Dus op naar Janneman. Wanneer ik hem voor de deur van het café reikhalzend zie staan wachten, zinkt me de moed in de schoenen. Hij is allerminst de flamboyante man van de profielfoto’s, maar een opa. Zijn grijze haar is met pommade (hij leeft nog niet in het geltijdperk) op zijn hoofd geplakt, en ietwat krom loopt hij blij op mij af en zoent me op mijn wang.

Eenmaal tegenover me aan een tafeltje zegt hij: ‘Ben jij echt al boven de vijftig? Je ziet er zo jong uit. Je lijkt wel 28!’ Het voordeel van ouder wordende ogen…

Ineens springt hij overeind, komt naast mij zitten en pakt met twee handen mijn rechterhand: ‘Ik moet je wat bekennen. Ik heb een beetje gejokt over mijn leeftijd. Ik ben vijftien jaar ouder. Mijn foto’s zijn van een paar jaar geleden, maar als ik zeg hoe oud ik werkelijk ben, reageert niemand. En ik voel me nog zo jong!’

Ik begrijp hem en zeg troostend: ‘Maakt niet uit joh, als ik verliefd word, is dat op een ziel, niet op een uiterlijk.’ Dat is gedeeltelijk waar, maar Jezus, hij is tachtig!

Ik vind het sneu, vooral omdat hij zo opgetogen is dat hij zo’n jong geitje tegenover zich heeft. Ik laat mijn hand en mijn ego strelen terwijl hij honderduit  vertelt over zijn huwelijk, het familiekapitaal dat helaas opperdepop is, zijn vriendinnen. Vooral de laatste met wie hij zo’n aangename tijd had en toch zo handig was, want hij woont op een klein flatje en zij had een huis met tuin waar hij fijn elk weekend in kon schoffelen. En ze hadden ook nog heel prettige vleselijke gemeenschap. Hoe ik daarover dacht? Vleselijke gemeenschap? Ik verslik me in de thee. ‘Daar moet ik verliefd voor zijn, Jan’, pareer ik en breng het onderwerp op neutraler terrein.

Ik weet het twee uur vol te houden en dan is voor mij de koek op. ‘Zal ik eerdaags voor je koken’, probeert hij op de valreep, maar ik bedank hem vriendelijk, pak beleefd zijn zelf in elkaar geflanste visitekaartje aan en ga naar huis. Mijn eerste date zit erop en we swipen verder.