“Als ik mezelf zie zitten, gebogen over mijn Spaanse studieboeken in dit benauwende hokje, is het bijna onwerkelijk dat ik nog maar kort geleden een leven had waar zo veel meiden van droomden. Ik vraag me af of iemand nu nog jaloers op me zou zijn. Eigenlijk weet ik het antwoord al.

Drie zomers lang werkte ik in een club op Mallorca – het was te gek. Ik verdiende geen topsalaris, maar ik sliep gratis in een huis met meiden uit Nederland, België, Duitsland en Scandinavië. Overdag werkte ik als propper, waarbij ik op de boulevard en het strand flyers uitdeelde en kaartjes voor de clubs probeerde te verkopen. ’s Avonds stond ik achter de bar. Als je goed bent, verdien je misschien veertig, vijftig euro per dag, zonder fooi. Maar er was zon, zee en strand, dus ik vond het geweldig. Het uitgaansleven op zo’n partyeiland is een wereld van zien en gezien worden. Ik ben nooit echt tevreden geweest met mijn borsten, dus ik wilde sparen voor een borstvergroting. Niets overdrevens, een mooie volle C-cup. Zodat ik me net iets zelf -verzekerder in bikini voel. Maar ja, op deze manier zou ik over zes jaar pas één borst kunnen betalen. Omdat veel toeristen me vroegen of ik een adresje wist waar ze aan pilletjes of iets te snuiven konden komen, ging er een lichtje branden. Ik kende wat gasten die dealen. Als ik als tussenpersoon zou fungeren, werd iedereen daar beter van. Last van mijn geweten had ik niet. Als ik het niet voor ze regelde, deed een ander het wel. Daarbij nam ik zelf ook weleens een pilletje en ik ben niet echt bang aangelegd. Het eerste jaar dat ik naar Mallorca ging, smokkelde ik al wat xtc voor eigen gebruik mee. In een tampon. Ik leerde het trucje van een vriendin die dit had gedaan toen ze naar Ibiza ging.

Al snel had ik een lucratief handeltje als tussenpersoon. Ik voelde me onaantastbaar – de echte wereld met alle strenge regeltjes leek ver weg. Als seizoenswerkers leefden wij de droom, iets waar toeristen alleen maar even aan kunnen ruiken. Wie maakte ons wat? Dus toen een van mijn contacten mij vroeg of ik kon helpen met een lading partydrugs vanaf het Spaanse vasteland naar het eiland krijgen, leek me dat wel een leuk avontuur. Ik zei meteen ja. Vooral omdat ik er een leuk bedrag voor kreeg: zesduizend euro. In mijn hoofd had ik de afspraak bij de plastisch chirurg al gemaakt. Het zou honderd procent veilig zijn, had mijn contactpersoon gezegd. Hij kende iemand op de luchthaven die zou zorgen dat ik gewoon door kon lopen. Sterker nog: ik kon het spul zelfs in mijn handbagage meenemen. Ik vond dat hij er wel erg makkelijk over deed. Daarom bedacht ik iets anders, wat ik op internet had gelezen. Ik had wat potjes wax gekocht, de wax eruit gehaald, de pillen in het potje gestopt en daarop de wax teruggedaan. Nu, met het deksel erop, waren de pillen luchtdicht en geurvrij verpakt. Ik deed de potjes in mijn beautycase, samen met wat andere crèmes en was behoorlijk trots op hoe slim ik dit had aangepakt. Ik zag mezelf niet als drugssmokkelaar, meer als zelfstandig ondernemer.

Op de dag dat ik met mijn handeltje vanuit Barcelona terug zou vliegen was ik best relaxed. Tot aan de controle op het vliegveld was ik er heilig van overtuigd dat ik zó door zou lopen. Er was geen drugshond te zien en ik zweette niet eens. Maar op het moment dat mijn tas door de scan ging, wist ik het: nu is het klaar. Waarom weet ik niet. Terwijl verbaasde reizigers toekeken, werd ik afgevoerd naar een kamertje. Daar werd ik volledig gefouilleerd. Intussen werd de inhoud van mijn bagage binnenstebuiten gekeerd. Ik was de sjaak. Er werd iets in het Spaans tegen me geblaft, maar omdat ik niet supergoed Spaans spreek, kwam er een tolk bij. Zij vertelde me dat ik officieel onder arrest stond. Ik trilde over mijn hele lichaam. Al mijn persoonlijke bezittingen, mijn paspoort en rijbewijs werden ingenomen. Daarna kreeg ik een advocaat toegewezen en werd ik verhoord waarbij ik wel tien keer dezelfde vragen moest beantwoorden.

Pommelien Thijs wordt beschuldigd van drugsgebruik: 'Besef je hoe kwalijk dat is?'Lees ook

Ik belandde in een nachtmerrie. Omdat ik meer dan driehonderd gram hasj en pillen bij me had, vertelde ze me dat ik op een behoorlijke straf kon rekenen. Onder die grens kun je nog claimen dat het voor eigen gebruik is, maar als je daaroverheen gaat, kun je net zo goed 530 kilo meesmokkelen, want dan beschouwen ze je als drugshandelaar. En daar staan in Spanje straffen op van drie tot zelfs negen jaar. Na het verhoor werd ik overgebracht naar een detentiecentrum. Daarna was het wachten. Alles gaat hier trager dan in Nederland. Als je vraagt wanneer er iets gaat gebeuren, is het: ‘Mañana, mañana.’ Intussen was ook mijn moeder op de hoogte gesteld. Ik mag hier tien keer per week een paar minuten naar vooraf gecontroleerde telefoonnummers bellen. De gesprekken moeten helaas kort blijven. Mijn moeder huilt meestal. En als zij begint, huil ik vanzelf mee. Ze heeft zich altijd uit de naad gewerkt als verkoopster en maakte kantoren schoon in de avonduren. Dat deed ze voor mij. Om mij alles te kunnen geven. Ze zou nog geen brood stelen en zo heeft ze mij ook opgevoed. Ik weet dat ze diep teleurgesteld is, al zal ze dat nooit hardop zeggen.