Karin Hereijgers (28) is 25 als ze haar beide borsten preventief laat verwijderen. Zij is drager van het BRCA2-gen en heeft daardoor een verhoogd risico op borst- eierstokkanker.
Het duurt acht maanden voordat ze haar borsten daarna laat reconstrueren, waardoor ze een hele tijd zonder borsten door het leven moest.
Hoe kwam je erachter dat je drager van het BRCA2-gen bent?
“Mijn moeder kreeg in 2006 borstkanker. Zij komt uit een vrij groot gezin waar steeds meer mensen borstkanker en andere vormen van de ziekte kregen”, vertelt Karin. “Bij het Erasmus in Rotterdam besloten ze mijn moeder daarom te testen op het hebben van de gen-mutatie. Het is namelijk niet normaal dat er zoveel gevallen van kanker voorkomen in één familie.”
“Op mijn vijftiende kwamen de doktoren erachter dat mijn moeder drager is van het gen. Ik wilde me toen meteen laten testen, maar mijn ouders vonden me te jong. In 2015 heb ik het bloedonderzoek laten doen en bleek dat ik zelf ook drager ben, en dus een sterk verhoogde kans heb op borst- en eierstokkanker.”
Hoe was het voor jou om die bevestiging te krijgen?
“Het was heel confronterend. Omdat ik al een tijdje wist dat ik dit risico liep, heb ik me er goed op voor kunnen bereiden. Ik ging in die tijd ook uit van het ergste, om teleurstelling te voorkomen. Maar op het moment dat de dokter het dan tegen je zegt, dan doet het je toch wat. Het voelde alsof ik vanaf dat moment aan het begin van een avontuur stond. Er was vanaf dat moment geen weg meer terug.”
En toen moest je besluiten of je je borsten preventief wilde laten verwijderen.
“Voor ik de uitslag kreeg had ik daar al over nagedacht. Mijn vriendinnen of ouders gingen naar elke afspraak mee, omdat ik wilde dat meer mensen hoorden wat de mogelijkheden waren. Ik kon kiezen tussen het verwijderen van mijn borsten, of om de twee jaar op controle gaan. Dat tweede was voor mij gewoon geen optie met de spanning die daar bij komt kijken en de consequenties die het heeft als je wel kanker blijkt te hebben. Ik voelde me daar niet krachtig in. Ik had er behoefte aan om de power bij mezelf te houden en voelde me er daarom beter bij om te kiezen voor een dubbele borstamputatie met reconstructie.”
Heb je afscheid genomen van jouw borsten?
“Zeker. Ik heb een ‘Goodbye Boobie-Party’ gehouden. Ik heb mijn ouders en vriendinnen uitgenodigd, al mijn bh’s als een slinger door het huis gehangen en een soort afscheidsspeech gehouden. Het klinkt misschien luguber, maar ik kijk er met plezier op terug. Ze verdienden gewoon een afscheid, dus dat moesten we met z’n allen vieren.”
Karin ondergaat uiteindelijk een dubbele borstamputatie. Er vindt niet meteen een reconstructie plaats, omdat dit psychologisch beter is voor de patiënt. “De hersenen kunnen het minder goed verwerken als je onder narcose gaat met je eigen borsten en wakker wordt met nieuwe”, vertelt Karin.
Tijdens de operatie wordt het borstweefsel weggehaald en wordt er een ballonnetje geplaatst tussen de borstspier en de borstkas die in de maanden daarna opgevuld wordt met zoutoplossing om de borstspier op te rekken. In de acht maanden na de operatie moet Karin dus zonder haar eigen of haar nieuwe borsten door het leven.
Tekst gaat verder onder de foto.
Hoe waren de maanden na je operatie en voor je reconstructie?
“Het was lichamelijk echt heel pijnlijk. Je wordt geconfronteerd met de kwetsbaarheid van je lichaam. Daarnaast had ik een complicatie na de operatie. Ik zou in eerste instantie zo’n twee tot drie weken helemaal plat zijn, maar door de complicatie werd dit uiteindelijk twee maanden.”
“Toen het verband er voor het eerst af mocht heb ik samen met een vriendin en momentje genomen om naar mezelf te kijken en te bedenken ‘wat vinden we hier nou van?’. Daarna was ik eigenlijk al heel snel trots op mijn nieuwe borstkas.”
“Het klinkt misschien krom, maar als ik naar de winkel ging wilde ik mezelf helemaal niet verstoppen in een losse trui of een sjaal. Dan deed ik een strak shirt aan, gewoon iets wat ik mooi vond, en als ik mensen dan zag kijken dacht ik alleen maar: ik ben trots dat ik dit heb gedaan, omdat ik er voor heb gekozen om mijn eigen leven te redden. Dat jullie dat vreemd vinden, maakt me niet uit. De periode dat ik geen borsten had, was eigenlijk juist heel empowering.”
Tekst gaat verder onder de foto.
“En dan moest ik nog gaan daten. Dat kreeg een hele nieuwe dimensie. Als ik met iemand afsprak, vertelde ik wel al snel wat er speelde. Dan liet ik aan hem de keuze wat hij daarmee deed. Zelf had ik er geen moeite mee.”
“Ik weet nog wel heel goed dat ik op vakantie was en in mijn bikini op het strand lag. Ik zat op dat moment in de fase dat de ballonnetjes onder mijn borstspier al flink waren gevuld en ik dus met twee Pamela Anderson borsten rondliep. Je zag duidelijk dat ze heel nep waren en daar kreeg ik opmerkingen over. Jongens die zeiden: ‘Hee, neptieten’ of ‘Zo, dat is geil’. Die heb ik wel even verteld dat het echt niet oké is om dat soort dingen te zeggen. Ik word er niet door gekwetst, maar iemand anders kan er wel heel veel moeite mee hebben.”
Hoe was het uiteindelijk om jouw borsten ‘terug’ te krijgen?
“Zo fijn. Ik heb er enorm naar uitgekeken, want ik moest in die periode daarvoor veel pijnstillers slikken. Het oprekken van de borstspier doet onwijs veel zeer. Ik vond het ook heel spannend, want ik wist niet wat ik ervoor terug zou krijgen. Ik was net gewend aan wat ik had.”
“Het moment dat ik mijn nieuwe borsten zag was vreemder dan het moment dat ik mezelf zag zonder borsten, maar ik kan niet goed uitleggen waarom. Ik heb eraan moeten wennen, maar ik ben er tevreden over. Het zijn geen echte borsten en dat zullen ze ook nooit worden, maar ik schaam me er absoluut niet voor. Ik heb een heel mooi decolleté gekregen van de dokter, dus ik kan leuke topjes aan zonder bh.”
“Ook zijn mijn tepels verwijderd. Dat was ook één van de moeilijke keuzes die ik moest maken, want aan het behouden van je tepels blijken ook nog allerlei risico’s te zitten. Het kan bijvoorbeeld dat ze afsterven, scheef gaan zitten, dat de kleur afneemt etcetera. Voor mij wogen die nadelen zwaarder dan de voordelen. Ik dacht: ik kan ook wel zonder tepels. Door dit soort heftige keuzes die je tijdens zo’n proces moet maken, snap ik het ook ontzettend goed dat andere vrouwen ervoor kiezen om hun borsten te laten zitten.”
Hoe gaat het nu met je?
“Ik voel me goed. Ik had verwacht dat mijn leven een jaar op pauze zou komen te staan, maar 2017 was uiteindelijk een bijzonder goed jaar: ik kreeg promotie op het werk, ik kocht een huis en kreeg een vriend. Het was achteraf eigenlijk het slechtste én het beste jaar uit mijn leven.”
“Daarom wil ik mijn verhaal delen. Er ligt als jonge vrouw al zoveel druk op je. Ik wil laten zien dat het oké is om tijd te nemen voor jezelf, dat het allemaal goed komt en dat de kwaliteit van je leven er door deze beslissing echt niet op achteruit gaat.”
“Ik sta ervan versteld hoeveel veerkracht een mens kan hebben. Daardoor ben ik meer gaan relativeren. Ik weet nu dat er maar weinig dingen kunnen gebeuren die niet goed zullen komen. Ik krijg mijn borsten nooit meer terug, maar ook dat is goed gekomen. Dat geeft me hoop en kracht.”
Zó onderzoek je je eigen borsten: 'Je moet kijken en voelen'
