Keihard gevallen

Eva had altijd gedacht dat ze te slim was om iets te beginnen met een collega. Ze begreep niet waarom mensen hun werk op het spel zetten voor een liefde die volgens haar gedoemd was te mislukken. Maar toen kwam Mats. Hij was nieuw op het makelaarskantoor in Rotterdam. Het was iemand die tijdens de meeting op maandagochtend te laat binnenkwam, met excuusjes die te charmant waren om irritant te kunnen vinden. Hij had die soort nonchalante fuckboy-vibe waarvan ze dacht dat ze daar inmiddels immuun voor was. Maar toen glimlachte hij en ineens wist ze niks meer zeker.

Het begon met gewoon samen werken, op de afdeling Verkoop en Aankoop, waar iedereen praatte over vooruitgang, maar waar de printer nog uit 2009 kwam. Hij vroeg haar om hulp bij een presentatie: “Jij kan dat beter uitleggen dan ik”. En voor ze het wist, zaten ze tot laat op kantoor en lachten ze om inside jokes die niemand anders begreep. Tijdens de lunch liepen ze vaak samen langs de Maas en de barista van hun vaste koffietentje kende inmiddels hun namen. Eerst voelde het onschuldig, alsof ze gewoon collega’s waren die goed klikten.

Maar ergens tussen de vergunningsaanvragen en de lunch onder het TL-licht gebeurde het. Eva begon uit te kijken naar Mats’ naam in haar inbox, naar zijn Teams-berichtje met een gifje van een dansende kat als ze een deadline haalde. Hij maakte zelfs de maandagochtend draaglijk en dat was nog niemand gelukt.

Gina dumpte haar vriend: 'Twee weken later, een positieve zwangerschapstest'Lees meer

Sparks

De eerste keer dat hij haar aanraakte, per ongeluk, bij de printer, voelde ze sparks waarvan je altijd denkt dat die alleen in films bestaan. Ze zei niks. Hij ook niet. Maar ze wisten het allebei. Sindsdien werd het serieuzer. Na werk gingen ze samen eten en in de weekenden maakten ze wandelingen door het Museumpark. En zomaar, tussen grap en stilte in de boardroom, zoende hij haar. Het was niet verstandig, maar het voelde perfect.

De weken daarna waren een soort kantoor-romcom. Hij bracht haar koffie, ze keken elkaar aan tijdens vergaderingen en probeerden niet te lachen. Collega’s begonnen dingen te merken, natuurlijk. “Jullie gaan wel héél goed samen”, zei iemand op een borrel. Eva en Mats deden alsof het niets was op kantoor, maar hun blikken zeiden alles. Buiten kantoor waren ze onafscheidelijk. In de weekenden samen, ontbijt op zondagochtend met croissantjes en een boekje, voor hen was het perfect. Hij leerde haar vrienden kennen, zij de zijne.

Ze gingen zelfs een weekend weg, zogenaamd ‘even ontsnappen aan het werk’. In real-life ontsnapten ze aan de regels die Eva ooit met zichzelf had gemaakt. En ergens, op een regenachtige zaterdag in Antwerpen, dacht Eva: ‘dit is het’. Ze zag hem in een café zitten: zijn haar in de war, koffie in zijn rechterhand en een boek dat zij niet kende in zijn linkerhand, en Eva dacht: zo voelt rust dus. Dat weekend vroeg hij haar exclusief te worden. Nooit meer zou ze een werkrelatie judgen, want als dit is wat eruit kan komen, is dat alles waard, dacht ze.

Wat de hellie

Maar al snel bleek dat hij de exclusiviteit niet zo serieus nam als zij. Het begon klein: eerst een appje dat later kwam dan normaal, de koffietjes die niet meer werden gebracht en een lach die niet langer werd beantwoord. Eva probeerde de negatieve vibes te negeren. Maar op een woensdagmiddag sloeg het noodlot toe: Mats reageerde al een halfuur niet op Teams of app toen ze hun wekelijkse wandeling zouden maken langs de Maas.

Toen Eva op zoek ging in het kantoorgebouw, kon ze hem niet vinden. Met een verward gevoel liep ze terug naar haar bureau. ‘Skip deze wandeling dan maar’, dacht ze, ‘hij moest vast iets belangrijks doen’. Maar op dat moment liep ze voorbij een meetingroom, waarvan de deur op een kier stond. Het was lunchpauze, dus ze opende de deur en toen zag ze het: Mats met Lisa van de receptie, zoenend.

Eva stond stokstijf, haar tosti half opgegeten in haar hand. De wereld leek even stil te staan; alleen het geroezemoes van collega’s in de verte ging door. Mats en Lisa keken Eva aan. Eva rende weg, pakte haar fiets en stopte niet meer met huilen tot ze haar sleutel in het slot stak.

Hannah werd uit het niets gedumpt: ''Ik kan niet wachten om zonder jou te zijn', zei hij'Lees meer

Diezelfde avond appte Mats: “Kun je vanavond FaceTimen? Ff praten.” Eva nam het FaceTime-belletje op, haar hart bonsde en haar ogen waren nog rood. Ze verwachtte een rustig gesprek, misschien een uitleg of een poging om de relatie te redden. Maar zodra hij in beeld verscheen, kreeg ze een rilling over haar hele lichaam.

Hij zat achter zijn bureau op kantoor, het was bijna leeg, en achter hem stond Lisa, lachend. Het leek alsof ze in het complot zat. Wat is dit voor scam?!, dacht Eva, waarom zit zij hierbij? Mats keek awkward weg. Toen zei hij aarzelend: “Eva, het spijt me. Het werkt gewoon niet meer. Ik heb gevoelens voor Lisa gekregen.”

Ze wist zeker dat dit Lisa’s idee was, want zo kende ze Mats niet. Maar toch, het was een digitale klap in Eva’s gezicht: ze wilde roepen, protesteren, maar ze kon niks doen behalve zitten en kijken naar de guy die ooit haar wereld was. Ze begon te lachen, want het was zo absurd dat het bijna een grap leek. Tot het tot haar doordrong: dit is de breuk. Niet voorzichtig, niet subtiel, maar een soort dramatische punchline via FaceTime. Ze hing op, voelde een mengeling van boosheid, verdriet en ongeloof. Ze wilde terug. Naar toen. Naar dat stomme moment bij de printer toen alles nog makkelijk leek.

‘Te laat’

De dagen erna waren een hel. Ze zag Mats op kantoor en deed alsof er niets gebeurd was. Hij glimlachte zelfs naar Lisa als hij langs haar bureau liep. Elke vergadering, elke e-mail, elk Teams-bericht was een herinnering aan hoe totaal onverwacht alles was geëindigd. Dan voelde het alsof haar hart langzaam afbrokkelde.

Na twee maanden dit gevoeld te hebben, begon iets te veranderen. Eva liep door het Museumpark, haalde diep adem bij de Maas en dacht: life goes on. Haar hart bonsde nog steeds wat harder als ze zijn naam zag, maar ze besefte dat ze sterker was dan ze dacht. Het kantoor bleef hetzelfde, de TL-buizen bleven fel, en Eva voelde elke dag een klein stukje meer vrijheid.

En op een dag, midden in een drukke week, zag ze de naam van Mats op Teams verschijnen en besefte ze: ‘OMG, z’n naam doet me niets meer’. En ja hoor, zal je net zien, dacht ze: dezelfde week kreeg ze in de avond een berichtje van Mats: ‘Het is klaar met Lisa, ik had je nooit moeten laten gaan.’ Eva glimlachte. Typen was inmiddels een wapen dat ze beheerste en ze typte terug: ‘Te laat.’ Geen emoji, geen hartje. Alleen die twee woorden. En dat was genoeg.

Het berichtje deed Eva niet zo veel, maar het gaf haar wel kracht. Zelfs zoveel kracht dat ze dezelfde avond een catch-up met haar manager inplande, en de volgende dag nam ze ontslag.

Zonder Mats iets te laten weten pakte ze haar spullen, liep ze het kantoor uit en bestelde champagne op de hoek, die zo perfect gekoeld aankwam dat het leek alsof het universum aan haar kant stond. Ze had veel te vieren, vond ze: ze was niet alleen van de fucking TL-buizen af, maar ook van de 24/7 spanning die ze niet alleen op haar werk, maar ook thuis voelde.

Het is nu een halfjaar verder en Eva heeft haar leven totaal omgegooid: ze werkt bij een stylingkantoor en ze date met een oudere guy. “Nu dank ik Mats op mijn blote knieën”, zegt ze lachend. “Zonder deze break-up had ik mijn droombaan en droomman nooit gevonden.”

Kayla (21) kreeg relatie met haar stagebegeleider: 'Collega's hadden het al aan zien komen'Lees meer