“Nooit had ik verwacht de helft te zijn van een tweeling. Tuurlijk schoot de mogelijkheid weleens door mijn hoofd, maar dat was gewoon een van de vele opties en fantasieën die ik had omdat ik nou eenmaal niets wist van mijn afkomst. Ik had geen onverklaarbaar voorgevoel en ik dacht nooit concreet na over hoe het zou zijn om een tweelingzus te hebben. Daar kon ik me geen voorstelling van maken. Maar het is echt zoals in een film: mijn tweelingzus Yiling en ik hebben een heel speciale band. Het voelde met haar meteen vertrouwd, alsof ik haar al heel lang kende. Dat wij niet samen zijn opgegroeid, is een groot gemis.

In ben geboren in China, waar ik toen ik twee dagen oud was naar een kindertehuis ben gebracht. Daar woonde ik anderhalf jaar, tot mijn Nederlandse ouders me adopteerden. In Zutphen groeide ik op in een warm gezin. Ik ben de oudste thuis, na mij werd mijn drie jaar jongere zusje geadopteerd – ook uit China – en kregen onze ouders nog twee biologische zoontjes. Ik voelde me welkom en geliefd. Over mijn adoptie werd niet geheimzinnig gedaan. Op mijn verjaardag vroeg mijn moeder zich altijd af of mijn biologische ouders ook aan mij dachten. Die openheid was fijn, het zorgde ervoor dat ik me nooit bezwaard voelde om vragen te stellen over mijn afkomst. Niet dat mijn ouders daar veel over konden vertellen. In mijn dossier stond alleen dat ik was achtergelaten bij een brug en dat mijn biologische ouders onbekend waren.

Toen ik ouder werd, hield mijn afkomst me vaker bezig. Ik vond het jammer dat ik thuis op niemand leek. Steeds vaker dacht ik aan mijn biologische familie. Ik vroeg me af of ik nog broertjes of zusjes had en of ik qua uiterlijk of persoonlijkheid op mijn vader of moeder leek. Ook wilde ik weten waarom ik was afgestaan. Omdat ik hierover helemaal niets wist, ging ik het zelf invullen. Ik bedacht duizend mogelijke scenario’s. Was ik afgestaan omdat mijn ouders heel arm waren? Of kwam het door de Chinese een-kind-politiek? Was een van mijn ouders ziek of overleden? Van wie had ik mijn eczeem? Er spookten zo veel vragen door mijn hoofd, en daar wilde ik antwoord op.

Rond mijn negentiende ging ik online op zoek naar meer informatie. Zo kwam ik terecht bij Stichting Adoptiepedia, een belangenorganisatie voor Chinees en Taiwanees geadopteerden. Ik deed verschillende DNA-tests die ik uploadde naar online databanken. Er kwam geen match. De zoektocht lag even stil, totdat ik vorig jaar vanuit Adoptiepedia hoorde over een ‘rootsreis’ naar China. Ik meldde me aan voor de selectie en mocht mee, samen met vijf andere geadopteerde meiden. Het plan was om te gaan flyeren in onze geboorteplaatsen, om zo familie te vinden. Twaalf jaar geleden was ik al met mijn ouders in China geweest, toen bezochten we het kindertehuis waar ik had gewoond. Ik herkende toen de geuren en voelde me er meteen op mijn plek. Hoewel ik zin had om weer naar mijn geboorteland te gaan, stapte ik met weinig verwachtingen op het vliegtuig. Op een ontmoeting met mijn ouders durfde ik niet te hopen, want dan kon ik alleen maar teleurgesteld worden. Mijn insteek was om meer feeling krijgen met het land, het eten en de cultuur.

De reis ging naar de provincie Jiangxi, waar mijn reisgenoten en ik vandaan komen. Mijn geboortestad Ningdu was als eerste aan de beurt. Ik vond het heel spannend. Op pleinen, markten en bij restaurants deelden we flyers uit met oude en recente foto’s van mij erop en de vraag of iemand informatie had over mijn ouders. We vielen op en werden gefilmd door omstanders. Een van die video’s werd op de Chinese TikTok geplaatst en ging viraal. Het filmpje werd gezien door een nicht van mij, ze vond dat ik bizar veel leek op haar nichtje Yiling. Zij stuurde de video door naar de rest van de familie en zo ging het balletje rollen. En hóé! Mijn biologische ouders haastten zich naar het politiebureau, waar ik toevallig al was om mijn DNA af te staan. Onze gids vertelde me dat er een familie onderweg was die vermoedde dat ik hun dochter was.

Ik reageerde heel nuchter en durfde geen hoop te hebben. Plots zag ik een man om de hoek komen lopen. Ik zag een kuiltje in zijn wang, net zo een als ik heb. Deze man zou zomaar eens familie kunnen zijn, dacht ik. Daarna kwam een vrouw – mijn moeder – binnen met mijn eeneiige tweelingzus Yiling. Toen ik haar zag, was er geen twijfel meer mogelijk. Dit was honderd procent mijn familie. Yiling en ik leken als twee druppels water op elkaar. Ongelovig keken we elkaar aan. We pakten elkaar vast, draaiden elkaars gezicht om te kijken hoe de ander er van de zijkant uitzag. Onze mond, ogen, neus: alles leek op elkaar. Ik was in shock. Daarna kwamen de tranen, bij iedereen. Ik had alleen maar oog voor mijn zus, maar mijn ouders waren natuurlijk erg geëmotioneerd en pakten steeds mijn hand vast. Voor de formaliteit deden we een DNA-test, die bevestigde dat dit mijn familie was.