‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek ‘Overleefd’ delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat er is gebeurd, hoe ze het hebben verwerkt en wat ze ervan hebben geleerd.
Als brugklasser at Britt Kloosterman (24) een hamburger op een barbecue en liep daarbij een vleesetende bacterie op.
Een goede introductieweek kan niet afgesloten worden zonder barbecue. Maar als Britt Kloosterman op twaalfjarige leeftijd een hamburger van de barbecue eet, heeft ze geen idee wat haar daarna te wachten staat.
“Een paar dagen later kreeg ik enorme buikpijn. Dit gebeurde toevallig op de eerste, officiële schooldag. Omdat dit samenviel, werd ik op school niet heel serieus genomen. Een meisje van twaalf met buikpijn; er werd gedacht dat ik ongesteld moest worden. Zelf had ik door dat het helemaal niet goed was, dus ik wilde naar huis. Na een hoop zeuren én een belletje van mijn ouders, mocht ik eindelijk gaan.”
Eenmaal thuis hebben Britts ouders al snel door dat er echt wat aan de hand is met de tiener. “We gingen naar de huisarts en werden meteen doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Door de plek van mijn pijn, rechtsonder in mijn buik, werd er gedacht aan een blindedarmontsteking. De pijn was zó ernstig dat ik steeds flauwviel. Diezelfde avond ging ik nog onder het mes, maar de artsen konden geen ontstoken blindedarm vinden. Ze vonden helemaal niks. En dus werd ik diezelfde dag nog naar huis gestuurd.”
In de dagen die volgen, wordt Britt steeds zieker. “Het ging allemaal een beetje langs me heen. Na mijn kijkoperatie viel ik steeds weg, er zat nog maar weinig leven in me. Mijn ouders brachten me opnieuw naar het ziekenhuis. Hoewel ze niet wisten wat er aan de hand was, hebben ze me wel opgenomen.”
Sanne (19) wist niet dat ze zwanger was totdat ze moest bevallen: ‘Dacht dat ik voedselvergiftiging had’
Ondanks alle echo’s, bloedafnames en andere onderzoeken die Britt onderging, werden artsen niet wijzer. Toen de tiener op het punt stond vervoerd te worden naar een academisch ziekenhuis, kwam er duidelijkheid over haar situatie door de uitslag van een darmonderzoek: ze had een vleesetende bacterie opgelopen.
“Dit kwam door niet goed verhit rundvlees; de hamburger op de barbecue van de introductieweek. Om de bacterie te doden kreeg ik medicatie toegediend. Waar ik ook nog een allergische reactie op kreeg. Toen ik andere medicatie kreeg, was ik binnen no-time weer de oude. In totaal lag ik drie weken in het ziekenhuis.”
Naar een nieuwe school gaan én tiener zijn, zorgt al voor onzekere gevoelens. Dat Britt daarbovenop ook nog eens wekenlang ziek was, versterkte dat gevoel. “Ik heb de eerste weken van school gemist, dat zijn belangrijke momenten. Dat zag ik pas achteraf. Van de periode dat ik ziek was, kan ik me nog weinig herinneren. Ik was nauwelijks bij kennis, maar de momenten dat ik dat wel was, waren beangstigend. Er was geen duidelijkheid over wat er met me aan de hand was of wat eraan gedaan moest worden. Mijn moeder vertelde achteraf dat de ziel uit mijn ogen was verdwenen.”
Bang(er) voor de dood, is ze in ieder geval niet geworden. “Ik heb wel eens gedacht: wat als ze er nooit achter waren gekomen? Dan was het waarschijnlijk anders afgelopen. Dat vind ik wel heftig.”
De ervaring heeft er niet voor gezorgd dat Britt haar leven anders leidt. “Ik ben wel voorzichtiger geworden met vlees eten. In het begin ontweek ik vlees helemaal. Inmiddels doe ik dat niet meer, maar bij mij is een biefstuk sindsdien altijd door en door gaar. Weet je, dit was gewoon domme pech. Ik zeg altijd: alles gebeurt met een reden.”
Inmiddels zijn we twaalf jaar verder, maar Britt neemt nog altijd één belangrijke les mee van die periode uit haar leven: blijf bij jezelf. “Toen ik op school steeds zieker werd, had ik kunnen denken dat het een buikgriepje was. Ik heb echt moeten aandringen om naar huis te gaan. Zelf wist ik eigenlijk ook al dat er wat serieus aan de hand was. Ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en voor mezelf op te komen.”
“Wat me misschien nog het meest aan de hele situatie stoort, is dat menstruatiepijn – waarvan ze dachten dat dat het probleem was – zo gebagatelliseerd werd op school. Veel meiden hebben hier enorm veel last van, maar ze vonden dat geen reden genoeg om me ziek te melden. Ik denk er nog best vaak aan terug.”
Sasha's baarmoederverwijdering ging niet zoals gepland: 'Mijn man dacht dat hij me kwijt was'
