Je fulltimebaan opgeven en verhuizen naar de andere kant van de wereld? Jade Riphagen (25) deed het. Samen met haar vriend woont ze in de Japanse stad Kyoto.
LINDA.meiden belt haar over haar beslissing om te stoppen met haar baan, hoe het is in Japan en hoe ze de komende jaren voor zich ziet.
“Drie jaar geleden voelde ik de drang om te reizen. Ik was meteen na school fulltime gaan werken bij een marketingbureau en ik was nog nooit buiten Europa geweest. Daarom spaarde ik mijn vrije dagen op. Ik ging in mijn eentje een maand lang naar Bali. Daar leerde ik veel mensen kennen. In de stoel bij de wimpersalon vertelde een meisje me over haar cultuur. Het fascineerde me. Er zijn zo veel landen, geloven en culturen te ontdekken.
Terug op kantoor was mijn reislust alleen maar groter geworden. ‘Ik ben nu nog jong’, dacht ik – en wil meer reizen dan die paar weken die mijn baan toestaat. Daarom besloot ik te stoppen en mijn huur op te zeggen. Toen ik mijn ontslag indiende bij mijn manager zei ze: ‘Ik zou willen dat ik dat durfde op jouw leeftijd’. Dat was voor mij een teken dat ik de goede keuze had gemaakt.”
“Ik boekte een one-way ticket naar de Filipijnen en ontmoette daar een vriendin die ik op Bali had leren kennen. We zouden eerst samen reizen, maar daarna had ik geen plan. Alleen een lijst in mijn notities met landen die ik wilde bezoeken. Ik werkte mijn lijst af en sliep iedere paar dagen op een andere plek. Na een half jaar backpacken was ik kapot. Ik had nergens tijd om te landen en daardoor een travel burn-out. Daarom settelde ik voor zes maanden in Thailand en daarna Maleisië.
Al die tijd werkte ik op afstand. Ik doe freelance klussen in de marketing en PR-sector en ben inmiddels mijn eigen agency gestart. Daarnaast had ik veel gespaard in de twee jaar dat ik fulltime werkte. Daardoor lukte het me de eerste maanden om rond te komen – en om mijn freelance werk op afstand te starten.
Maud Wessels: 'Slinger mij als Google Maps-poppetje naar Mongolië, het komt wel goed'
“Ik had niet verwacht dat ik zo lang weg zou blijven. Toen ik naar de Filipijnen vloog, wist ik dat ik voor een familiefeest terug naar Nederland wilde. Dat feest lag toen nog ruim een jaar in het verschiet. Ik dacht: ‘ik zie wel wanneer ik het reizen zat ben en terugga’, maar ik werd het niet zat. Op reis ontmoette ik daarnaast een jongen. We hebben inmiddels een relatie – en we reisden die maanden veel samen.
Toen ik afgelopen zomer na ruim een jaar terug was in Nederland, woonde ik tijdelijk bij mijn familie. Ik ben heel close met hun en had ook tijdens het reizen wekelijks contact. Daarom was het fijn om iedereen te zien. Ook zag ik die zomer mijn vriendinnen non-stop. Totdat mijn vriend voorstelde om samen in Japan te gaan wonen. Hij moest daar zijn voor werk en ik wilde het land sowieso ontdekken. Ik dacht: let’s go.”
De tekst gaat verder na de foto.
“Mijn dagen hier zijn heel verschillend. Dat is het voordeel aan zelf je werktijden indelen. Meestal begin ik de dag met sporten, waarna ik voor werk mijn aanvragen en mails bijwerk. Het tijdsverschil werkt prettig: ’s ochtends kan ik ongestoord focussen, dan hebben collega’s in Nederland en andere landen tijd om te antwoorden – en ’s avonds kan ik dan alles afronden.
In de middag ga ik vaak met vrienden uit eten, karaoken of markten bezoeken. Mijn vriendenkring bestaat uit Japanse vrienden, mensen van de Muay Thai-gym waar ik sport en wat internationale vrienden die we kennen van reizen. Eten speelt een grote rol in het dagelijks leven hier. En er is altijd wel iets nieuws te ontdekken voor mijn gevoel, van tempels tot snacks bij de 7-Eleven. Daardoor is elke dag anders en nieuw.”
“Het eerste wat me in Japan opviel – en wat me nog steeds verbaast – is hoe ongelooflijk schoon en georganiseerd alles is. Je ziet nergens afval op straat, maar prullenbakken zijn zeldzaam. In mijn eerste weken liep ik soms de hele dag rond met een tas vol snoepwikkels en lege flesjes. Inmiddels neem ik standaard een plastic zak mee.
Ook in het openbaar vervoer is er een etiquette waar iedereen zich aan houdt. Iedereen is stil in de metro en als je wil instappen wacht je netjes links van de deur tot alle uitstappers de metro hebben verlaten. Toen ik laatst iets te hard praatte, kreeg ik meteen boze blikken. Een onbekende zal je er nooit op aanspreken, maar je voelt wel dat ze er iets van vinden.”
Manouk reist met Formule 1 de hele wereld over: 'Ik stond ineens oog in oog met mijn celebrity crush'
“Dat kenmerkt Japanners. Van tevoren had ik van veel toeristen gehoord dat de mensen hier megalief zijn. Dat zijn ze ook, maar dat is omdat beleefdheid in hun cultuur vooropstaat. Nu ik in een traditionele wijk in Kyoto woon, zie ik vaker wat er achter het masker schuilgaat. Zo zag ik dronken zakenmannen op straat schreeuwen tegen een foto van hun baas, en herken ik inmiddels aan de glimlach van mijn buurvrouw wanneer ze een slechte dag heeft.
Dat beleefde masker vind ik soms lastig: ik mis de Nederlandse directheid. In Nederland weet je meteen wat iemand denkt, terwijl je iemand hier eerst moet kennen voordat diegene aangeeft wat hij écht vindt.”
“Hoewel ik geniet van mijn leven hier, heb ik af en toe wel heimwee – vooral als ik me minder goed voel. Dan mis ik mijn familie en vrienden. Ik wil mijn ouders dan het liefst bellen, maar door het tijdsverschil liggen ze vaak al te slapen. Dan stuur ik een spraakmemo naar mijn beste vriendin om even te ventileren.
Gelukkig weet ik inmiddels goed hoe ik met die dipjes moet omgaan. Het wonen en reizen in Azië heeft me zelfstandiger gemaakt dan ooit. Ik heb geleerd om problemen zelf op te lossen. Zo had ik een keer mijn vlucht voor de verkeerde dag geboekt, maar moest ik die nacht 00:00 uur het land uit zijn, omdat mijn visum verliep. Daar kwam ik om acht uur ’s avonds achter. Toen heb ik halsoverkop een nieuw ticket moeten boeken.
Daardoor vertrouw ik nu veel meer op mijn intuïtie: alles komt goed, hoe lastig de situatie ook lijkt. Voor de toekomst houd ik mijn opties open. Ik wil blijven reizen, maar over vijf jaar hoop ik wél een vaste plek te hebben waar ik steeds kan terugkeren – al hoeft dat niet per se in Nederland te zijn. Ook wil ik blijven groeien in mijn werk, op afstand en met projecten waar ik energie van krijg. De vrijheid om te kunnen gaan en staan waar ik wil, is iets wat ik het liefst nooit meer opgeef.”
Nienke woont op een onbewoond eiland: 'Voor shampoo moet ik drie uur reizen'
Anne Schiphof (25) is online redacteur bij LINDA.meiden. Ze groeide op in een dorp – zo’n plek waar je niet over straat kunt met een pet of er wordt al over je gepraat – en vluchtte op haar negentiende naar de stad. Eerst Utrecht, toen Rotterdam. Daar woont ze met een vriendin, die ze via Bumble leerde kennen. Ze zit balls deep in het modealgoritme en heeft een zwak voor Nederlandse hiphop en R&B.
