Pretletter 
“Ik vind het nog steeds onwerkelijk dat ik betaald word voor wat ik het allerliefst doe: het restaureren van kunst en textiel. Ik ben gespecialiseerd in mode. Ik herstel historische jurken, korsetten en accessoires zodat ze weer toonbaar zijn voor het grote publiek en opgesteld kunnen worden in het ModeMuseum in Antwerpen, de plek waar ik werk. Drie jaar geleden begon ik er als stagiaire, maar ik mocht blijven en kreeg een baan aangeboden.
Hoe ik dat voor elkaar heb gebokst? Proberen op te vallen. Niet op een schreeuwerige manier, maar door oprechte interesse te tonen in de materie en passie te hebben voor het vak. Ik bleef niet bij het groepje stagiaires plakken, maar stelde iedereen vragen. Liet merken dat ik het serieus nam. En minstens net zo belangrijk: ik bracht ook gezelligheid mee. Zorgde voor meer werkplezier bij anderen.”

Paradepaardje
“Het oudste stuk waaraan ik gewerkt heb, is een korset uit 1740: prachtig handwerk met een wespentaille, compleet met originele onderdelen van zijde en geborduurd zilverdraad. Historische korsetten uit deze periode zijn zeldzaam en vaak tienduizenden euro’s waard. MoMu beheert de grootste modecollectie van België. Van historische stukken tot ontwerpen van Prada, Dior, Martin Margiela, Dries Van Noten en Raf Simons. Zelfs jurken van het Belgische koningshuis. Elk object vraagt iets anders: een scheur herstellen, een wasbehandeling of eeuwenoude zweetplekken verwijderen. Een restauratie kan soms wel vier maanden duren. Dat vind ik heerlijk. Ik heb ADD, en onderzoekend werken aan objecten is mijn vorm van mindfulness. Ons atelier lijkt net een operatiekamer voor de kunst: stil en geconcentreerd. Als ik bezig ben, denk ik aan niets anders.”

Zware solli 
“Ik heb Conservering en Restauratie van Cultureel Erfgoed gestudeerd, met als specialisatie textielrestauratie. De opleiding wordt in Nederland alleen aan de Universiteit van Amsterdam gegeven, op het Museumplein. Je moet een halfjaar van tevoren solliciteren, een portfolio maken en krijgt uitgebreide testen: scheikunde, kleurenblindheid, tekenen, fysieke testen. Om de twee jaar worden slechts zes mensen aangenomen. Maar het lukte me. Ik kwam van het vmbo, met ADD en dyslexie. Niemand had verwacht dat ik op de universiteit zou eindigen. Ik wel. Ik geloof erin dat als je iets écht wil, je het voor elkaar krijgt.”

Dag leven
“Mijn hart ligt in Amsterdam, maar ik ben voor mijn werk verhuisd naar Antwerpen. Ik heb veel moeten achterlaten: mijn vriend, mijn vriendinnen, familie, mijn opa en oma’s die ik heel erg mis. Opeens heb ik een lange-afstandsrelatie. Je dromen verwezenlijken heeft een prijs. Eens in de twee weken ga ik terug. Maar in Antwerpen leer ik steeds meer alleen te zijn. Ik ga in mijn eentje naar een café, zit dan gezellig aan de bar. Soms trek ik de stoute schoenen aan en ga alleen naar een feest. Laatst nog, naar Vunzige Deuntjes. Spannend? Ja. Maar ook bevrijdend; ik kom altijd leuke mensen tegen. Gelukkig heb ik altijd mijn beste vriendinnen op FaceTime voor mental support.”