‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek Overleefd delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat is er gebeurd, hoe hebben ze het verwerkt en wat hebben ze ervan geleerd?
Sophie van Wijland (24) kreeg een hersenbloeding.
27 januari 2025 begon voor Sophie als een normale, maar opwindende dag. “Het was de eerste werkdag bij mijn nieuwe baan. Ik zat lekker in mijn vel en sloot de dag af met een etentje met collega’s. Aan het einde van de dag reed ik met de auto naar huis.”
Een dag vol indrukken, natuurlijk was Sophie moe. “Thuis ging ik naar boven om mijn make-up eraf te halen. Toen ik het flesje cleanser op mijn wastafel wilde pakken, greep ik ernaast in de lucht. Ik dacht: tut, wat doe je? Daarna gebeurde het nog een keer. Dat was gek. Bij de derde keer had ik door dat er iets niet goed was.
Ik riep mijn vriend, die op dat moment nog beneden was, naar boven. Ik vroeg of hij de huisarts wilde bellen, omdat ik vermoedde dat ik gedrogeerd was in het restaurant. Terwijl hij aan de telefoon hing, wilde ik mijn tandenpoetsen. Alleen smeerde ik de tandpasta niet op mijn tandenborstel, maar aan de zijkant van mijn wang. Dat is het moment dat hij 112 belde.”
“Terwijl mijn vriend met de spoeddiensten aan de telefoon was, kreeg ik enorme hoofdpijn. Erger kan je je niet voorstellen. Op de een of andere manier wist ik dat ik een hersenbloeding had. Ik heb hier helemaal geen ervaring mee, maar dat was wat mijn gevoel zei. Ik sprak dit uit naar mijn vriend. Ook mijn vader kreeg een belletje en arriveerde twee minuten na de ambulance. Het moment dat mijn vriend de deur ging opendoen, was ik boven even alleen. Ik voelde mezelf wegzakken en dacht dat ik doodging.”
“Ambulancemedewerkers deden verschillende testen met me, de conclusie was: ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Maar een brancard naar de eerste verdieping krijgen, was niet mogelijk. Dus maakte de ambulancemedewerker de adequate beslissing om mij samen met mijn vader de trap af te tillen. Iets wat totaal niet volgens protocol is, maar achteraf wel kostbare tijd heeft gescheeld. Daar ben ik hem erg dankbaar voor.
Dit was een van de vervelendste herinneringen van dit alles. Ik was nog maar half bij bewustzijn, maar had het zo met mijn vader te doen. Ik kon me goed inbeelden hoe vreselijk het voor hem was op zijn dochter op deze manier te zien. Eenmaal in de ambulance, verloor ik mijn bewustzijn.”
Tekst loopt door onder de post.
@tante.toof Ik deel dit niet omdat ik alles op een rij heb. Niet omdat ik me sterk voel of omdat het goed gaat. Ik deel dit omdat ik hoop dat delen onderdeel wordt van mijn herstel. Omdat het misschien anderen helpt en misschien vooral mij. Maar dit is voor nu wat ik kan delen. Het dekt de lading niet. Niet echt. Want het was heftig. Echt kantje boord. En woorden schieten nog tekort. Maar dit is een begin♥️#nah #hersenbloeding
Tweeënhalve dag later werd Sophie wakker. “Er werd me verteld dat ik een hersenbloeding had gehad én geopereerd was. Het voelde heel onwerkelijk. Dat kan ik toch niet zijn, dacht ik.”
De reden van de hersenbloeding was een arterioveneuze malformatie (AVM), wat inhoudt dat er een misvorming is in het bloedvatstelsel in de hersenen. “Het is iets waar ik al mijn hele leven mee rondliep, zonder dat ik het wist. De kans was groot dat het geen kwestie was van óf er een hersenbloeding zou plaatsvinden, maar wanneer. Tijdens de operatie heeft de chirurg mijn schedel gelicht, de cluster aan bloedvaten verwijderd en alles weer netjes met plaatjes en schroefjes vastgezet. Nu heb ik even veel kans op een hersenbloeding als iedereen die gezond is. Dat vind ik een geruststellende gedachte.”
Ondanks de bloeding en operatie heeft Sophie zich nooit anders gevoeld. “Dat is erg fijn, want sommige mensen raken hun persoonlijkheid en/of spraak kwijt door een hersenbloeding. Toch heeft de hersenbloeding wel sporen nagelaten. In het begin had ik uitval in mijn linkerarm en -been. Ook was mijn zicht tijdelijk slechter, waardoor ik regelmatig tegen deurposten aanliep en veel dingen aan mijn linkerkant miste.”
Britt (24) liep vleesetende bacterie op bij barbecue: 'Er zat nog weinig leven in me'
Na een paar dagen in het ziekenhuis, kreeg Sophie haar beenfunctie terug. “Ik ben meteen gaan lopen. In het begin moest dat met een hulpmiddel, maar het ging. Twee weken na de operatie kwam ook de beweging in mijn hand terug.” Rond dezelfde tijd verhuisde ze naar een revalidatiecentrum, waar ze zes weken verbleef. “Het was een vrij intensieve periode. Soms had ik wel tien therapieën per dag, waaronder ergotherapie en fysiotherapie, en ging ik langs de psycholoog.”
Het lastigste aan het revalidatiecentrum vond ze dat ze er één van de jongsten was. “Ik had het idee dat ik er niet op mijn plek zat. Desondanks heb ik alles met beide handen aangenomen. In die zes weken had ik bizarre heimwee, maar ik was ook heel dankbaar voor alle verpleegkundigen en therapeuten. Zij hebben zo’n zware taak, maar zorgden ervoor dat ik me meer op mijn gemak voelde.” Inmiddels is Sophie thuis en krijgt ze poliklinische dagbehandelingen.
Pas één jaar na de gebeurtenis, in januari 2026, kan worden opgemaakt of de hersenbloeding blijvende sporen heeft nagelaten. “Op dit moment boek ik vooruitgang in mijn herstel, maar ik heb nog steeds niet volledig de controle over mijn hand terug. In het revalidatiecentrum heb ik opnieuw moeten leren schrijven, eten met mes en vork, douchen.
Mijn hand doet eigenlijk alles wat ik wil, het gaat alleen niet zo snel als eerst. Hij is inzetbaar, maar is (nog) niet wat het geweest is. Mijn zicht is weer helemaal goed, waardoor ik ook veilig de weg op kan met de fiets. Waar ik momenteel nog het meest mee struggle is prikkelverwerking. Muziek in de supermarkt, drukke plekken, visite; het wordt me al snel te veel. Door mijn bezigheden te spreiden en dutjes te doen, kom ik de dagen door.”
Kim kreeg een longembolie door de pil: 'Toen een bloedprop losschoot, kreeg ik een hartinfarct'
De medische noodsituatie heeft Sophies blik op het leven veranderd. “Ik ben een stuk kalmer en maak me minder snel druk om kleine dingetjes. Het heeft me geleerd dat je de simpele dingen in het leven niet voor lief moet nemen. Waar het op neerkomt, is dat ik heel dankbaar ben.”
Bang(er) voor de dood is ze in ieder geval niet geworden. “Voordat ik naar de ambulance werd gebracht, had ik het idee dat ik wegglipte en doodging. Dat moment was niet gevuld met paniek of angst, maar het was juist kalm. Er viel een rust over me heen. Door die ervaring weet ik bijna zeker dat het einde een vredig moment is.”
Het gaat beter met Sophie, maar nog niet goed, zegt ze. “Doordat ik moeite heb met prikkelverwerking ziet mijn leven er anders uit. Ik ben er nog niet, maar ik ben optimistisch. Er komt ook onzekerheid bij kijken: wat als ik met deze klachten blijf kampen, hoe moet dat dan met werk of later als ik moeder wil worden? Hoe dan ook weet ik dat ik de liefste en fijnste mensen om me heen heb. Mijn vader en vriend zijn echt mijn rotsen in de branding geweest en ik ben nog meer van ze gaan houden. Ze zullen er altijd voor me zijn en dat stemt me hoopvol voor wat er nog gaat komen.”
Benieuwd naar Sophie’s herstel? Ze deelt er alles over op social media: @tante.toof op TikTok en Instagram.
Donna is grotendeels verlamd door ongeluk op vakantie: 'Ik lag roerloos met m'n gezicht in het water'
