Eén uur fietsen al ver? Voor Tessa (24) niet: zij fietste in zes dagen maar liefst 550 kilometer door de woestijn in Marokko. De maandenlange training – die soms best pittig was – was het helemaal waard.
Tessa vertelt in gesprek met LINDA.meiden over de Titan Desert Morocco – één van de zwaarste woestijnfietswedstrijden ter wereld.
Haar broer komt op het idee om mee te doen aan deze huge tocht. Tessa en haar vader zijn snel om. Zelf mountainbiket ze al weleens voor de fun op de zondagochtend. “Vorige zomer ben ik naar Oostenrijk gefietst. Nu kan ik ook wel zes dagen achter elkaar fietsen, dacht ik. Het leek mij gaaf om een uitdaging aan te gaan die je niet zómaar kan doen, maar waarvoor je traint om het te halen.”
De chille weekendochtenden worden ingeruild door sweaty trainingen, waarin ze focust op afstanden afleggen en uren maken. “Ik werk fulltime, dus het was passen en meten om genoeg tijd te maken. Ik trainde drie à vier keer in de week; in de weekenden waren mijn trainingen langer.”
De 550 kilometer die ze heeft afgelegd, is het resultaat van de vele uren die erin zijn gestopt. “Het was soms best pittig. In de eerste maanden ging het goed, want dan zijn de trainingen minder intens omdat je het opbouwt. Op het einde moet je voor je gevoel veel afzeggen. Ik stopte met drinken en was op feestjes vooral supermoe van alle trainingen.”
Gelukkig is het ’t allemaal waard, want begin deze maand stapt ze op de mountainbike in de woestijn. “Het was zo bijzonder. Je leeft in een bubbel en bent daar met vijfhonderd fietsers. Het is indrukwekkend om daar het landschap te zien: soms heb je kilometers lang uitzichtloze vlaktes en zie je opeens een paar kinderen staan. Of zie je na een bocht mooie bergen of ineens een dromedaris waar je omheen moet.”
Zwaar is het wel. “Er zijn momenten waarop je denkt: als het kamp nou twintig kilometer eerder was gekomen, had ik dat niet erg gevonden. Aan de andere kant bereid je je er zo op voor. 95 procent van de tijd vond ik het heel gaaf.” En als ze in die andere vijf procent zit? “Dan zei ik tegen mezelf dat ik er zelf voor had gekozen om dit te doen én hoe mooi het wel niet is. Als je blijft trappen, kom je er vanzelf.”
Tekst gaat hieronder verder.
En dan komt ze na hard strijden over de finish… “Ik had gedacht dat ik een brok in mijn keel zou krijgen, maar dat was niet zo. Daar was ik verbaasd over. De organisatie had er een spektakel van gemaakt; een lokale band maakte bij de finishlijn muziek. Het was een euforisch moment. Je hebt er zes dagen hard voor gewerkt.”
De Titan Morocco had dit jaar als doel dat honderd vrouwen meedoen; 71 fietsen uiteindelijk de tocht. “Bij aankomst kreeg ik een trui met ‘SheTitan’ erop. De faciliteiten voor vrouwen waren goed geregeld, en de mannen kregen geen voordelen. Ze deden hun best om het voor vrouwen fijn te maken, zodat het voor ons leuk is om mee te doen.
Ik denk wel dat er nog een groot verschil zit tussen de mannen- en vrouwenfietssport in het algemeen”, meent Tessa. “Voor mannen is het allemaal wat beter geregeld. Het is logisch te verklaren, want het heeft te maken met sponsoring. Mannensport wordt beter bekeken en er gaat meer geld naartoe.” Gelukkig ervaart ze dit niet bij de Titan Morocco die gelijkwaardigheid hoogzet.
Tekst gaat hieronder verder.
Bij Tessa is de liefde voor het fietsen na deze ervaring alleen nog maar meer aangewakkerd. Nog een keer meedoen aan een Titan-tocht ziet ze wel zitten. “Ik kijk er met heel veel plezier op terug.”
Sanne is wereldkampioen wakeboarden: 'Ik bak stroopwafels om rond te komen'
