Vorig jaar vertelde je aan LINDA.meiden dat het voelde als de zomer voor het ‘grotemensenleven’. Je zei: “In de toekomst wil ik misschien wel een kindje.” Inmiddels ben je zeven maanden moeder van Maup. Hoe bevalt het?
“Ik vind het geweldig en uitdagend tegelijkertijd. Het is zo bijzonder om moeder te mogen zijn. Dan denk ik: wow, ik ben gewoon zijn mama. Maar er zijn natuurlijk ook de enorme verantwoordelijkheid en de slapeloze nachten. Mijn borsten zijn volledig weg door de borstvoeding, door de hormonen kreeg ik een slechte huid en viel mijn haar uit. Maar ik zou het op geen enkel moment anders willen. Als ik dat kleine mannetje zie schaterlachen na een nacht van tweeënhalf uur slaap, is alles weer goed. Soms zit ik in opnames met enorme wallen en een zure kotsgeur, en dan moet ik zo lachen om mezelf. Ik wist niet dat ik het kon: functioneren op zo’n minibeetje slaap.”

Terwijl je in Expeditie Robinson en Kamp van Koningsbrugge bewees lichamelijk en mentaal supersterk te zijn.
Lachend: “Ergens komt het wel in de buurt. Bij Kamp van Koningsbrugge word je wakker gehouden, maar met een baby gaat dat maanden door en word je ook nog eens op de meest onverwachte momenten uit je bed gehaald. Ik dacht altijd dat ik goed tegen weinig slaap kon, maar dan kon ik daarna weer bijslapen. Ik heb me nu weleens een zombie gevoeld. En waar je bij Expeditie Robinson moet multitasken tijdens de proeven, doe je dat als moeder met een baby van acht kilo op je arm terwijl je intussen het huishouden runt. Dus eigenlijk waren die programma’s een goede voorbereiding. Wij vrouwen zijn gewoon een soort supermensen met ingebouwde turbo – we got this.”

Het is ook een moeilijke tijd voor je.
“Ja, naast dat het een heel mooie fase is, is het ook een verdrietige periode geweest. Aan het begin van mijn zwangerschap eindigde mijn relatie na dertien jaar. Het was niet mijn keuze. Natuurlijk heeft dat veel met me gedaan, maar ik voel niet de behoefte om daar op dit moment meer over te delen. Ik ben een heel open iemand, maar het zit niet in mijn karakter om de vuile was buiten te hangen. Daar word ik geen gelukkiger mens van en ik wil mijn zoon ook beschermen. Dit is voor nu de laatste keer dat ik hier in een interview iets over zeg.”

Wat helpt je op de verdrietigste momenten?
“Knuffelen met Maup is de beste therapie ooit. Ik heb zijn lach opgenomen, en als ik verdrietig ben, luister ik naar zijn gegiechel. Het klinkt supercliché, maar dáár gaat het leven om. Als ik oud ben, denk ik niet aan een award of de zoveelste druk van mijn boek, maar aan die intieme momenten: dat ik Maup borstvoeding gaf, zijn eerste tijgerpogingen of zijn uitgestrekte handjes zodra ik de kamer binnenkom. Het moederschap heeft een bron van liefde in me aangewakkerd die ik niet van mezelf kende.”

Wat heb je geleerd in deze moeilijke periode?
“Mijn motto van de afgelopen tijd is dat het leven nooit neemt zonder te geven. Want deze periode heeft me ook veel gebracht. Ik was best een rouwdouwer, iemand die maar doorging. Nu sta ik veel meer stil en doe ik geen werk of sociale dingen meer waar ik geen zin in heb. Daar is mijn tijd te kostbaar voor. Ik heb geleerd om meer over mijn gevoel te praten en voel een diepere connectie met de mensen om me heen. En ik durf meer om hulp te vragen. It takes a village to raise a child – je hebt een heel dorp nodig om een kind op te voeden. Dat is écht zo. En ik heb een village waar je ‘u’ tegen zegt. Een klein, hecht groepje familie en vrienden dat me volledig heeft opgevangen.”