstellen dat de machinist met veel vragen zat: of er wel iemand aanwezig was in het leven van het slachtoffer, bijvoorbeeld. Ik wilde zeggen dat mijn vader niet alleen was, maar zich wel alleen voelde. Maar ik moest erop vertrouwen dat hij goed was opgevangen.”

Gerustgesteld

“Nadat ik onlangs op LINDA.tv een video zag waarin dit verder werd toegelicht en ik de verhalen van verschillende machinisten hoorde, wist ik zeker dat hij hulp had gekregen bij het verwerken. Het maakte indruk op me. Het was de bevestiging dat ook de machinist die mijn vader had aangereden de nodige zorg had ontvangen. Pas toen viel er als het ware een last van me af.”

Niet oprakelen

“Inmiddels heb ik minder behoefte om met de machinist van die dag te praten. Ik heb altijd de gedachte gehouden ‘als het maar goedgekomen is’, maar het zal hem en mij niet helpen om daar nu nog op terug te komen. Het gebeurde tijdens zijn werk, misschien heeft hij het zelfs wel vaker meegemaakt. Dat weet ik niet. Maar als ik hem nu confronteer met mijn vader, die toen voor zijn trein stond, dan rakel ik misschien dingen op die hij al heeft verwerkt.”

*De naam van de geïnterviewde is wegens privacyredenen gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Telefoon 0900-0113 of www.113.nl.