Ik vond het vervelender toen schrijver Hans van Willigenburg nadat hij een slechte recensie over mijn debuutroman had geschreven, in een chatgesprek grapte dat ik hem nog steeds wel ‘mocht pijpen’. Hihi haha. Gebbetjes, lunches, berichtjes. In het algemeen moeten we het in Nederland stellen met magere metoo’tjes.

Waar ze in Amerika staan te rukken in een cactus, krijg je hier hoogstens ’s nachts een apart appje. En dat is misschien niet helemaal kosher maar op de schaal van Ep-wein-stein scoort het ook niet bepaald rechtszaak. Hiermee wil ik de ervaringen of gevoelens van mijn collega schrijfsters niet bagatelliseren overigens. Integendeel. Ik weet dat alle situaties en ervaringen verschillend zijn. Kont-tekst is belangrijk.

De grap van Van Willigenburg was naar voor mij omdat het mijn allereerste recensie was. Dat maakte me kwetsbaarder en de machtsverhouding schever. En zoals de Belgische schrijfster Lize Spit al opmerkte is alledaags machtsmisbruik zelden groots of spectaculair. Wat ik vermoed is dat alledaags machtsmisbruik ook echt héél alledaags is.

Veel voorkomt dus, vooral voor #metoo, en vaak nog onbewust ook. Peters had waarschijnlijk niet eens door dat hij fout zat. Nou wil ik niet zo’n oud wijf zijn dat alles uit het ‘oude normaal’ gaat goedpraten in het kader van: dat moesten wij ook doorstaan dus je depersonaliseert je er maar doorheen. Maar met de huidige cancelcultuur heb ik ook weer weinig. ‘Kbye Arjan Peters,’ schreef Tim Hofman op Twitter. Het wordt feministen verweten, maar mij valt juist op dat het vaak mannen zijn die hun seksegenoten (vooral die van een andere politieke kleur) op het #metoomatje roepen.

Vrouwen reageren meestal genuanceerder. Ik denk omdat ze de nuances vaak aan den lijve ondervinden. Hoeveel mannen zijn er nou echte creeps? Een minderheid. De meeste zijn superaardig en doen dan opeens toch iets wat niet prettig is. Daar zijn die magere metoo’s uitgelezen, maar vaak ongerecenseerde voorbeelden van.

Het probleem met dat snelle afserveren van iemand is dat er dan niet meer te praten valt. En wat niet besproken wordt, wordt nooit echt opgelost. Dat zou pas een fijn nieuw normaal zijn: oplossingen in plaats van oordelen. Met oordelen houd je alleen goed en fout over. Terwijl ertussenin nou juist is waar alles gebeurt.

Lees ook
‘Het idee van beesten opgestapeld in kooien, ineens vind ik het zo luguber’