Er heerst nog steeds een taboe rondom tatoeages (en dan met name in het gezicht, de nek en op de handen). Dat merkt Shayène (25) ook nu ze een nieuwe baan probeert te vinden en om haar uiterlijk wordt afgewezen.
En dat terwijl de tatoeages voor haar een diepere, culturele betekenis hebben.
“Ik ben een Molukse, Indische, Surinaamse en Nederlandse dame. De markeringen die ik op mijn gezicht draag staan voor het vrouw-zijn, het Molukse volk en de cultuur. Toen mijn oma in 2017 overleed, ben ik me meer gaan verdiepen in onze cultuur en besloot ik dat ik deze zichtbaar wilde uitdragen.”
De markeringen op het gezicht zijn een manier om te laten zien dat je onderdeel bent van het Molukse volk. Dat je dit bij Molukse vrouwen in Nederland niet vaak – maar volgens Shayène gelukkig steeds vaker – ziet, komt door de “vernietigende effecten van het kolonialisme”. Alles wat naar de cultuur verwees, werd in de ban gedaan.
“De drie lijnen op mijn kin staan voor de drie rivieren waar de Molukkers vandaan komen. De reden dat deze op de kin getatoeëerd zijn, is omdat vrouwen in mijn cultuur de verhalenvertellers zijn. Door te vertellen gaven mijn voorouders de cultuur en kennis door. De rode markeringen naast mijn ogen staan voor een plant, Lelemuku en haar zaden; dat ik mag groeien als persoon en als vrouw. Ze betekenen dat ik de zaden van mijn kennis mag voortplanten naar de volgende generaties.”
Dat de tatoeages op haar gezicht binnen de Nederlandse maatschappij over het algemeen niet geaccepteerd worden, weet Shayène. Maar haar cultuur en afkomst eren vindt ze belangrijk. “Me aan de regels houden doe ik met alle liefde. Ik betaal mijn belastingen en spreek de taal; ik doe er niemand pijn mee als ik dit stukje van mijn cultuur met me meedraag.”
Toch zorgt het taboe hierop ervoor dat er anders naar Shayène wordt gekeken. “Mensen vinden het heftig en er wordt vaak naar me gestaard. In mijn directe omgeving hoor ik vaak dat mensen het lelijk vinden en dat het een deel van mijn schoonheid weggeeft. Dat begrijp ik niet, omdat ik denk dat het omarmen van je cultuur in de hedendaagse maatschappij juist iets heel moois is.”
Gelukkig krijgt ze ook veel fijne reacties. “In de supermarkt kwam een meisje van een jaar of acht met haar moeder naar me toe om te vertellen dat ze me mooi vond.”
Afgezien van de reacties, merkt Shayène, nu ze aan het solliciteren is, dat het hebben van zichtbare tatoeages een effect heeft op de kans dat ze ergens wordt aangenomen. “Het hebben van tattoos op zichtbare plekken wordt nog steeds gezien als niet representatief. En een representatief uiterlijk is vaak wel een vereiste, ook op plekken als call centers.”
“Als ik op gesprek kom begint het vaak vrij awkward. Negen van de tien keer wijken ogen toch wel af naar mijn kin, wat het lastig maakt om oogcontact te maken. Tijdens zo’n gesprek krijg ik vaak te horen dat ik qua competenties goed pas binnen het profiel, maar dat het door de tatoeages moeilijker is om mij ergens te plaatsen. Het gesprek is vaak heel prettig, maar ze kunnen me meestal niet aannemen enkel op basis van mijn kwaliteiten.”
Dat zij door haar financiële situatie nu iets moet zoeken wat misschien niet direct haar droombaan is, vindt ze niet erg. “Ik zou in een fabriek kunnen werken, maar ik weet dat ik zoveel meer kan dan dat. Ik ben heel behulpzaam, ben niet vies van hard werken en zou ook als het echt niet anders kan zonder moeite als vuilnisman of putjeschepper kunnen werken. Niks ten nadelen van die werkvelden, maar dat is niet iets waar ik zelf gelukkig van zou worden.”
“Soms moet je inleveren, maar morgen is niet beloofd. Ik wil niet de rest van mijn dagen uitzitten op een plek waar ik het niet naar mijn zin heb. Dat zou ik zonde vinden.” Daarom heeft Shayène op verschillende Facebook-groepen een oproep gedaan om tóch een baan te vinden op een plek waar zij gelukkig is en waar haar tatoeages niet als beperking, maar als toevoeging worden zien.
“Mijn ideale baan kan ik in mijn vrije tijd af en toe al uitoefenen: het maken van Grillz. Tandtechnisch zou ik nog zo veel meer willen leren, maar zoals ik al zei: zolang ik maar geaccepteerd word, is niks me te min.”
Nieuwslezeres presenteert met traditionele kintatoeage: 'Ik wil door het glazen plafond breken'
