Als Sharina 21 jaar is, lijkt alles lekker te gaan: ze heeft een leuke job en nét een fijn huis. Maar dan krijgt ze de diagnose lymfeklierkanker. Haar zoontje – die ze alleen opvoedt – is op dat moment anderhalf jaar.
Inmiddels is het vier jaar later. In gesprek met LINDA.meiden vertelt ze hoe het was om een alleenstaande mommy én ziek te zijn.
Sharina trekt aan de bel als ze merkt dat ze constant benauwd is en ineens veel afvalt. Uiteindelijk laat ze haar bloed prikken. “Diezelfde middag werd ik al gebeld dat ik naar het ziekenhuis moest.” De oncoloog vertelt het slechte nieuws, in het bijzijn van haar moeder. “Ik geloofde niet dat ik daar zelf zat en kon niets zeggen. Mijn moeder huilde – ik doe dat normaal ook snel, maar er kwam niks. Het duurde even om het te beseffen.”
Lang heeft ze niet om het nieuws op zich in te laten werken, want haar behandelproces volgt al snel. Naast de zorg voor zichzelf, heeft ze die ook voor haar zoontje. Haar ex besloot het kind niet mee op te voeden, dus doet Sharina het sinds de geboorte alleen. Dat maakt het ziekteproces zwaarder. “Hij was anderhalf, ik vreesde dat ik hem én hij mij niet zou kennen. Ik wilde mijn kind niet achterlaten zonder moeder.
Hij gaf mij daarom de grootste drive om door de behandelingen heen te gaan”, vertelt Sharina. “Er zijn keren geweest dat ik bij een chemo wilde weglopen, omdat ik het zo vreselijk vond. Dan ga ik maar dood, dacht ik. Mijn zoon gaf mij de motivatie om door te gaan.”
Sharina ligt die periode veel in bed. “Ik had het idee dat ik veel miste met mijn zoon. Het was zomer, dus vaak dacht ik: het zou leuk zijn om samen naar de kinderboerderij te gaan of gewoon effe naar buiten. Dat kon niet. Mijn familie nam veel over en zorgde tegelijkertijd voor mij. Als ouder wil je zoveel mogelijk met je kind doen. Het is niet makkelijk om alleenstaande moeder te zijn, want je kan jezelf niet altijd verdelen. Toen ik behandeld werd, ging dat al helemaal niet.”
In het ziekenhuis ligt ze vaak met ouderen op een kamer, met wie ze wel een lolletje kan trappen. “Iedereen was zo positief en grappig, terwijl je een saaie, rare sfeer verwacht. Mensen blijven dicht bij zichzelf. Toen dacht ik: ik wil mezelf niet verliezen of er depressief van worden, het is al erg genoeg. Ik probeerde er met een andere blik doorheen te gaan. Ik geloofde dat die energie, positiviteit en humor een goed effect kon hebben op mijn behandeling.”
Demi heeft 1 procent kans op kind na kanker: 'Ben jaloers op vriendinnen'
Na twee jaar aan behandelingen is de kanker uit haar lichaam. Het gaat nu goed. “Het klinkt een beetje cliché, maar ik wil alles uit het leven halen. De emoties en ervaring die ik heb gehad tijdens mijn ziekte, wil ik op een positieve manier ergens in stoppen.” Dat doet ze door Tumorrow op te richten – een kledinglijn met belangrijke en funny quotes over kanker. “Het is een manier om kracht, pijn, hoop en humor te dragen – letterlijk. De items dragen boodschappen als ‘Ik straal (maar dat komt door de bestraling)’.”
Sharina hoopt mensen ermee te raken, maar wil er ook een message mee verspreiden. “Ik wil dat er niet zo luchtig naar de ziekte gekeken wordt en dat mensen het ook niet meer als scheldwoord gebruiken.” Het komt hard binnen als iemand ermee scheldt. “Het geeft een gevoel van onrecht. Er zijn zoveel mensen aan overleden, en men zegt het alsof het niks is. Ooit is iemand ermee begonnen en ik wil de persoon zijn die ervoor zorgt dat het stopt.”
Na deze rollercoaster haalt Sharina veel in met haar zoon. “Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Eigenlijk ben ik blij dat hij nog zo jong was, want hij kan het zich niet meer herinneren. Nu is hij vijf. Ik doe veel leuke dingen met hem en we hebben fijne gesprekken. We hebben een hele bijzondere band.”
Myrthe: 'Absurd dat dit kleine pilletje de reden is dat ik hier nog ben'
