“‘Het ziet er niet goed uit’, zei papa aan de telefoon. Het was 7 april 2022. Mama probeerde me aan de telefoon nog gerust te stellen – ‘Lieverd, het zal wel meevallen’ – maar ik voelde al dat het foute boel was.
Ik kan het niet anders omschrijven dan een onderbuikgevoel. Een week later werd dat gevoel bevestigd: mijn moeder had uitgezaaide endeldarmkanker, stadium vier. Ze gaven haar nog een halfjaar. Ik was op werk toen ik het hoorde en stortte volledig in. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan geslagen werd. Hoe kon ik nou leven zonder haar? De beste vriendin van mijn moeder bracht me naar huis, waar ik mama huilend in de armen viel. Ik wist dat dit het begin was van een leven dat voor altijd anders zou zijn.

Het was altijd al mijn grootste angst om mijn ouders op
jonge leeftijd te verliezen. Er valt een groot deel van jezelf weg als een van je ouders overlijdt. Al helemaal als je zo close bent als mijn moeder en ik. We deelden alles met elkaar. Als ik vijf minuten de deur uit was, hing ik al met haar aan de lijn. Haar verliezen leek me ondraaglijk.