Zeg nou zelf, niet elke break-up gaat zo vriendschappelijk als je aan je vrienden vertelt. In ‘En toen was ik single’ nemen wij een duik in het leed van echte relatiebreuken. In de breedste zin van het woord.
Dit keer vertelt Doris* (27) haar verhaal.
Duur van de relatie: Acht jaar
Wie maakte het uit: Doris’ beste vriendin
Reden van breuk: Meningsverschil op vakantie
“Mijn beste vriendin en ik leerden elkaar kennen op de eerste dag van onze opleiding. Er was meteen een klik. We bleken dezelfde interesses te hebben en woonden ook nog eens bij elkaar in de buurt. Hierdoor waren we veel samen; fietsten we samen naar en van school, gingen in de weekenden stappen en brachten bijna elke avond met elkaar door. Naarmate de tijd verstreek leerden we ook elkaars vrienden kennen.
Door de jaren heen ging het grotendeels goed, maar we hebben beiden een pittige persoonlijkheid waardoor we ook regelmatig ruzie hadden. Dit gebeurde ook een keer tijdens de les, waarna een mentor ons aansprak omdat wij de sfeer in de klas naar de knoppen hielpen. De ruzies gingen vaak over kleine, onnodige dingen en werden vaak door haar gestart. Acht jaar lang ging het met pieken en dalen, maar toen we samen op vakantie gingen, ging het helemaal mis.”
“Op een zomerse avond besloot ik dat het tijd was voor een break en ik dacht dat zij er ook wel een kon gebruiken. Een paar uur later stond ik bij haar op de stoep en boekten we een reis binnen Europa. Ondanks de jarenlange vriendschap waren we nooit samen op vakantie geweest. We waren zoveel bij elkaar, wat kon er misgaan?
We gingen een week naar de zon en het ging eigenlijk hartstikke goed. Ik ben chronisch ziek, dus moest het vaak wat rustiger aan doen qua activiteiten. Soms had ik een dutje nodig of wilde ik gewoon op een strandbedje liggen. Zij was daar anders in en na drie dagen kwamen we erachter dat zij geen behoefte had aan stilzitten. Ze heeft dat heel duidelijk gecommuniceerd en we hebben er een gesprek over gevoerd. Gelukkig begreep zij mij wel.
Op de laatste avond ging het mis. Voor onze terugvlucht moesten we nog een coronatest doen. We boekten een afspraak bij een kliniek in de buurt en hadden vooraf betaald. Toen we daar eenmaal voor de deur stonden, bleek het dicht te zijn. Via de website van de Rijksoverheid vond ik een andere kliniek aan de andere kant van het centrum. Ik stelde voor om een taxi te pakken en daarna wat te gaan eten. Zij wilde niet met de taxi, dus pakten we stepjes. Het enige probleem is dat je die niet zomaar overal kan neerzetten, waardoor we vanaf de parkeerplek nog een heel stuk moesten lopen. Mijn beste vriendin was zo boos dat ze me niet meer wilde aankijken én ook niet meer samen wilde eten.”
“Na de test gingen terug naar de hotelkamer waar we wat zouden bestellen. Zij wilde er niks van weten. In plaats van er een gezellige laatste avond van te maken, was ze scheldend en huilend aan het inpakken. Ik snapte er niks van, het was zo’n fijne vakantie geweest. De irritaties groeiden mij boven het hoofd, dus zei ik op een beetje een lullige manier: ‘Waarom huil je? Maak je niet zo druk.’ Dat had ik beter niet kunnen doen, want ze werd woest.
Kort daarna belde mijn vader om te kijken hoe het ging, maar mijn bestie dacht dat ik hem had gebeld om haar zwart te maken. Dat was absoluut niet het geval. Op een gegeven moment liep het allemaal zo hoog op dat ze niet meer met mij wilde praten. Ik heb het lekker gelaten en dacht dat we het wel naar de volgende dag konden tillen. ’s Ochtends was de sfeer er niet beter op geworden. Een paar jaar eerder had ik in de stad gewoond waar wij verbleven, dus had ik voor de vlucht afgesproken met een oud-vriendin. Vooral voor wat afleiding: ik heb echt enorme vliegangst. En aangezien mijn bestie niet met mij sprak, moest ik mijn afleiding ergens anders zoeken.”
Ik bood nog wel mijn excuses aan en gaf aan dat ik over de ruzie wilde praten. Mijn beste vriendin zag het anders en bleef maar schreeuwen. Ik maakte haar duidelijk dat als we niet normaal met elkaar konden praten, dat samen wachten tot we terug naar huis vlogen ook niet gezellig zou zijn. Desondanks nodigde ik haar uit om mee te gaan naar die oud-vriendin. Ze flipte, belde haar moeder om slecht over mij te praten en is toen huilend vertrokken. Een paar uur later hoorde ik van een gemeenschappelijke vriendin dat zij een andere vlucht had geboekt. Toen ik in de avond op het vliegveld was, kwam ik haar tegen en vertelde ze het ook zelf even. Daarna draaide ze zich om en heeft niks meer tegen mij gezegd. Dat was het.”
“Achteraf hoorde ik van vrienden dat zij hen haar verhaal had verteld, waarin ik de boosdoener ben. Tja, wat doe je eraan? Een kleine maand na de vakantie hadden we weer contact. Toen flipte ze over iets kleins en begon te schreeuwen en huilen. Het werd me te veel en probeerde de boel te sussen. Zonder succes. Daarna zijn we elkaar nog wel bij verjaardagen van gemeenschappelijke vrienden tegengekomen. En inmiddels, een paar jaar later, is het allemaal ook wel oké: we kunnen elkaar gewoon groeten, maar een echt gesprek komt er niet meer van.
Niet zo lang geleden heb ik haar wel een bericht gestuurd met de vraag of we konden praten. De vakantie en ruzie liggen nu jaren achter ons, we zijn beiden gegroeid én ik mis de vriendschap heel erg. Mijn ex-bestie gaf aan dat ze niet zeker wist of ze behoefte had aan een vriendschap. Als dat zo is, accepteer ik het, maar nu heb ik in ieder geval de eerste stap gezet.”
*Doris’ naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Consent was ver te zoeken bij piercer van Isobel (28): 'Toen ik twijfelde, had ze moeten stoppen'
