Denk jij dat de ware bestaat? Als ik onze generatie op TikTok mag geloven, bestaat-ie zéker. Hij is minimaal 1.85 meter lang en doet nooit iets waarvan je mogelijk de ‘ick’ zou kunnen krijgen. (Zoals ademen op de verkeerde manier. Stop daarmee, lol.) Ook zit hij in de bovenste belastingschijf en gaat nog liever dood dan dat hij jou iets laat betalen. Een vereiste bij het krijgen van een relatie is dat je nooit meer hoeft te betalen voor je eigen nagels. Oh ja, en als hij je dan niet na anderhalf jaar al ten huwelijk heeft gevraagd met een ring die een klein fortuin kost, is het een loser en kan je beter bij hem weggaan. “Hoe bedoel je princess treatment? Dit is toch the bare minimum?”
Ook al lees ik online vaak dat meiden niet willen settelen voor minder, in het echte leven kom ik bar weinig mensen (of beter gezegd: unicorns) tegen die aan deze belachelijke eisenlijst voldoen. Laat staan dat je deze Prince Charming tegenkomt op Bumble of Hinge. Moet je voor zo iemand in een toren gaan zitten wachten totdat hij besluit aan je extensions naar boven te klimmen? Moet je er je schoen voor kwijtraken in de stad en ervoor zorgen dat je voor klokslag middernacht weer thuis bent zodat je niet in een pompoen verandert? Mijn persoonlijke voorkeur zou uitgaan naar honderd jaar slapen en me weer wakker laten kussen; bij deze geef ik consent. Ik kan me voorstellen dat dit allemaal als érg veel gedoe klinkt. Gelukkig kan je jezelf tegenwoordig ook altijd nog gewoon opgeven voor De Bachelor.

Als je het mij vraagt zijn we door alle flitsende dingen die we online van elkaar zien een beetje vergeten waar het écht om draait in de liefde. Dat je vriend altijd de rekening pakt bij jullie etentjes is geen garantie dat hij je buiten het restaurant ook met respect behandelt. We moeten stoppen ­onszelf blind te staren op onze ­checklist. In plaats daarvan kunnen we onszelf beter ­afvragen: wat brengt deze ­persoon eigenlijk in míj naar boven? Kan ik mijn vrolijke, gekke zelf zijn? Kan ik lol maken, net als toen ik een jaar of vijf was? Voel ik me veilig? Als er iets is, mag dat er dan zijn? Voel ik me geliefd om wie ik ben, of heb ik het gevoel dat ik mezelf anders moet voordoen?
When you know, you know, zeggen ze. Ik vind dat een romantisch idee, maar een iets te groot statement. Ik bedoel, we zijn mensen: niets is zeker. Wat ik wél wist toen ik Brian (de vader van mijn dochter) ontmoette, was dat het deze keer écht anders was. Niet omdat ik hem knap vond en hij langer was dan ik, maar omdat ik “ja” kón en nog steeds kán antwoorden op alle vragen die ik mezelf net heb gesteld. En met zulke rijkdom heb ik echt nog wel wat centjes over voor mijn eigen nagels.•