Ik vind er gewoon niks aan. Met een wildvreemde de meest intieme handelingen verrichten, nee. Ik ben alleen maar een viespeuk als ik me vertrouwd voel met een man. Daarnaast is het zo dat als je dan niets meer van je minnaar-voor-een-nacht hoort, je je toch een beetje bescheten voelt. ‘Was ik niet lekker genoeg, niet mooi genoeg, niet geil genoeg?’ Dat soort narigheid gaat dan door mijn hoofd fietsen. Zonder sex voelt een blauwtje minder als een afwijzing. His loss, denk ik dan.

Dus lichtelijk zelfvoldaan over mijn ijzeren zelfbeheersing in de nacht, zet ik een kop thee, bel een vriendin wakker om mijn avontuur te vertellen en zit daarna een beetje te suffen op de bank.

Ik hoef me echter niet lang af te vragen of Willem-Jan nog contact houdt, want al snel krijg ik een zonnige foto uit Italië. ‘Geland!’ Een foto van het treinstation en daarna een foto van zijn straat. En ’s avonds belt hij. Twee uur aan de lijn. Hij blijft lief en verliefd en maakt plannen voor over twee weken, want dan komt hij weer terug naar Nederland.

‘Ik ga het heel druk hebben, maar we kunnen in elk geval de dag van aankomst samen lunchen. Kom ik gezellig naar jou, gaan we heerlijk met elkaar vrijen en ga ik ’s avonds naar de zaak.’

Ondertussen blijf ik ook nog appjes krijgen van Michael en ik heb ook nog wat lopende matches met wie ik chat. Ik heb meestal wel iemand(en) op de reservebank. Na mijn liefdesverdriet om Deniz heb ik me voorgenomen dat dát me niet meer overkomt. Direct afleiding. Geen getreur en gesikkeneur. Immers, niets heelt een gebroken hart beter dan een nieuwe liefde. Ik voel echter dat het deze keer anders is dan bij al mijn vorige Tinderdates en ik ontmatch iedereen. De enige die blijft staan is Willem-Jan zelf. Michael app ik terug: ‘Lieve Mike, ik heb iemand ontmoet die ik heel leuk vind. Ik ga dit een kans geven. Sorry. Het ga je goed. Xx’

Hij is lichtelijk beledigd. ‘Hoezo? Waar heb je die dan ontmoet?’, vraagt hij achterdochtig. Ik wil hem niet zeggen dat ik gewoon ben blijven pierewaaien op Tinder terwijl wij uitgingen, dus jok: ‘Bij vrienden.’

‘Oh ja… en hoe oud is hij?’ Hij speelt de leeftijdskaart, hij is immers tien jaar jonger dan ik en denkt dat hij een uitzondering is. Ik wil verder eigenlijk niks loslaten want ik voel dat dit de verkeerde kant op gaat. Hij wordt nasty. ‘Mike, dat doet er niet toe. Ik wens je alle goeds, maar tussen ons stopt het hier.’

Hij pruttelt nog wat na en dan is het stil.

Elke ochtend krijg ik een berichtje uit Italië: ‘Buongiorno bella’ en elke avond een: ‘Slaap lekker’. Conclusie: hij denkt aan mij voor hij gaat slapen en ik ben de eerste aan wie hij denkt als hij wakker wordt. Verder is hij geen apper, maar een beller. We bellen uren. Ons record wordt vier uur op een vrijdagavond. We hangen op omdat we moeten slapen, niet omdat we zijn uitgepraat. Het bestaat dus echt! En als hij zegt: ‘Ik bel je morgen,’ dan belt hij ook morgen. Hij is niet vaag, nooit: ‘Tot van de week.’

Hij eindigt altijd met een afspraak voor de volgende ronde. Heerlijk. Zo word ik langzaam maar zeker verliefd op hem, terwijl ik hem maar één keer heb gezien. Na een week krijg ik een screenshot van zijn ticket. Om tien uur ’s morgens komt hij aan. We spreken af dat ik hem afhaal en een week later sta ik bij de aankomsthal op mijn blonde Viking te wachten…

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 7 november om 12.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
En dan… Hoor ik de meest sexy stem die je je kunt indenken: ‘Haaai, met Willem-Jan’