‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek Overleefd delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat is er gebeurd, hoe hebben ze het verwerkt en wat hebben ze ervan geleerd?
Maaike Adan brak haar rug tijdens een klifsprong op Curaçao, maar kwam daar pas na vier dagen achter.
“Ik zat in de bloei van mijn leven”, vertelt Maaike. “Ik woonde sinds een halfjaar op Curaçao en werkte bij een strandtent. Wat had ik het naar mijn zin: zon, zee, leuke mensen – ik voelde een vrijheid die ik in Nederland nooit had gehad. Na een burn-out besloot ik eindelijk te doen wat ik altijd wilde: een jaar op Curaçao wonen en van het leven genieten. Ik was eigenlijk niet iemand die spanning opzoekt, dus ik snap nog steeds niet wat me bezielde op die dag.”
Ze besluit samen met een vriendin iets impulsiefs te doen. “Het was een maandag, we hadden net een druk weekend gehad op werk. Eigenlijk waren we doodmoe, maar we besloten om toch naar Playa Fòrti te gaan, een strand waar je vanaf een 12 meter hoge klif in het water kunt springen. In het restaurant op de klif, waar je heen moet om te kunnen springen, hing een bord met ‘Danger. Springen op eigen risico’. Mijn vriendin en ik zeiden nog tegen elkaar dat het vast mee zou vallen.”
Aicha (27) brak haar rug na val van paard: 'Ze checkten met satéprikkers of ik verlamd was'
Voordat de twee de sprong wagen, nemen ze eerst nog plaats in het restaurant. Een medewerker vertelt hen een horrorverhaal over iemand die zijn rug brak bij de sprong. “Mijn vriendin twijfelde, maar ik zei: ‘We zijn hier nu, laten we het gewoon doen.’ Achteraf vraag ik me af hoe ik dat ooit heb kunnen zeggen. Ik heb enorme hoogtevrees, dus het sloeg nergens op. Maar goed, we vroegen iemand in het restaurant om ons te filmen terwijl we tegelijkertijd sprongen.”
Al in de lucht voelt Maaike dat het mis is. “Ik raakte uit balans, waardoor ik niet recht naar beneden sprong. Ik kwam half op mijn rechterbil en onderrug terecht. In de video is er ook een flinke klap te horen. Meteen toen ik boven water kwam, riep ik dat ik pijn had aan mijn rug. Samen met mijn vriendin lukte het me om uit het water te komen. Zwemmen ging nog net, maar het deed wel enorm veel pijn. Ook het strand op lopen was pijnlijk, waardoor ik vermoedde dat ik met de sprong wat gekneusd had.”
Tekst loopt door onder de video.
Om de pijn te verhelpen slikt ze paracetamol en rijdt naar huis. Voor de zekerheid wordt de huisarts gebeld. “Hij schreef sterkere pijnstillers voor en dat was het. Ik bleef vier dagen thuis, maar ik kon eigenlijk niks – niet zitten, bewegen of douchen, alleen liggen. Toen het op donderdag zó slecht ging, belde ik nog een keer de dokter. Hij deed een huisbezoek en gaf me een spuitje tegen de pijn. Ook zei hij dat het gewoon een kneuzing was en vanzelf over zou gaan. Het advies was om te bewegen, zodat mijn rug niet stijf werd. Ik probeerde het advies op te volgen, maar een dag later was de pijn keer tien. Toen wist ik het: dit klopt niet.”
In plaats van nóg een ritje naar de huisarts, besluiten Maaike en haar buurvrouw om naar het ziekenhuis te rijden. ‘Er werd een röntgenfoto gemaakt en een minuut later stond er iemand naast me: ‘Je moet direct naar de spoedeisende hulp, je hebt je rug gebroken.’ Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik dacht dat dit het einde van mijn Curaçao-avontuur betekende.”
Op de spoedeisende hulp zijn ze heel stellig dat Maaike niet meer mag bewegen. “Ze zeiden dat de breuk dicht bij mijn ruggenmerg zat. Eén verkeerde beweging en ik had verlamd kunnen raken. Toen besefte ik pas hoe ernstig het was. En dat terwijl ik gewoon vier dagen heb rondgelopen en op doktersadvies heb bewogen met deze breuk. Doodeng.”
Er volgt meteen een ziekenhuisopname, want Maaike moet geopereerd worden. Het wachten duurt uiteindelijk een hele week. “Dat was echt de hel. Ik mocht alleen plat op mijn rug liggen en alles moest in bed gebeuren. Wassen, eten, het toilet gebruiken – alles. Ze gaven me een luier om, dat vond ik zó mensonterend. Ik heb er keihard om gehuild. Ik weigerde er mijn behoeften in te doen, dus twee dagen lang hield ik alles op. Dat is het moment dat ze me een katheter gaven om mijn blaas te legen. Ik heb me nog nooit zo afhankelijk gevoeld. Dat was mentaal het zwaarste.”
Na een week wachten wordt ze eindelijk geopereerd. “Ze plaatsten acht schroeven in mijn rug, waardoor het middelste gedeelte werd vastgezet. De operatie duurde in totaal 3,5 uur. Toen ik wakker werd, was mijn enige gedachte: als ik maar kan lopen. Eén dag later moest ik alweer bewegen als onderdeel van de revalidatie. Alleen rechtop zitten was al een marteling, alsof de schroeven door mijn rug trokken. Gelukkig ging het stapje voor stapje beter.”
WensenAmbulance rijdt Sanne naar levensreddende operatie: 'Drie dagen in hobbelige ambulance, help!'
Over de ervaring in het ziekenhuis is Maaike niet tevreden. Zo werd ze door verpleegkundigen vergeten op het toilet, waarna een schoonmaker haar uren later pas vond. “Na de operatie bleef mijn wond open, waarna een arts die zonder verdoving wilde hechten. Ik raakte volledig in paniek, want ik had al zoveel pijn door de operatie. Om nog maar te zwijgen van de keer dat de verpleegkundigen mij aan mijn armen omhoog trokken omdat ik te ver naar beneden was gezakt om te wassen. Hierdoor werd ik mijn wond over het bed getrokken. Het voelde alsof het openscheurde. Ik schreeuwde het uit van de pijn.”
Eén week nadat ze onder het mes ging, mag Maaike naar huis. “Mijn buurvrouw, die me eerder naar het ziekenhuis bracht, haalde me op en zorgde voor me. Zonder haar had ik het niet gered. Ze hielp me met douchen, het huishouden, eten – zo’n beetje alles wat je kunt bedenken. Dat heeft onze band enorm sterk gemaakt. En tot op de dag van vandaag is ze een van mijn beste vriendinnen.”
Toch is het herstel geen pretje. “Ik kon niet bukken of tillen. Ik ging wekelijks naar fysiotherapie en leerde weer langzaam lopen en bewegen. Hoewel het fysiek een uitdaging was, vond ik het mentaal het zwaarst. Vooral die week in het ziekenhuis, dat gevoel van totale afhankelijkheid, bleef hangen. Praten met vrienden en familie heeft uiteindelijk geholpen om dit trauma te verwerken. Aan het einde van de rit was ik vooral dankbaar dat ik dit had overleefd en nog kon lopen. Het had ook anders kunnen aflopen.”
Sinds het ongeluk heeft Maaike een andere kijk op het leven. “Ik weet niet of ik banger ben geworden voor de dood, maar ik ben wel bewuster geworden van de gevolgen van mijn keuzes. Eén sprong en het had voorbij kunnen zijn. Ik zal nooit meer zo’n risico nemen, een lolletje waarbij ik mijn leven op het spel zet.”
Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en is ze volledig hersteld. “De pijn is grotendeels weg, al moet ik wel zeggen dat het er een beetje inschiet als ik iets zwaars til of lang op een harde stoel zit. Het ongeluk en de nasleep daarvan waren vreselijk. Als ik van tevoren had geweten wat de gevolgen konden zijn, had ik nooit gesprongen. Maar ik ben vooral dankbaar dat ik het kan navertellen. In het ziekenhuis heb ik mezelf beloofd: als ik hieruit kom, ga ik met volle teugen van het leven genieten. En dat doe ik, elke dag opnieuw.”
Britt kreeg een hersenontsteking door het koortslipvirus: 'Ze wisten niet of ik het ging halen'
