Marleen Janssen (43) voelt zich soms twintig en soms tachtig. Ze is dol op brommers, schapen en meneer Janssen.
Ik heb een vriendin die droomt over haar exen. In haar fantasie stuurt ze die mannen naakt het bos in. Dat vind ik niet gek. Maar dan. Na vijf minuten stuurt ze er een roedel wilde honden achteraan. Eerst vroeg ik haar wat die mannen haar hadden misdaan. Dat was inmiddels een beetje flets geworden in haar herinnering, maar erg was het hoe dan ook, anders waren het geen exen, wel? Ik snapte dat niet goed, maar liet het zo. Toen vroeg ik: ‘En wanneer had je verkering met Henk, Piet en Peter?’ Henk was vier jaar geleden, Piet zeven en Peter inmiddels elf jaar. Ik zei: ‘Doe normaal!’
Ik doe niet aan rancune. Jegens sommige exen heb ik wel wat twijfelachtige gevoelens, maar opjagen of doodknuppelen, nee. Laatst had ik een weemoedige avond en sloeg ik aan het googelen om te zien hoe het met de mannen ging. Dat was raar: ze waren onvindbaar. Ik was teleurgesteld, maar vooral een beetje van slag. Omdat mijn exen geen virtuele sporen nalaten, leek ik er ook een beetje niet te zijn geweest. Op sommige momenten in mijn levensloop was ik een soort weggewassen.
Vandaag vroeg ik meneer Janssen of hij zijn exen wel eens had opgespoord. Nooit aan gedacht, zei hij, maar een uurtje later meldde hij: ‘Ik heb er een gevonden!’ ‘Ah,’ zei ik geïnteresseerd, ‘en?’ ‘Nou,’ was het antwoord, ‘ze heeft vorig jaar de eerste prijs gewonnen in het Nederlands Kampioenschap Makreel Roken.’
Ik keek op de laptop naar een plaatje van een heel gewone vrouw van middelbare leeftijd. Ik vroeg meneer Janssen wat hij dacht nu hij zijn ex sinds twintig jaar weer zag. ‘Niks,’ zei hij, ‘ze draagt nog steeds dezelfde soort truitjes en ze heeft lekkere boerinnenarmen gekregen.’ Het was even stil. Toen vervolgde hij: ‘Maar het raarste is die prijs: ze kon vroeger nog geen ei bakken.’
Sindsdien denk ik na over hoe alles toch kan verkeren in het leven. Was meneer Janssen toch bijna getrouwd geweest met een makreelrookstertje. Ik wil er niet aan denken wat mij had kunnen overkomen. Nee, ik ga alleen nog maar vooruit. Nu breek ik al een dag mijn hoofd over de vraag waar ik over tien jaar kampioen in zou willen zijn. Ik kan helemaal niets bedenken.
