Persoonlijke ogen

Alle cliënten gaven verder aan zich met hulphond zelfstandiger te voelen en beter in staat te zijn om sociale contacten te onderhouden en aan te gaan. Zonder hond waren veel van hen honderd procent afhankelijk van anderen om ergens te komen.

Sylvana (23) die slechtziend geboren is, is één van hen. “Ik durfde niet zonder mijn ouders of zus naar buiten. Maar zij zijn niet mijn ‘persoonlijke ogen’, dus ik was heel spaarzaam met hulp vragen. Ik ging alleen nog de deur uit als het écht nodig was.”

Eigen plan trekken

Tweederde van de cliënten heeft door de hulphond een grotere rol in de maatschappij. Voor de één betekent dit vrijwilligerswerk, voor de ander een betaalde baan of studie. De helft van de ondervraagden is werkzaam. Meerderen van hen hadden dit zonder hond niet kunnen (blijven) doen.

Sylvana: “Dankzij mijn hond kan ik mijn eigen plan weer trekken: studeren aan een hogeschool. Ik heb daar heel veel nieuwe vrienden gemaakt en voel me heel zelfverzekerd. Dat komt door Arlan: hij heeft mijn wereld vergroot.”

Lees ook
Dát is nog eens een hulphond: trouwe viervoeter helpt kinderen oversteken

Geen ‘patiënt’ meer

Een hulphond neemt gemiddeld twee tot zes uur per dag aan taken over van de naaste omgeving. Dit heeft een grote positieve invloed op het hele gezin. Enerzijds geven cliënten aan zich weer een gezinslid te voelen in plaats van een patiënt. Anderzijds ervaart de omgeving meer vrijheid en veel minder zorgen.

Hulphonden kunnen bijvoorbeeld medicatie brengen, een telefoon aangeven of schoenen uittrekken. Ook autoritjes zijn minder nodig omdat de cliënt zelf op pad kan met de hond.