Een Snapchatherinnering maakt LINDA.meiden-redacteur Amber pijnlijk duidelijk hoe ruk de woningmarkt is: een jaar terug trok zij in haar nieuwe stekkie voor onbepaalde tijd – inmiddels is ze twee huizen verder.
Al drie jaar lang hopt ze van onderhuur naar onderhuur. En daar is ze klaar mee.
Als er een CEO van onderhuur zou bestaan, maak ik grote kans. Ik ben sinds ik uit huis ben in 2022 al zes keer verhuisd – gemiddeld doen Nederlanders dat zeven keer in hun héle leven. Een woonboot in Zuid, appartement in het centrum én groepswoning in West: ik kan het allemaal van mijn bucketlist afvinken. Maar hé, het is niet zo dat het ooit op mijn verlanglijst stond om in alle hoeken van Amsterdam te wonen. Er is simpelweg geen woonruimte voor mij.
Heb je geen leger aan mensen die je ‘via-via’ kent of spaarde je niet al sinds je geboorte voor een huis? Dan heb je in een stad als Amsterdam 0.0 kans – en niet alleen daar, op de LINDA.meiden-redactie, waar iedereen verspreid door Nederland woont, vliegt deze woonstruggle me om de oren. Hospiteren is een survival of the fittest geworden. Ik mail huizen suf met de typical shit als ‘ik heb mijn eigen leven en houd van een schoon huis’, maar krijg terug dat ze heláás een ander hebben gevonden.
Precies een jaar terug leek alle ellende voorbij. Iemand die ik kende zocht een huisgenoot en ik vocht mezelf – met succes – door de hospi heen. Ik kreeg de sleutel van mijn eerste vaste kamer. Woehoe. Geen kijkavonden meer voor mij, eindelijk kon ik die tijd in mijn nieuwe huis stoppen om er een thuis van te maken. Met een volgeladen auto vertrok ik – of eigenlijk mijn vader – richting Amsterdam. Daar filmde ik de kamer voor mijn vriendinnen; de Snapchatherinnering die vandaag weer oppopte.
Na drie maanden voelde het huis steeds meer eigen. Ik besloot mijn muur in een terracotta-kleur te verven. Eindelijk was mijn kamer af, tot mijn huisgenoten en ik een week later een kille brief door de bus kregen: ‘Hierbij bevestigen we dat jullie huurovereenkomst eindigt.’ Huurbazen geven dus blijkbaar echt geen fuck. Een maand later stond ik met mijn roze interieur op de stoep. Voor de achtste keer (!) moesten mijn spullen in de auto worden geladen. Sorry, pap. De antieke kast van mijn oma, mijn roze velvet stoelen (waar ik heel Marktplaats voor afstruinde) en kaarsencollectie belandden bij mijn ouders thuis. Spullen in de garage, spullen uit de garage: het lijkt wel een spel.
Om het half jaar kan de auto weer volgeladen worden. Mijn meubels hebben inmiddels al net zoveel kilometers afgelegd als een gemiddelde wereldreiziger: van mijn thuis-thuis in Breda, naar Amsterdam, en andersom. Verhuizen levert je the day after niet alleen spierpijn op, het is ook stressvol. Waar vind ik er de tijd voor, tussen mijn fulltime baan door? Past het allemaal in de auto? En shit, van wie leen ik die? Nou, je snapt ‘m. Niet gek dat verhuizen in de top drie van meest stressvolle gebeurtenissen in je leven staat.
En dan woon je er nog niet. De eerste weken als je net bent ingetrokken zijn onwennig. Ineens woon je samen met (onbekende) roomies, in een nieuwe omgeving én moet je je draai zien te vinden in andermans spullen. Een leren, bruine bank? Het moet maar net je smaak zijn. En dan, als je nét gewend bent en jezelf bent gaan hechten aan een plek, moet je er weer uit – altijd sneller dan je denkt. Afscheid nemen is niet mijn fave hobby. Keer op keer trek ik de deur jankend achter me dicht. Mijn routine? Die is daarna nergens meer te bekennen. Continu verhuizen maakt me onrustig en geeft een hoop stress. Ik ben heus dankbaar dat ik altijd bij mijn ouders kan en mag crashen, maar thuiswonen is geen optie. Dan ben ik vier uur per dag kwijt aan reistijd.
Een huis voor onbepaalde tijd vinden lijkt onmogelijk, één kopen als starter is dat al helemaal. Daarom leef ik door de huidige woningmarkt als een backpacker in Amsterdam: om het half jaar pak ik mijn spullen in, sjouw ik ze van A naar B en leef ik de eerste dagen uit tassen en dozen. Het enige verschil? Backpackers gaan voor zo goedkoop mogelijk; ik betaal de hoofdprijs.
Afgelopen vrijdag verhuisde ik naar mijn zesde huis in Amsterdam. Wéér tijdelijk. Volgens een vriendin heb ik na al die tijdelijke huizen wel wat karmapunten verdiend. Krijg ik over vijf maanden dan éindelijk mijn vijfsterrenwoning?
Isa kon twee jaar lang alleen kamers onderhuren: 'Het voelt ergens alsof ik gefaald heb'
Amber Brouwers (23) is online redacteur bij LINDA.meiden. Persoonlijke verhalen en celebnieuws zijn haar fave. Willen haar vriendinnen alles weten over een realityprogramma? Dan appen ze haar. Met wandelingen, vriendinnenavonden en eindeloze shopsessies maak je haar het meest gelukkig.
