‘God forbid a woman kneels on her album cover’, trapt Diet Prada een post af over Sabrina Carpenters albumhoes. Fans zijn woest en noemen hun idool een antifeminist. Een vrouw die haar seksualiteit uit terwijl de ogen van de wereld op haar gericht zijn, wat is er feministischer dan dat?
Redacteur Misha denkt dat Carpenters (zoals haar fans zichzelf noemen) best een lesje feminisme kunnen gebruiken.
Mocht je het nieuws gemist hebben: Sabrina Carpenter brengt binnenkort een nieuw album uit. Haar single Manchild was het voorproefje voor studioalbum Man’s Best Friend. Tot zover, geen problemen. Waar fans over struikelen is de albumcover, waar de Amerikaanse popster op handen en knieën zit. Ze raakt het been van een staande (onbekende) man aan, die haar haar vastheeft. Een beetje zoals een hondenriem zou worden vastgehouden. Het resultaat? Chaos in de comments van haar Instagram-post.
Terwijl een hoop fans uitkijken naar het album, klinkt er ook een negatief geluid. ‘In dit politieke klimaat? Dat is gestoord’, schreef iemand. Een ander reageert: ‘Ons terug in de tijd schoppen voor de vibe‘. En natuurlijk voelt een derde zich genoodzaakt om te zeggen: ‘Dit is triest en walgelijk. Wees een beter voorbeeld voor jezelf en jonge meiden.’ Om maar te zwijgen van het aantal keer dat ze voor ‘slet’ of ‘hoer’ wordt uitgemaakt.
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Volgens online critici ligt het grootste probleem bij het feit dat de albumcover antifeministisch is en volledig gericht op de male gaze. De zangeres zou met één beeld (ja, het is er echt maar één) alle vooruitgang van het feminisme door de eeuwen heen, ongedaan maken. Sure.
Maar wat deze toetsenbordhelden vergeten, is dat de male gaze niet automatisch ontstaat zodra een vrouw sexy is. Het is een perspectief: een manier van kijken en representeren waarbij vrouwen worden gereduceerd tot een object voor mannen. Het probleem zit ‘m echt niet in Sabrina’s pose, niet in haar hakken, niet in haar haar (of de manier waarop het vastgehouden wordt), want: Sabrina is niet het object, maar de maker – belangrijk detail. En daarmee gaat het geschreeuw over de male gaze helemaal niet op.
Waarom de ophef mij zo tegen de schenen schopt, is dat het gaat om een vrouw die de regie heeft over haar seksualiteit, expressie en lichaam. Waarom wordt dat bestempeld als problematisch? Omdat het niet past binnen het ‘veilige’ idee van feminisme? Alsof een vrouw alleen feministisch is als ze netjes, bescheiden en politiek correct blijft. Zodra ze flirt, speelt of verleidt, gelden er plots andere regels.
Soms lijkt het alsof vrouwelijke seksualiteit enkel geaccepteerd wordt als het achter gesloten deuren tevoorschijn komt. En zelfs dan… Van een vrouw wordt verwacht dat ze een freak in the sheets is, maar tegelijkertijd ook een heilige maagd die nog nooit door iemand is aangeraakt. Hoe werkt dat precies? Vrouwen mogen niet met hun seksualiteit te koop lopen, maar worden door mannen aangemoedigd zich ‘sexy’ te kleden, zodat zij hen kunnen seksualiseren én vervolgens op diezelfde seksualiteit kunnen afrekenen. Snap jij het nog? Ik niet. En diezelfde seksualiteit op een albumcover delen? Blijkbaar is dat de grootste zonde ooit.
Waarom de ophef om Sabrina Carpenters albumcover juíst vrouwonvriendelijk is
Dan is er nog het feit dat er geschreeuwd wordt dat Sabrina antifeministisch is, of in ieder geval, dat haar albumcover dat is. Over een oversimplificatie gesproken. Wie gelooft dat feminisme alleen gaat over sterk zijn, beschaafd blijven of nooit sexy zijn in de buurt van de man, heeft nog heel wat te leren over de échte betekenis.
Feminisme is niet het tegenovergestelde van vrouwelijkheid. Het is geen dresscode of een keurslijf. Het draait om autonomie. De vrijheid om geil te zijn. De vrijheid om die geilheid te laten zien. Om keuzes te maken waar jij je als vrouw goed bij voelt, zonder na te denken over wat anderen daarvan vinden.
Dat mensen zich ongemakkelijk voelen bij een vrouw die haar seksualiteit in beeld brengt, soit. Dat ongemak zegt meer over hen dan over Sabrina. Zeker wanneer het verpakt wordt als ‘bezorgdheid om jonge vrouwen’. Want jonge vrouwen leren niet van preutsheid verpakt als progressie. Ze leren van vrijheid. Ze leren van vrouwen die zichzelf durven zijn; geil, slim, kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Wat veel (dare I say it: alle) critici lijken te vergeten, is dat feminisme niet afhangt van één albumhoes. Het hangt niet af van één vrouw, één pose, één uiting van seksualiteit. Feminisme blijft bestaan en vooruit bewegen zolang vrouwen mogen kiezen. Ook als die keuze schuurt en ingaat tegen publieke wenselijkheid.
Een vrouw mag geil zijn, zich zo kleden én dat delen. Als ze dat doet, is dat niet automatisch voor mannen. Dat Sabrina een hetero vrouw is, maakt haar seksualiteit niet minder van haar. Het idee dat vrouwelijke expressie alleen mag bestaan als het braaf en achter gesloten deuren is, is onzin en enorm achterhaald.
Dus is Sabrina’s albumhoes antifeministisch? Nee. Het is een vrouw die zelf bepaalt. Ze is geil en deelt dat graag. En dat is feminisme.
Sabrina Carpenter over kritiek op 'te sexy' optredens: 'Volkomen achterhaald'
