“Sterker nog: de meeste écht dikke vrouwen passen daar niet eens in. Dat vond ik jammer, want mijn kledingmerk is veel inclusiever dan dat, maar kreeg niet de verdiende aandacht. Dit omdat ik simpelweg niet zo bekend ben als zij – en niet aan alle kanten geholpen word. We roepen allemaal heel hard om verandering, terwijl die verandering nooit plaats gaat vinden als we dat soort merken, die hooguit tot maat 52 gaan, inclusief blijven vinden.”

“Alle merken die er nu zijn, zijn meer gemaakt voor de conventionele personen in onze samenleving. Zij zijn wit, cisgender, dun en meestal hetero. Als je naar de sauna gaat of door de stad loopt, dan zie je echter misschien maar drie mensen die aan dat beeld voldoen. De meeste mensen zien er heel anders uit dan die conventionele norm. En juist die mensen worden in de media maar weinig gerepresenteerd – met de nodige gevolgen van dien.”

Bevooroordeling

“We kijken heel bevooroordeeld naar veel mensen in onze samenleving. Naar mensen van kleur, Aziatische mensen, naar dunne mensen; eigenlijk naar iedereen van wie een gestigmatiseerd beeld is. Van dikke mensen is dat beeld naar mijn idee erg agressief, omdat mensen vinden dat dik zijn een keuze is”, stelt Lotte.

“Daarbij is het stigma dat op dikke mensen rust echt een racistisch stigma. Fat phobia komt namelijk voort uit een racistisch erfgoed, dat begonnen is bij Saartjie Baartman. Zij was een Zuid-Afrikaanse slavin die beroemd werd als een menselijke attractie in Europa. Zij was dik en zwart en werd als voorbeeld gebruikt om aan witte mensen te laten zien wat zij niet zouden moeten zijn. Toen al vonden mensen dat dikke mensen en mensen van kleur minder waren dan dunne en witte mensen.”

Dat dik zijn helemaal geen keuze is, weet Lotte. “Als baby was ik al dik, zo ben ik geboren. Door de norm in onze samenleving, die eigenlijk zegt dat iedereen die dikker is dan het gemiddelde af zou moeten vallen, begon ik echter al vroeg met lijnen. Dat bleef ik doen tot mijn negentiende. Toen besefte ik dat ik nooit dun ben geweest en dat ik dat ook niet hoef te zijn, omdat dat simpelweg mijn bouw niet is.”

Lovaeij

Als klein meisje liep Lotte al tegen de maatschappelijke gevolgen van dik zijn aan. “Toen ik jong was, moesten mijn moeder en oma mijn kleding vermaken, omdat er weinig tot geen kleren in mijn maat te krijgen waren, laat staan kleren die leuk waren. Zelf ging ik op mijn achtste met naald en draad aan de slag, omdat kleding voor mij een manier van zelfexpressie is, maar ik vanuit de kledingindustrie toen al niet de kans kreeg om mezelf op dat gebied te uiten. Toen ik jaren later nog steeds geen verandering zag in die inclusie, besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Naast mijn Instagram-account, die voor veel mensen een veilige haven is, begon ik toen mijn eigen kledinglijn Lovaeij.”

“Met Lovaeij bied ik mensen het eerste kledingmerk voor onder andere dikke mensen. Kleding is immers de tweede laag die je aan kan trekken om jezelf te uiten en je lichaam te highlighten, iets wat heel belangrijk is. Inclusie, intersectionaliteit en zelfexpressie zijn bij Lovaeij de kern, omdat iedereen die onder die inclusie valt en intersectioneel is ook de kern zou móéten zijn. Het motto van Lovaeij is ‘door dikke mensen, voor iedereen’. En dat zegt precies waar mijn kledingmerk voor staat.”

“Mijn toekomstplannen voor Lovaeij zijn groots. Het wordt alleen nog maar meer inclusief en ik zal ook meer masculiene kleding gaan aanbieden. Alle items zijn daarnaast ook nog eens slow fashion, omdat ik vind dat zelfexpressie – op welke manier dan ook – nooit ten koste zou mogen gaan van het milieu. En dat hoeft ook niet. Net zoals dat je lichaam geen gevangenis hoeft te zijn, want je leeft nu. Met het lichaam dat je gekregen hebt, mag je alles doen wat je zelf wil. Je hoeft niet te veranderen.”

Laura Ponticorvo ‘megatrots’ op haar lichaam na bevallingLees ook