Haat-liefde

Met deze klant heb ik een typische haat-liefdeverhouding. Veel mensen denken dat in mijn werk altijd het credo ‘wie betaalt, bepaalt’ geldt, maar dat is echt niet zo zwart-wit. Natuurlijk wil ik het mijn klanten naar hun zin maken – tevreden klanten komen immers terug – maar dat betekent niet dat ik alles maar accepteer.

Naam: Ray
Leeftijd: 48 jaar
Uiterlijk: Slordige uitstraling, simpele broek met een vlek op zijn T-shirt, maar wel een knappe Rolex om zijn pols
Duur: 16 uur
Tarief: €3100

FOMO is erger

Ray boekt altijd last-minute, iets wat ik vreselijk vind. Ik houd van voorbereiding, maar FOMO wint het meestal van mijn irritatie. Dus: cocktailjurk aan, hakken onder de arm en ik loop snel naar mijn auto. Precies op dat moment loopt mijn buurvrouw naar buiten. “Heb je een feestje?”, vraagt ze. “Ja”, lach ik, en glip snel de auto in. Ze moest eens weten.

Ray woont in een prachtig penthouse midden in Amsterdam. Dankzij klanten als hij ben ik over mijn rijangst heen gekomen. Een jaar geleden had ik nooit gedacht door Amsterdam te rijden. No way. Nu parkeer ik relaxed in de ondergrondse garage. Hij is blij me te zien, maar ik merk meteen dat er iets niet klopt. Op mijn vraag of alles goed gaat, volgt een zucht: “Mijn schoonmaakster heeft alles verkeerd gedaan.”

'Het idee dat ik met haar man seks zou hebben, werd haar te veel'Lees meer

Luxeproblemen

Zijn kleding is niet terug van de stomerij, zijn bed niet opgemaakt en de boodschappen kloppen niet. Niet dat hij ooit kookt, maar het idee alleen al frustreert hem. Sinds zijn scheiding – die, eerlijk is eerlijk, waarschijnlijk voor iedereen beter was – vertrouwt hij op een mix van een schoonmaakster en high-class escortservice voor de ‘vrouwelijke touch’. En blijkbaar verwacht hij van mij ook huishoudelijke inzet. Maar daar ga ik vanzelfsprekend niet aan beginnen.

Hij klaagt zeker een uur over alles wat niet goed is gegaan, tot ik vraag: “Wat gaan we eigenlijk doen vandaag?” Plots springt hij op. “We moeten naar de opening van een restaurant van een vriend van me!” Ik kijk naar de vlek op zijn shirt. “Dan moet je wél even wat anders aantrekken.” Ik trek een fris overhemd en pantalon uit zijn kast, bel zijn chauffeur en binnen no-time zijn we op weg naar, jawel, mijn favoriet: een Italiaan.

Gênant

Bij het restaurant is het mega druk. Ray stelt me voor als ‘een hele goede vriendin’. Als de serveerster zich omdraait om onze drankjes op te halen, zegt Ray: “Je hebt vijf minuten. De tijd gaat nu in.” Hij pakt z’n telefoon om haar letterlijk te timen. Ik val bijna van mijn stoel. “Doe even normaal”, sis ik. “Dat is echt niet oké.” De serveerster komt even later licht gejaagd terug. Ik bedank haar uitgebreid en probeer de sfeer te redden. We praten over zijn zakenreis. Ik vind het oprecht leuk om te horen hoe ondernemers praten over hun succes – als ze niet aan het tijdklokken zijn tenminste.

Zijn vrienden schuiven aan en we proosten op de opening. De sfeer is los, het eten geweldig. Ik sla het dessert over, want als ik aan ijs ga beginnen, lijkt het straks alsof ik zwanger ben. Ik krijg daar altijd zo’n opgezwollen buik van. En dat is natuurlijk het laatste wat je wilt als high-class escort. Na het diner gaan we naar een private club van een van de vrienden. Denk: leren banken, verlichte bar, een beetje fout maar ook stijlvol. Ray wil per se op de bar dansen. Ik ben altijd wel in voor dat soort leuke dingen, dus ik doe lekker met hem mee. We lachen, dansen en vergeten de tijd.

Naar bed

Terug in zijn appartement is er natuurlijk nog een groot probleem: zijn bed is niet opgemaakt. Hij kijkt me aan en zegt met een zielige blik: “Kun je echt m’n bed niet even opmaken?” Ik zeg hem dat dat helaas niet tot mijn takenpakket behoort en dat als het hem echt niet lukt, hij op Youtube vast wel een tutorial kan vinden. Hij probeert het nog eens. “Echt niet? Je bent er nu toch en ik heb dit in geen twintig jaar gedaan.” Ik vertel hem dat het dan juist een heel goed moment is om het weer eens te proberen.

Ik plof met een glas water op de bank en zet mijn telefoon op stil. Na een kwartier hoor ik wat gemompel en gerommel uit de slaapkamer komen. Na een halfuur roept hij vol trots: “Esmee, het is gelukt!” Ik loop naar binnen, geef hem een knuffel en een kus. Ik vertel hem dat ik trots op hem ben en dat hij wel een beloning heeft verdiend. We kleden ons uit en gaan samen onder de douche. We zoenen, ik begin hem af te trekken, maar merk dat hij niet helemaal stijf blijft. “Geeft niks”, fluister ik, en we verplaatsen ons naar bed.

Daar proberen we het opnieuw, rustig en zonder druk. Na een half uurtje kijkt hij me aan. “Ik denk dat het voor nu niet gaat lukken.” We vallen samen in slaap. Tot hij me om vijf uur ’s ochtends wakker maakt. “Spoedklus. Ik moet nu echt gaan.” Hij geeft me een kus. “Je mag rustig wakker worden en trek de deur maar achter je dicht.” Ik draai me nog eens om en weet zeker dat hier wel weer een vervolg op komt.

'Ik denk dat veel klanten getrouwd zijn, wie ben ik om daarover te oordelen?'Lees meer