Lees ook
Liveblog coronavirus: aantal patiënten op ic stijgt naar 1424

De van oorsprong Zwolse wast af in het Krasnapolsky Hotel, springt bij in Artis en vult vakken bij de Xenos. En niet zelden plakt ze een avonddienst achter een dagdienst. Uiteindelijk spaart ze drieduizend euro voor een reis die vier maanden moet duren. Samen met twee vriendinnen besluit ze eerst te genieten van een welverdiende vakantie in Nicaragua, om daarna in Mexico in een klein dorpje aan de Pacifische kust aan het werk te gaan bij een surfschool.

Lege hostels

“Al tijdens een van de eerste nachten, we waren op een paradijselijk eilandje in the middle of nowhere, maakte mijn vriendin me trillend wakker. Haar vader had vanwege het coronavirus een ticket terug naar Nederland geboekt. We volgden het nieuws, merkten dat de hostels leger werden, maar daar bleef het bij. Ik was nog niet klaar om mijn droom op te geven en mijn andere reisgenoot ook niet. Bovendien: de vluchten liepen in de duizenden euro’s.”

Lees ook
Coronapatiënten LUMC sneller naar huis door set meetapparatuur

Met z’n drieën reisden ze, in negen uur, af naar het vliegveld. Bella vervolgde haar reis met haar andere vriendin. “Landsgrenzen en luchtruimen werden dichtgegooid. We hoorden verhalen over Peru en Colombia waar de hel losbarstte. Hostels sloten hun deuren en er kwam geen geld meer uit de geldautomaten.”

Schengen

Via Costa Rica trokken de twee naar Mexico. “Overal stroomden de hostels leeg, waren reizigers aan het bellen en huilen. Naar een Nederlandse jongen die ik in Mexico leerde kennen, werden coronaliedjes gezonden. Ik werd door de lokale bevolking met de nek aan gekeken. Normaal ga ik er altijd op uit, ben ik het liefst onder de locals. Nu wilde ik het hostel niet uit. We dachten dat deze situatie drie weken zou duren. Dat zouden we wel kunnen uitzitten, maar toch werd elke keer het gesprek hervat: wat als niet wij ziek zouden worden, maar onze ouders? Vergeef je het jezelf als dat gebeurt en je kunt niet naar ze toe?”

Lees ook
De thuisquarantaine van Pauline begint zijn tol te eisen: ‘Wat een gelul zeg’

Van het ene op het andere moment, om drie uur ’s nachts, wist Bella het zeker: ze móesten naar huis en zo snel mogelijk. “Het was het besef dat dit geen weken, maar maanden zou gaan duren. Mijn vriendin kon weg, maar alle vluchten gingen via de Verenigde Staten. Omdat ik minder dan twee weken eerder nog in de EU was geweest, mocht ik wegens nieuwe veiligheidseisen niet meer reizen via Amerika. Mijn vriendin was me vooruit gereisd en al langer weg uit Europa. Ondertussen zag ik de prijzen stijgen. Alle toeristen waren uit het hostel verdwenen. Alleen een Israëlische en ik waren over. Tickets waren peperduur en niet te krijgen. In Nederland zaten acht mensen voor mij achter hun laptops om te proberen een ticket te kopen. Na bloed, zweet en tranen wisten ze er voor tweeduizend euro een te bemachtigen.”

Droom in duigen

Nu is ze weer terug in Nederland. “In eerste instantie was ik zo opgelucht, maar daarna kwam de klap. Mijn droom was in duigen gevallen. Mijn huis in Amsterdam had ik opgezegd en aan mijn baan als advocaat begin ik pas in augustus. Ik zit met een enorm bedrag aan lokaal geld wat geen enkel wisselkantoor wil wisselen en het spaargeld dat voor vier maanden was bedoeld, is op. Sterker nog: ik sta in de min. Het voelt alsof ik een weekendje Midden-Amerika heb gedaan, alsof al die shitbaantjes voor niks waren. Als ik nu al wat ga verdienen, is het niet genoeg om een eigen onderkomen van te betalen. Maar ik ben gezond en besef dat dat het een voorrecht is om in Nederland te wonen. Ben blij dat ik überhaupt een baan heb straks en ik ben dankbaar voor de lieve mensen om me heen. Momenteel woon ik bij een vriendin in een studiootje van twintig vierkante meter. Een beetje beklemmend, maar wel heel gezellig.”