Alleen naar huis

“Het was 2019. Ik was twintig en woonde net een jaar in Leiden – in een studentenwoning in het hartje van de stad. Ook had ik me aangesloten ik bij een studentenvereniging. Dat vond ik geweldig, iedere week werd er iets georganiseerd.

Die zomer hadden we een lustrum – tien dagen lang feest. Er was een locatie net buiten de stad voor afgehuurd. De vierde nacht stond ik daar te wachten op een vriend. We zouden samen naar huis fietsen, maar door alle drukte en de alcohol in mijn systeem kon ik hem niet vinden. Het was laat, mijn telefoon was leeg. Dan ga ik zelf wel, dacht ik. Dat deed ik wel vaker. Leiden is zo’n kleine stad, ik had er nooit een onveilig gevoel. Bovendien had geen van mijn vriendinnen ooit iets geks meegemaakt.”

Nafluiten en achternalopen: twee op de drie jonge vrouwen in 2021 op straat geïntimideerdLees meer

‘Ik wil mee naar binnen’

“Onderweg was er niets aan de hand. Totdat ik mijn fiets parkeerde in de steeg waar ik woonde. Ik merkte dat er een man langsliep en dat hij zijn pas inhield. ‘Loop maar even door’, dacht ik – maar echt onveilig voelde ik me niet. Toen ik bij mijn voordeur was, liep hij opeens tegen me aan. Hij probeerde me te zoenen.

Ik was overrompeld en probeerde me los te maken uit zijn greep. De deur móét open, dat is het enige wat ik dacht. Het lukte me, maar de man blokkeerde de deur met zijn arm. ‘Ik wil mee naar binnen’, zei hij. ‘Nee, dat wil ik niet’, zei ik stellig. Hij betastte me. Ik probeerde me te verzetten, maar daardoor werd hij hardhandiger. Er ontstond een heftige worsteling, waarin ik van me af sloeg en trapte, maar hij was veel sterker. Op een gegeven moment viel ik met mijn hoofd tegen de deur aan. Dit is het, dacht ik: óf ik vlucht nu, óf hij verkracht me.”

Iris (22) werd onderweg naar huis in haar gezicht gespuugd: 'Voelde me heel kwetsbaar'Lees meer

Opgevangen door onbekenden

“Ik rende de trap op, maar struikelde halverwege. Misschien greep hij mijn enkel, misschien viel ik zelf – ik weet het niet meer. Op handen en voeten ben ik zo snel ik kon naar boven geklommen. Daar bonkte ik keihard op de dichtstbijzijnde deur. Godzijdank deed mijn nieuwe huisgenoot open. Ze was nog wakker en zat met vriendinnen te borrelen. Toen ze de paniek in mijn ogen zag, liet ze me meteen binnen.

Haar vriendinnen vingen me op, terwijl zij de politie belde. Ik kende deze meiden niet, maar ze ontfermden zich zonder aarzelen over me. De man die me had aangevallen was nergens meer te bekennen – waarschijnlijk is hij gevlucht toen ik de trap op klom.

Even later stond de politie binnen. Ik kreeg alleen geen woord uit mijn mond. Ik was compleet in shock en kon alleen maar huilen. De meiden legden een matras voor me neer, omdat ik niet alleen durfde te slapen. Ik viel uiteindelijk uitgeput in slaap, tot ik de volgende ochtend werd wakker gemaakt voor mijn afspraak op het politiebureau.”

Naar ouders in Spanje

“Mijn beste vriend ging met me mee naar het politiebureau, waar ik aangifte deed. Daarna sliep ik bij hem. Ik voelde me verdoofd, maar twee dagen later moest ik het vliegtuig in. Mijn ouders waren op vakantie in Spanje en ik zou langskomen. Ze wisten nog van niets; ik wilde het niet via de telefoon vertellen. Mijn vriend pakte mijn koffer in en bracht me naar het vliegveld.

Ik wilde mijn ouders dolgraag zien, maar zag er tegelijkertijd tegenop. Ik wilde hun vakantie niet verpesten. Het voelde alsof ik de aanranding zelf had veroorzaakt. Mijn ouders hameren er al mijn hele leven op dat je ’s avonds nooit alleen naar huis moet fietsen. Hoe kon ik zo dom zijn geweest? Ik was bang dat ze teleurgesteld zouden zijn.

Toch vertelde ik het aan ze – in de woonkamer van het vakantiehuis. Iedereen moest huilen. Niemand zei ook maar iets over wat ik anders had kunnen doen. Maar het schuldgevoel bleef knagen.”

Yeline werd meermaals door vrienden aangerand: 'Het voelt alsof je nooit helemaal veilig bent'Lees meer

Het leven gaat door

“Terug in Nederland begon ik de situatie te downplayen. Het was nu eenmaal gebeurd, maar het leven ging door. Toen slachtofferhulp belde, zei ik dat het wel ging. Dat is iets waar ik achteraf spijt van heb. Als je dat zegt, geloven ze je en nemen ze geen contact meer met je op. Ik had mijn eerste mogelijkheid tot hulp afgeslagen. Al had ik dat ook niet nodig, overtuigde ik mezelf. Totdat ik aan mijn lichaam merkte dat ik altijd aan stond.”

Levensechte nachtmerries

“Jarenlang heb ik dagelijks nachtmerries gehad. Ze voelden levensecht. Dan wist ik bijvoorbeeld dat óf een dierbare óf ikzelf verkracht zou worden, maar luisterde niemand naar me. Met een bonzend hart schrok ik wakker en begon ik aan mijn dag. In de trein ’s ochtends moest ik heel vaak bijkomen van de nacht.

Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik niet meer durfde te slapen. Dan ging ik mediteren en vocht ik tegen mijn moeheid. Ik was bang geworden voor mijn eigen dromen. Daarnaast schrok ik overdag van kleine dingen. Een hard geluid of iemand die opeens dicht achter me liep. Ik kende geen rust meer.”

Kirsten (24) had een stalker: 'Nergens leek ik aan hem te kunnen ontsnappen'Lees meer

Een stap naar hulp

“Ik had mezelf gebrainwasht dat de aanranding een groot misverstand was. Misschien had ik mijn grenzen toch niet duidelijk aangegeven of het in mijn hoofd groter gemaakt. De politie had immers ook geen dader kunnen aanwijzen.

De nachtmerries had ik daarom geaccepteerd als onderdeel van mijn leven. Maar ik merkte dat de aanranding ook mijn liefdesleven beïnvloedde. Ik vertrouwde mijn eigen gevoel niet meer. Hoe moest ik mijn grenzen bewaken als iemand daar ooit zo roekeloos overheen was gegaan – en wat wáren mijn grenzen eigenlijk nog? Tijdens het daten vond ik het moeilijk om echt verbinding te maken, terwijl dat bij vriendinnen vanzelf leek te gaan.

Ik begon zelfhulpboeken te lezen en herkende mezelf in veel verhalen. Toch voelde de stap naar professionele hulp nog steeds te groot. Pas toen ik bij een psycholoog liep voor een ADHD-diagnose, kreeg ik te horen dat ik eerst iets anders moest aanpakken: ik had PTSS (post traumatische stress stoornis, red.). De psycholoog adviseerde me daarom om te starten met EMDR-therapie.”

EMDR

“Daar zag ik erg tegenop. Wat zou er gebeuren als ik zo’n grote wond opende? Afgezien van de nachtmerries, ging mijn leven best oké – en ik had net een leuke jongen leren kennen. Tegelijkertijd besefte ik dat dit traject nodig was. Al helemaal als ik een connectie met deze jongen wilde opbouwen. Dus begon ik met de behandeling.

Ik heb geluk gehad dat ik meteen werd geholpen door een hele kundige psycholoog. Samen hebben we al mijn herinneringen doorlopen. Het is gek hoe EMDR werkt, ik kan nu met veel meer rust en afstand kijken naar wat er is gebeurd. Ik vertelde de jongen met wie ik datete al snel over het traject. Hij bleek zeeën aan geduld te hebben en heeft me gedurende de therapie altijd gesteund. Inmiddels is hij mijn vriend.”

Klaar om verhaal te delen

Inmiddels gaat het goed met Willemijn en heeft ze nauwelijks nog nachtmerries. “Precies een jaar na mijn EMDR-traject kreeg ik van KRO-NCRV de vraag of ik mee wilde werken aan de documentaireserie App me als je thuis bent. Dat voelde als het juiste moment. Ik wil met mijn verhaal licht schijnen op de impact van seksueel geweld – en hoop dat anderen niet zo lang met hun trauma rondlopen als ik.”

‘App me als je thuis bent’ is vanaf vandaag (27 november) te zien op NPO Start.

Daniques zus werd vermoord door obsessieve Tindermatch: 'Onze toekomst was sámen gepland'Lees meer