Van hospi naar hospi, en tóch altijd nét niet gekozen worden – het overkwam Isa (23). Na ruim honderd mails, tientallen afwijzingen, zes tijdelijke kamers en een luchtbed vol spinnen, heeft ze eindelijk een vaste kamer gevonden.
“De afwijzingen hebben een deuk in mijn zelfvertrouwen achtergelaten”, vertelt ze aan LINDA.meiden.
In de zomer van 2023 begint Isa met het zoeken naar een kamer in Utrecht. “Vlak voordat ik daar ging studeren. Ik had me alvast ingeschreven bij SSH (de studentenwoningcoöperatie, red.). Maar ik had met een paar maanden (en heb nog steeds) te weinig inschrijftijd om in aanmerking te komen. Daarom begon ik Facebook-groepen af te struinen en mailtjes te sturen. Komt goed, dacht ik. Mensen om me heen hadden vaak na een paar hospiteeravonden wel een kamer gevonden. Ook ik werd al snel uitgenodigd voor hospi’s.
Ik werd alleen steeds afgewezen. Dat was taai, omdat ik vanuit Hoorn (waar mijn ouders wonen) altijd drie uur kwijt was aan reistijd. Toch had ik goede moed. In oktober vond ik uiteindelijk een kamer voor iets minder dan een jaar.”
“Het was niet de gezelligste plek in Utrecht, maar ik was zó blij dat ik iets had gevonden. Dat gaf me de kans om te settelen in de stad. Nu ik eenmaal een kamer had, zou het vast makkelijker zijn om via-via door te stromen, dacht ik. Twee maanden voordat ik mijn kamer uit moest, begon ik weer te zoeken. In die maanden heb ik eindeloos gehospiteerd. Steeds werd ik het nét niet, hoorde ik via appjes.”
“Dat begon aan me te vreten. Waarom was iemand anders steeds net leuker? Ik twijfelde aan mezelf. In grote groepen onbekende mensen blijf ik vaak wat meer op de achtergrond, maar dat is bij hospiteren niet handig. Daarom ging ik mijn gedrag aanpassen op wat ik dacht dat mensen wilden.
De ene keer was ik actiever aanwezig. Als ik dan werd afgewezen, vond ik mezelf te schreeuwerig. De andere keer was ik stiller, maar werd ik ook niet gekozen. Lag het aan mij dat het niet lukte? Als mensen op een hospi vertelden dat ze een rustig huis waren, zei ik dat ik dat zocht. Was het een hecht huis? Dan was ik daarnaar op zoek. Het voelde niet alsof er ruimte was om mezelf te zijn.”
Net voordat ze terugverhuist naar haar ouders, vindt Isa via een klasgenoot een kamer. Ze mag er welgeteld drie weken wonen. “Omdat ik inmiddels in Utrecht werkte en sportte, ging ik akkoord. Ik kwam in een huis met negentien anderen terecht. Zonder aankondiging, dus het voelde alsof ik als indringer in de woning zat.
De vorige huurder had al haar meubels al meegenomen. Daarom sliep ik op een luchtbed – in een vieze ruimte waar ook spinnen bleken te wonen. Het huis voelde meer als een slaapplek voor als het echt niet anders kon. Het grootste deel van de tijd was ik alsnog bij mijn ouders of bij mijn vriend.”
Bo (25) moet door nieuwe huurwet haar huis uit: 'Wilden net een housewarming organiseren'
Die drie weken hospiteert Isa zonder succes bij andere huizen. “Ik heb daarna een maand lang bij mijn ouders gezeten. Gelukkig was dat rondom mijn tentamenweek, waardoor ik niet naar mijn studie hoefde. Een vriendin appte me net na mijn tentamens dat er een kamer in haar huis vrijkwam. Ik moest nog wel hospiteren, maar werd toen gelukkig uitgekozen. Het was het eerste huis waarbij ik het gevoel had dat ik op mijn plek zat.
Ik klikte goed met de meiden, maar het voelde ook ergens rot. Zij waren echt een huis – en ik werd na drie maanden weer vervangen door hun échte huisgenoot. Dan werd ik bedankt voor het verzorgen van de planten en kon ik weer op zoek naar iets nieuws.”
Opnieuw vindt Isa op de valreep een tijdelijke kamer. “Voor vier maanden. Daar woon ik nu. Dit huis valt uit elkaar en de muizen lopen op het aanrecht – ook niet top.
Thank god, verhuis ik volgende maand naar een vaste kamer. Ik ga samenwonen met een vriendin. Haar huisgenoot ging uit huis en ze moest meteen aan mij denken. Toen ik hoorde dat ik in die kamer kon, viel er een grote last van mijn schouders. Het breekt je echt op als je twee jaar lang van huis naar huis verplaatst. Steeds weer hospiteren, steeds weer je spullen inpakken en continu stress over waar je kan wonen.”
Hoewel Isa dankbaar is dat ze bij haar vriendin kan wonen, voelt het ook dubbel. “Ergens voelt het nog steeds alsof ik gefaald heb, omdat ik nooit succesvol iets vasts heb gevonden door te hospiteren.
Ik heb in totaal tussen de 110 en 120 keer gereageerd op kamers. Het heeft een deuk in mijn zelfvertrouwen achtergelaten, ook al weet ik dat de huizenmarkt bizar is. Gelukkig heb ik in mijn nieuwe huis straks alle tijd voor mezelf. Zonder dat ik me zorgen hoef te maken over een dak boven mijn hoofd.”
Lola's (25) huisbaas kwam zonder toestemming kamer binnen: 'Hij was laaiend'
