Extra Handen

“Ik denk dat onze ouderen in de zorg wel iemand als ik nodig hebben. Iemand die af en toe hun dag goed kan maken met een grapje of een aai over hun bol, een leuke activiteit”, vertelt Iman. “Ik wil tijdens het verzorgen net dat beetje extra geven, met een glimlach of zo.”

Ze wil graag terug de schoolbanken in om zorgprofessional te worden. “Een uitkering hebben is echt geen pretje. Ik heb het altijd zo ervaren dat ik niet nuttig was”, legt Iman uit. “Dat heeft een heel grote impact gehad op mij, denk ik, dat je niet meer nuttig bent.” Het raakt haar om erover te praten. “Dat je geen rol meer hebt, vooral omdat ik natuurlijk ook mijn moederrol kwijt was.”

Ze heeft nooit een diploma gehaald. Dat haar kwaliteiten en vaardigheden daardoor niet op papier staan, zit haar dwars in de zoektocht naar een baan. “Zonder die opleiding kom je er gewoon niet.”

Autonomie

Tijdens het traject komt ze erachter dat het werk in de ouderenzorg haar op het lijf is geschreven. Maar de dingen die erbij komen kijken, zoals contact met collega’s, zijn lastiger voor haar.

Ze vindt autonomie heel belangrijk en laat cliënten graag zelf meebeslissen, vertelt ze. “Ook al is het iets kleins, zoals de vraag: ‘Zal ik de gordijnen opendoen?'” Maar daarin wordt ze teruggefloten. “Dan is het: dat moet je niet vragen, gewoon doen.” Ze vindt het lastig dat ze het niet altijd eens is met haar leidinggevende, én dat het haar niet altijd lukt daarover te praten. “Ik heb niks gedaan, omdat ik dat gesprek niet aan wilde gaan met de bewoner erbij. Dan denk ik: oké, laat ook maar.”

Intieme gesprekken over de gevolgen van kanker in '2Doc: Privégesprekken'Lees ook

“Ik denk dat ze in de zorg denken dat ik een softie ben en dat er over me heen wordt gelopen, terwijl ik heel anders denk over bepaalde dingen”, verklaart Iman als ze hun voortgang bespreken op school. “Ik begrijp echt wel dat er een personeelstekort is en iedereen heeft het ook heel zwaar gehad.” Toch vindt ze het moeilijk als ze haar leidinggevende keuzes ziet maken waar ze het niet mee eens is. Zo was er een cliënt bij wie ontlasting op plekken terecht was gekomen waar het niet hoort en werd diegene met een washandje schoongemaakt.

Ze is wel het gesprek aangegaan met haar werkcoach hierover. “Ik zei: ‘Misschien ben ik te goed voor deze wereld, dat kan.’ Maar zij zei dat ze hetzelfde had en die persoon met water zou hebben gewassen.”

Iman

Inmiddels duurt de stage vier maanden en Iman groeit in haar rol als verzorger. Maar als collega heeft ze het nog steeds moeilijk en vindt ze weinig aansluiting. “Ik heb dat tijdens het werk ook een aantal keer benoemd, dat ik niet sterk ben in socializen met collega’s. En zij hebben natuurlijk een heel ander leven gehad dan waar ik vandaan kom. Ik ben jaren de deur niet uit geweest.”

Aan het eind van de zes maanden stage doen de deelnemers een test, waaruit zal blijken of ze kunnen instromen op mbo 2 of mbo 3. Iman scoort hoog genoeg om naar niveau drie te kunnen. “Dit wil ik al vanaf mijn 21e”, zegt ze stralend als ze haar uitslag krijgt. “Ik heb een paar keer geprobeerd de opleiding te starten, maar dat kon ik niet combineren met mijn werk en van alles en nog wat. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn kinderen: al word ik tachtig, ik ga dat diploma halen. Dat zat altijd hier in mijn hoofd.” De trots spat van haar gezicht.

Iman zit helemaal op haar plek in de zorg. “Ik wil gewoon  lief zijn, ik wil aardig zijn, ik wil dankbaar zijn. Ik wil gewoon mensen met respect behandelen. Je hoeft niet veel te doen, het zit ‘m in heel kleine dingen.”

De 2Doc ‘Extra Handen’ terugkijken? Dat kan hier.

Margiena (40) was accountmanager, maar is nu wijkverpleegkundige: 'Hier ligt mijn hart'Lees ook