Jackie schrijft om de twee weken over haar zoon die zich een meisje voelt. Ze heeft twee kinderen en werkt in de zorg.
Een wijdverbreid misverstand is dat ieder mens in een hokje past. Hoewel wij als gezin tegenwoordig tot de LHBTIQ- gemeenschap behoren, kan ik de term nog steeds niet uitspreken, het zijn zo veel hokjes. En sommige mensen vallen niet eens onder de letters die er allemaal al zijn.
Ook al weten we dat het niet altijd zinvol is om in hokjes te denken, toch is het heel moeilijk om het te laten. Mijn zoon heeft al heel wat hokjes gehad in mijn hoofd:
1. Een jongetje dat broekjes draagt en T-shirts met dinosaurussen erop. Waarschijnlijk houdt hij later van Lego en voetbal.
2. Een jongetje dat prinsessenjurken draagt, hoe schattig. Dat doen veel jongetjes en meestal groeien ze er vanzelf overheen.
3. Een jongetje dat van meisjesdingen houdt. Geen probleem, dan houd jij toch van meisjesdingen.
4. Een transgender jongetje, of noem je dat dan een meisje? Dat betekent: VU, een andere voornaam, een ander persoonlijk voornaamwoord, een ander lichaam. Oh lievehelp! Of misschien toch:
5. Een jongetje dat gewoon hartstikke gay is en dat later met nepwimpers en een dikke laag make-up optreedt in ‘t Sluisje. Zijn alle travestieten eigenlijk gay? En is het te combineren met een reguliere baan?
6. Een jongetje dat heel goed weet dat hij lichamelijk een jongetje is, maar dat zichzelf toch ook ziet als een meisje. Hoe heet dat nou weer, non-binair? Is daar eigenlijk al een woord voor? Misschien een gender-parallel of gender-simultaan jongetje? Of gender-duaal? Bestaat er zoiets als een jeisje of mongetje?
De mensen om ons heen zijn heel welwillend. Ze snappen wel dat hij niet in hokje één past, maar vragen zich vriendelijk af in welk hokje hij dan wél past. Helaas kan ik hen niet helpen, ik weet het zelf ook niet. En het heeft weinig zin om het te vragen, want hij is pas zeven.
Sommige mensen vinden het onzin, al die hokjes. Bij de schepping waren er maar twee: man en vrouw schiep Hij hen. Dus doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Dat verbaast me altijd. Als er een nieuwe diersoort ontdekt wordt, zoals afgelopen jaar de sluipwesp Aphaereta vondelparkensis op de koeienweide in het Vondelpark, verheugt iedereen zich over de grootsheid van de natuur. Maar als er mensen blijken te bestaan die niet in de bestaande hokjes passen, dan is dat ongewenst. Dat begrijp ik niet. Mooi toch juist, dat we niet allemaal hetzelfde blijken?
Lees ook
Jackies zoon voelt zich een meisje: ‘Het brengt mensen in de war’
