Het leed dat daten heet. Redacteur Misha is erover uit: situationships zijn verschrikkelijk. Ze is van mening dat niemand zichzelf dit moet aandoen en daar heeft ze haar redenen voor.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Er zijn maar weinig mensen die het niet hebben meegemaakt: een situationship. Een romantische relatie zonder het labeltje. Het dagelijkse contact zonder de bekroonde titel van vaste partner. Vrienden en ouders ontmoeten behoort niet tot de mogelijkheden. Terwijl jij dagelijks wakker wordt met ‘goedemorgen’-berichtjes, schreeuwt de ander op (familie)feestjes nog altijd hartstikke single te zijn.
De ongedefinieerde relatie heeft een houdgreep op millennials en Gen Z’ers. De open interpretatie van toewijding en trouw is iets waar we tegenwoordig genoegen mee nemen. De vraag is alleen waarom? Ik denk het te weten. Namelijk om de simpele reden dat dit wellicht het enige moment is dat we in de buurt van een daadwerkelijke relatie komen. En dat is de trieste waarheid van het singlebestaan anno 2022.
Ik snap ook best wel dat een labelloze relatie een bepaald gevoel van vrijheid geeft. In het epicentrum van fuckboys (zoals ik hier eerder schreef) is alles van tijdelijke aard. Jezelf vastketenen aan één persoon terwijl er nog meer leuke mensen rondlopen, is hartstikke eng. Maar een situationship mist altijd (!) balans. De een bewaart namelijk een bepaald soort emotionele afstand, terwijl de ander op de hete kolen van onderdrukte gevoelens zit. De een geeft: intimiteit en liefde. De ander neemt: tijd, energie en plek in je hart. De persoon met de meeste gevoelens haalt niks uit een situationship, behalve een flinke portie liefdesverdriet.
Een hoop verhalen over dit soort relaties beginnen met een man én zijn vriendin. Ik zeg man, omdat in mijn ervaring vooral mannen misbruik maken van de situatie waarin vrouwen vooral zichzelf op de twee plek zetten. Zij blijven dan ook meestal in dit soort situaties hangen in de hoop dat hun sort of boyfriend zijn vriendin verlaat.
Ik ga nu een geheimpje verklappen: dat gebeurt zelden en is vaak het wachten niet waard. Uitzonderingen op de regel daargelaten, natuurlijk. Niet-bestaande toekomstplannen en vage beloftes zijn vaak smoesjes om je het bed in te lullen. Vaak eindigt dit in een emotionele touwtrekwedstrijd waar jij aan het kortste eind trekt en hij plannen maakt om samen te gaan wonen met de vrouw die hij toch niet verliet.
Het betekent overigens niet dat situationships alleen zijn weggelegd voor hen die bezet zijn. Ook twee singles kunnen zich hierin bevinden, al verandert er niets aan de balans. Onder het mom van bindingsangst krijgt de relatie geen label en weet je diep vanbinnen dat-ie er nooit zal komen. Als je dit merkt, is het tijd om duidelijk te maken dat de houdbaarheidsdatum nadert. Hij is leuk, maar jij bent leuker – onthoud dat. Dus kies voor jezelf, hoe pijnlijk het ook kan zijn.
Ook ik heb me weleens in zo’n situatie bevonden. Wat begon met een onschuldig berichtje mondde uit tot een volwaardige situationship. Dagenlang stuurde we elkaar onze favoriete nummers door en was het contact van de minuut daarvoor alweer te lang geleden. Op zaterdagnachten stroomden de berichten binnen, ik kreeg kriebels in mijn buik als hij me belde en we deelden alles met elkaar: geluk, verdriet en onze diepste geheimen.
Smoorverliefd zou ik ons niet genoemd hebben, maar er zat zeker potentie in. De man in kwestie had overigens, tenminste dat zei hij, een relatie die op knappen stond. Hij was al twee jaar samen met zijn partner, maar beweerde al met één been buiten de deur te staan. Als niet voor zijn huidige verbonden status, had ik de sticker ‘vriendin’ op mijn voorhoofd gekregen. Dit vertelde hij me zo vaak dat ik hem geloofde. Ik hield vast aan het idee: wat niet is, kan nog komen. Maar het enige dat kwam was een barst in mijn hart toen hij tóch besloot geen officieel setje met me te willen vormen. Oh, en met zijn vriendin bleef.
Het voelde voor mij raar om te rouwen om een relatie die nooit echt van de grond kwam. Maar ik wil iedereen wat op het hart drukken: ook dit is écht liefdesverdriet. Dit is net zo echt voor jou als de relatie met je ex van meerdere jaren was. Sla jezelf dus niet voor de kop dat het beestje geen naam kreeg. Loop door de fases van verdriet heen en wees niet ontmoedigd om daarna weer te daten. Ja, die ene keer ging het niet zoals gehoopt. Maar misschien loop je bij de eerstvolgende date wel tegen de gouden pot van de liefde aan.
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zes jaar single.
Hoe date ik het: 'Mensen die menstruaties en soa's vies vinden, grow up'
