Aafke Romeijn (32) is schrijver, muzikant, vlogger, fervent Twitteraar én de wekelijkse columnist van LINDA.nl. Deze week schrijft ze over de achternaam.

Ik las het verhaal van Æmilia, die ervan baalt dat ze overal moet uitleggen hoe haar naam gespeld en uitgesproken dient te worden.

Ik snap dat leed. Mijn eigen naam is best te doen (“met E-lange-IJ N”), maar mijn mans achternaam is Ieven. Waarschijnlijk las je ‘Leven’, maar het is dus ‘ieven’. Yep, die fout maakt iedereen die zijn naam leest. Ie-de-reen.

Sinds ik met hem samen ben, heb ik ontdekt op hoeveel momenten in het dagelijks leven het gedonder oplevert wanneer men je naam verkeerd schrijft. Van de postbode die je nieuwe simkaart weigert te geven omdat je naam verkeerd op het pakketje staat tot aan verkeerd in elke digitale database staan (“Het is Ieven, maar kijk maar even bij de L van Leven…”) – ergernis en gedoe.

Lees ook
Æmilia (34): ‘Mijn vader had vast niet bedacht dat ik m’n naam altijd moet spellen’

Toen we een dochter kregen, besloten we dat dat een mooie gelegenheid was om dat gedoe de familie uit te helpen. Je mag immers alweer een tijdje kiezen welke achternaam je je kroost meegeeft: dat van vader of moeder. Fantastisch beleid, want: eindelijk gelijkheid tussen man en vrouw. Nu was mijn mans verwarrende achternaam niet de enige reden om onze dochter mijn naam te geven. We vonden mijn naam beter bij haar voornaam passen, plus: we vonden het een mooi feministisch statement.

En dat laatste is nodig, want ik ken in mijn nogal vruchtbare familie- en vriendenkring niemand die van de mogelijkheid gebruik heeft gemaakt om de moeders achternaam door te geven. Twee vriendinnen hadden het graag gewild. En terecht, ze hebben allebei een prachtige en zeldzame achternaam. Na maandenlang soebatten met hun man besloten ze dan uiteindelijk toch maar om voor de vaders achternaam te gaan.

Lees ook
Katja Schuurman deelt de bijzondere bijnaam van haar eh, borsten

Waarom? Simpel: de mannen wilden niet. Ze waren bang voor de reacties van hun eigen familie, of voelden een soort oud-testamentische trots over het voortzetten van een dynastie. Of – en dat begrijp ik nog wel – ze voelden dat het doorgeven van hun naam een compensatie was voor het ontbreken van de ‘echte’ bloedband tussen moeder en kind.

Hoe dan ook: blijkbaar zijn mannen nog erg onzeker over het loslaten van hun achternaam. Wij vrouwen hebben eeuwenlang onze familienaam afgelegd op het moment dat we trouwden en kinderen kregen. Het is wat mij betreft hoog tijd dat mannen zich over hun onzekerheid heenzetten en het gezin als een democratische eenheid gaan zien. Wat dat betreft ben ik trots op mijn man: hij is een pionier – met een verwarrende achternaam, dat wel.