Terwijl iedereen afgelopen week in de bloedhitte zat te flaneren op een terras, het strand of ergens aan het water een bakje aioli zat uit te hollen met een stuk zuurdesembrood, was ik welgeteld viér keer te vinden in het examengebied. Het examengebied van het CBR ja, heel triest. Ik besloot eind vorige zomer dat ik zonder rijbewijs een halve independent woman was, dus heb ik mijn vader héél lief aangekeken en gevraagd of het aanbod van het betalen van mijn rijlessen nog stond. “Dat zeiden we toen je zestien werd lieverd, met de kanttekening dat je nooit een sigaret zou aanraken, maar vooruit!” Thanks pap. #Bless!

De eerste les was vre-selijk, een nachtmerrie. Alles wat mis kon gaan, ging uiteraard mis. Ik tikte bij een stoplicht de bumper van een taxichauffeur aan, die vervolgens razend z’n busje uit stormde en mij uitschold voor alle termen die God bewust verboden heeft. Obviously, was het niet mijn schuld. Mijn instructrice bleef kalm en stelde me gerust. “Ik ben goed verzekerd hoor, no worries!” Dankjewel. Deze chauffeur ging zomaar in z’n achteruit hè?! Bij een stoplicht! Je begrijpt dat dit incident een trauma achterliet en ik in de lessen die volgden schrikkerig de weg over ging.

Na meer dan veertig lessen kreeg ik het eindelijk onder de knie om vlekkeloos door de stad te rijden, zonder af te slaan, ondertussen de verkeersregels te volgen en tegelijkertijd in mijn spiegels te blijven kijken. Mag ik een schouderklopje? Dan volgt natuurlijk het moment suprême: het praktijkexamen. Het moment waar je het al honderden keren over hebt met je instructrice, naast alle verhalen over haar liefdesleven. Ik houd van een informele vibe hoor, maar in hoeverre kan ik de hellingproef nailen als je ondertussen vertelt over waar je daddy issues vandaan komen. Ja, echt. Dat deed ze.

Terwijl mijn vriendinnen op hun Insta story’s aan het poseren waren met hun zoveelste Aperolletje in de klauw, zat ik op een stoffige stoel in het CBR-gebouw met klotsende oksels, trillende handen en een examinator tegenover me. Die er ook nog eens uitzag alsof hij geen liefde had gekregen in zijn jeugd. Top. “Nou, de spanning is om te snijden, meissie”, zei hij met een vies lachje. Dit was overigens de eerste keer dat ik ‘m zag lachen. Ik knikte. Ik dacht dat ik absoluut gezakt zou zijn toen ik van het terrein af probeerde te rijden met de handrem omhoog.

Niets was minder waar. “Gefeliciteerd hoor, je hebt het hartstikke goed gedaan! Je was kalm, hield je aan de regels en die handrem… dat gebeurt hier elke dag.” Ik sprong van mijn stoel en vloog de man in zijn armen. Onbewust gaf ik op dit moment de liefde aan hem die zijn hele leven al miste. Ook al hield hij me vervolgens iéts te lang vast, kon mijn dag niet meer stuk.

Ik heb mijn RIBBA! Als ik zou willen kan ik nu de auto pakken, die ik niet heb. Ik kan touren langs de kust van Italië als ik dat wil! Ik kan op wispo, ik kan een weekend naar de Veluwe of gewoon naar het strand als het volgende week nog lekker weer is. Zul je zien. Mij krijgen ze iig niet meer klein. Ik heb meer vrijheid dan ik ooit had durven dromen. Dank pap, nu nog een Mini Coop<3

Afko’s
Ribba = rijbewijs
Wispo = wintersport
iig = in ieder geval
Mini Coop = Mini Cooper