Oké, ik heb er schoon genoeg van. Waarvan? Van hullie. Van jullie. Van iedereen eigenlijk. Al jaren probeer ik te social distancen. Een afstand te creëren tussen mij en de ander.
Mezelf te verwijderen van feestjes, etentjes, verjaardagen en begrafenissen, maar ik kreeg het nooit echt goed voor elkaar. Ik kon de juiste smoezen niet verzinnen of verdroeg de teleurgestelde gezichten van mensen niet, hun verongelijkte toon aan de telefoon.
Schuldgevoel is een behoorlijk effectief chantagemiddel. Tenminste op mij werkt het, dus dan stond ik weer met een gegraveerde rammelaar in mijn knuistjes naar een lelijke baby te turen of verplicht tequila te slempen op iemands vrij ongezellige vrijgezellenfeestje. Maar nu, met corona, dacht ik van alles af te zijn.