Sanne Bronkhorst (25) heeft een levensbedreigende instabiliteit in haar nek, waardoor ze al maanden aan bed gekluisterd is. Om haar leven te redden moet ze onder het mes, in Spanje. Hoe komt ze daar als ze niet rechtop kan zitten? Met de WensenAmbulance, natuurlijk.
LINDA.meiden belt met Jan Withaar, bestuurslid bij WensenAmbulance Nederland, en Sanne Bronkhorst over de reis. Tevens de eerste verre buitenlandreis voor de organisatie.
Ongeveer anderhalve maand geleden komt Jan voor het eerst in contact met Sanne, nadat zij een wens indient bij de WensenAmbulance. “Ze vroeg of wij haar vervoer naar Barcelona, Spanje konden verzorgen.” Door het Ehlers-Danlos syndroom kampt Sanne met een levensbedreigende nekinstabiliteit en is ze al maanden aan haar bed gekluisterd. (Ze deelde haar verhaal in de LINDA.meiden-rubriek Overleefd.) Voor een levensreddende operatie moet ze naar Spanje. Eén probleem: ze kan niet rechtop zitten, waardoor vliegen uitgesloten is. Ze moet dus liggend vervoerd worden. En dat maakt de WensenAmbulance waar. Op woensdag 1 oktober begint Sanne samen met drie vrijwilligers – twee chauffeurs, die in het verleden repatriëring hebben gedaan, en een verpleegkundige – aan haar reis.
Jan: “Wij wilden Sanne graag helpen met het vervoer. Er komen veel schrijnende wensen bij ons binnen, zo ook die van deze jonge vrouw die zonder operatie overlijdt. Haar verhaal en doorzettingsvermogen greep ons enorm aan, dus het bestuur was er snel over uit dat we haar gingen helpen. Voorafgaand aan de reis heb ik Sanne thuis bezocht en hebben we haar wensen in beeld gebracht; wat kunnen wij doen en wat kan zij zelf. Na een gesprek van twee uur was het allemaal duidelijk en stelde ik binnen één dag een team van vrijwilligers samen om Sanne naar Spanje te begeleiden.”
Sanne is in levensgevaar door instabiele nek: 'Het begon met een val tijdens padel'
Op woensdag 1 oktober is het gezelschap vertrokken in een ambulance met extra demping én een aanhanger met Sannes rolstoel. “Daarnaast zijn er iets meer spullen meegegaan dan normaal, waaronder een koeling met drinken en een koeling voor Sannes eigen eten”, laat Jan weten. “Ze rijden in drie delen naar Spanje, zo’n vijfhonderd kilometer per dag. En dat is meteen waar onze angst zit, want Sanne kan niet zoveel prikkels hebben en achterin een ambulance liggen is pittig, zelfs met extra demping. Er is met Sanne besproken dat zij moet aangeven tot hoever ze kan gaan, desnoods wordt de reis in meer stukken opgedeeld om het dragelijk te houden.”
Als Sanne, naar verwachting op vrijdag 3 oktober, in Spanje arriveert, heeft ze enkele dagen om uit te rusten voordat ze haar eerste onderzoeken moet doen. De WensenAmbulance gaat dan leeg terug. “Over het vervoer terug hebben we afgesproken: als Sanne opnieuw liggend naar Nederland moet worden gebracht, halen wij haar op. Indien ze geopereerd kan worden, blijft ze tot december in Spanje. Dus dat is een gesprek voor over een paar maanden.”
Afgezien van kortere ritten naar Duitsland en België is de reis naar Spanje de eerste verre reis voor de WensenAmbulance. Waarom? Jan: “We rijden zo’n vijfhonderd wensen per jaar. Tot nu toe hadden we daar vier ambulances voor beschikbaar. Zo’n verre reis zorgt ervoor dat één daarvan meerdere dagen niet inzetbaar is, waardoor het niet haalbaar was. Onlangs hebben we een nieuwe ambulance gekregen, niet veel later kwam Sannes bericht binnen. Het heeft zo moeten zijn.”
Er wordt letterlijk een nieuwe weg bewandeld – in dit geval gereden. En dat is ook voor Jan spannend. “Er moest een aangepast protocol geschreven worden voor het buitenland en goed gekeken worden naar de belasting van de vrijwilligers. Het is allemaal gelukt. Ik ga zelf niet mee de weg op. Ik zal de reis op afstand begeleiden, maar ben als algehele reserve klaar om in te springen waar nodig. Daarnaast heeft Sanne mijn telefoonnummer, dus ze kan me onderweg altijd bereiken.”
Chantal heeft het Ehlers-Danlos syndroom en brengt 23 uur per dag in bed door
Wat Jan het spannendst vindt aan de rit, is de belastbaarheid van Sanne. “Dat kan ik niet beoordelen”, zegt hij. “Een arts heeft goedkeuring gegeven voor de reis, dus mijn hoop is dat ze het aankan. Sanne heeft een enorme vechtlust, maar ik hoop dat ze de reis niet onderschat. Zij wil dit en wij gaan er alles aan doen om het zo comfortabel mogelijk te maken. Zoals ze het zelf omschrijft: dit is haar laatste kans.”
Enkele dagen voor haar reis spreekt LINDA.meiden kort met Sanne. Op dat moment razen er meerdere gevoelens door haar lijf. “Ik ben heel blij dat het eindelijk zo ver is. Tegelijkertijd heb ik geen idee wat ik van de reis kan verwachten en hoe het is om drie dagen lang in een hobbelige ambulance te liggen. Help! Ik kijk vooral uit naar de periode waarin ik de scans heb gehad en me, omringd door vrienden, kan voorbereiden op de operatie. Het voelt als een groots avontuur, een sprong in het diepe. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Wat ik wel weet is dat deze reis veel te zwaar gaat zijn voor mijn lichaam. Ik hoop dat ik onderweg zoveel mogelijk rust en donker om me heen kan hebben, zodat het hopelijk de minste uitputting veroorzaakt.”
Jaarlijks rijdt de WensenAmbulance honderden wensen. Om dit waar te maken zijn ze afhankelijk van vrijwilligers. Wil jij iets voor hen betekenen, kijk dan op hun website hoe je dat kunt doen.
Esmee ging met WensAmbulance naar Taylor Swift: 'Hele voorprogramma geslapen'
