Helaas bleef het niet bij die ene keer. “Ik ging het vaker doen, wanneer ik in paniek was. Het was echt een uitweg, maar ik had het niet onder controle. Het snijden werd een verslaving voor me. Ik moest het van mezelf doen. Ik had zoveel mentale pijn. De fysieke pijn van het snijden leidde me daarvan af.”

Twee diagnoses

Britt zat maar kort in de kliniek waar ze zichzelf voor het eerst sneed. “Daarna ging ik naar een kliniek waar ze mijn eetstoornis behandelden in combinatie met de zelfbeschadiging. Op een gegeven moment werd mijn gedrag steeds heftiger, werd ik suïcidaal en heb ik veel zelfmoordpogingen gedaan. Mijn gedrag werd zelfs zo heftig dat ik niet meer terecht kon op een open afdeling. Ik had én een eetstoornis én deed aan zelfbeschadiging. Veel klinieken vonden die twee diagnoses ingewikkeld bij elkaar. Daarom ging ik van de ene crisisplek naar de andere.”

Soms waren de sneeën zo diep dat Britt gehecht moest worden. “Op het moment dat ik mezelf sneed was ik van de wereld. Door de pijn van het snijden kwam ik weer bij en schrok ik van wat ik gedaan had. Meestal riep ik dan mijn ouders en belde mijn moeder het ziekenhuis. Ik voelde me schuldig tegenover mijn ouders en het voelde alsof ik had gefaald. Vaak wordt gezegd dat het een schreeuw om aandacht is. Dat was bij mij echt niet zo. Het was gewoon een verslaving om mijn mentale pijn te verdoven. Sommige mensen gaan daarvoor drugs gebruiken of veel drinken, maar ik ging snijden.”

Dan komt Britt in aanraking met Yes We Can-clinics. “Daar was ik afgelopen zomer en dat heeft heel goed geholpen. Inmiddels ben ik na drie jaar mezelf gesneden te hebben nu 46 dagen clean. Eerder werd de zelfbeschadiging altijd erger als de eetstoornis rustig was en andersom. Nu zijn beide stabiel. Ik had nóóit verwacht dat dat ooit zou lukken. Ik voel de drang soms nog steeds, maar het lukt me om er niet aan toe te geven.”

Trots

De armen en benen van Britt zitten door de zelfbeschadiging onder de littekens. “Ik heb de littekens een tijd heel confronterend gevonden. Wanneer ik wakker word en naar mijn armen kijk zie ik ze. Ik zal nooit met lege armen opstaan. Inmiddels kan ik er anders naar kijken. Het is een stukje van mij, en als ik er nu naar kijk ben ik trots. Dan word ik eraan herinnerd dat ik vandaag weer clean door de dag ga.”

Advies

Door doelen voor zichzelf te stellen is het Britt gelukt om ermee te stoppen. “Eerst nam ik me voor het twee dagen niet te doen, en als dat zou lukken zou ik het drie dagen niet doen. Ook beloonde ik mezelf. Als ik mijn doel behaalde ging ik iets leuks doen. Als ik er nu aan denk dat ik het nooit meer mag doen krijg ik nog steeds stress. Ik bekijk het leven daarom dag voor dag. Het vandaag niet doen is het allerbelangrijkst.”

“De gesprekken met mijn psycholoog hebben me ook heel erg geholpen. Ik omring mezelf met fijne mensen en probeer veel afleiding te hebben. Wanneer je gaat zitten wachten tot de dag voorbij is, is de verleiding des te groter.”

Daarnaast heeft Britt nog meer advies: “Praat er op tijd met iemand over. Bij mij begon het met krassen, maar toen had ik het gevoel dat ik niet ziek genoeg was omdat het bij anderen erger was. Het idee dat je jezelf pijn wil doen is überhaupt al ziek. Wanneer je erover gaat praten kies je voor je eigen herstel”.

Loop jij rond met zelfmoordgedachten? Neem dan contact op met de hulplijn voor zelfmoordpreventie via het nummer 113 (chatten kan ook) of bel gratis naar 0800-0133.