Isa de Jongh (19) staat al sinds ze een klein meisje is op de piste. Maar als ze eerder dit jaar tijdens het skiën wordt verblind door de zon, gebeurt er een ernstig ongeluk, waardoor haar tijd op ski’s definitief ten einde komt.
“Na de val voelde ik mijn benen niet meer”, deelt ze met LINDA.meiden.
Het leven van Isa was gevuld met veel leuke activiteiten. De 19-jarige studeerde hotelmanagement, werkte in de bediening van een restaurant en sportte veel in haar vrije tijd. Eén van haar favoriete bezigheden? “Skiën, ik doe dat al sinds mijn derde. Toen ik heel klein was, vond ik het niet leuk. Maar ik leerde het beetje bij beetje en ben het leuk gaan vinden.”
Als ze begin dit jaar vertrekt voor een stage in de bergen, verandert alles. Op haar vrije dag besluit Isa om met een klasgenoot te gaan skiën. “Het ging allemaal goed, tot het misging. Onderaan de zwarte piste was een heuvel. Door de zon zag ik ‘m niet. Ik vloog door de lucht, verloor mijn balans en viel vervolgens op mijn rug. Na de val voelde ik mijn benen niet meer.”
Er heerst meteen een gevoel van paniek. Niet alleen bij Isa, maar ook bij haar klasgenoot. “Ik vroeg of hij me kon optillen, maar hij gaf meteen aan dat hij dat niet mocht doen. Al snel waren er artsen om me heen en werd ik met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Van de rit zelf weet ik niet veel meer. Ik werd aan het infuus gelegd, daarna werd alles een beetje wazig.”
Wat er in het ziekenhuis is gebeurd, is grotendeels langs haar heengegaan. “Het enige wat ik me kan herinneren, is dat ik kort met mijn vader heb gebeld. Daarna moet ik naar de operatiekamer. Toen ik na de operatie wakker werd, was ik alleen. Mijn ouders waren nog onderweg en ik lag klaarwakker, zonder mogelijkheid om te bewegen.”
“Pas toen mijn ouders er waren, vertelden ze me wat er aan de hand was. Ik had mijn borst, nek en rug gebroken en had een complete dwarslaesie. Al wist ik toen nog niet echt wat dat was.” Ze legt het uit: “Ik heb vanaf mijn heupen een dwarslaesie. In mijn bovenbenen heb ik nog gevoel, vanaf mijn schenen en kuiten een beetje en in mijn voeten voel ik helemaal niks.”
De artsen vertellen de 19-jarige dat ze nooit meer zal lopen. Dat nieuws kwam hard binnen. “Ik dacht: moet ik de rest van mijn leven in een rolstoel? Dat kan ik helemaal niet. Daarnaast was mijn moeder heel verdrietig, mijn vader kon zich rustig houden. Zelf was ik natuurlijk ook over mijn toeren, maar gelukkig zakte die moedeloosheid na een paar dagen weg. Ik kon toen zien dat er mogelijkheden waren.”
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Inmiddels zit ze drie maanden in een revalidatiecentrum in Rotterdam. Het fysieke herstel is gebonden aan een strak schema. “Van maandag tot en met vrijdag heb ik elke dag een half uur durende oefening. Ik merk vooruitgang. In het begin kon ik met mijn linkerbeen helemaal niks, nu bijna alles – behalve met mijn voet. Of dat ooit nog goed komt, kunnen de artsen niet zeggen. Het herstel van mijn voet kan drie tot zes maanden duren. Dat geeft hoop, maar ik reken er niet op.”
Lopen kan ze inmiddels een beetje. “Mijn linkerbeen doet het heel goed. Met een brace om mijn rechterbeen kan ik een paar stappen zetten, maar het is zwaar.”
Bo (20) verbrandde voet door hete thee uit een brekend glas: 'Heb twee maanden in een rolstoel gezeten'
Hoewel het fysieke herstel veel energie kost, vindt Isa het mentale stuk het zwaarst. “In het ziekenhuis had ik het er moeilijker mee dan nu. Specifiek het feit dat ik moest accepteren dat ik de rest van mijn leven in een rolstoel zou zitten. Ik had geen idee hoe dat eruitzag en had het idee dat ik het niet kon. In het revalidatiecentrum leerde ik dat een leven met een rolstoel wél kan. Er zijn veel drempels – letterlijk en figuurlijk – om overheen te komen, maar het is niet onmogelijk.”
“Door de dwarslaesie werken mijn darmen en blaas niet meer zoals het hoort, dat vind ik het ergste van alles. Ik heb er geen controle over en kan niet zelf meer plassen. Ik voel wel aandrang, dus ik hoop dat ik er ooit weer controle over zal hebben. Daarnaast kost alles wat ik doe – opruimen, het bed opmaken, iets pakken – extra tijd. Dat had ik van tevoren ook niet bedacht. Inmiddels weet ik hoe ik dingen moet doen en heb ik me erop ingesteld.”
Door het ongeluk is Isa’s blik op de wereld veranderd. “Ik ben voorzichtiger geworden; extra kijken bij het oversteken en overal rekening mee houden. En wat skiën betreft? Dat ga ik hoogstwaarschijnlijk nooit meer doen. Ja, je hebt ligski’s, maar ik denk dat ik daar geen plezier uit haal. Het zal me altijd doen denken aan het ongeluk.”
Het revalideren zal nog een tijdje duren, maar Isa’s doel is om weer te kunnen traplopen. “En ik wil binnenshuis met een rollator kunnen lopen. Ik geloof echt dat het gaat lukken, omdat het elke week beter gaat. Thuis zijn mijn ouders een woonunit in de tuin aan het bouwen. Voor het ongeluk sliep ik namelijk op zolder, maar dat is geen optie meer.”
Het actieve leven van Isa is misschien veranderd, maar ze heeft haar toekomstdromen niet opgegeven. Slechts aangepast. “Ik wilde altijd na mijn studie in het buitenland gaan werken. Dat ga ik nog steeds doen. Nu moet ik me alleen iets beter voorbereiden; zoeken naar plekken die rolstoelvriendelijk zijn.”
“Positiviteit zit er bij mij ingebakken. Ik ben blij dat ik een beetje beenfunctie heb, het had ook helemaal niks kunnen zijn. Van deze ervaring heb ik geleerd dat een ongeluk in een heel klein hoekje zit. Bij mij was het domme pech dat ik verblind werd door de zon.”
Tijs (18) sprong in ondiep water en kreeg dwarslaesie: 'Heb goede vriend in het revalidatiecentrum ontmoet'
