Als sashimi of tartaar, uit de oven of de pan. Voor redacteur Kimberley kan er maar weinig tippen aan een fijn stukje zalm. Wanneer ze stuit op de vaatwasservariant, besluit ze een visje uit te gooien.
De reacties op het internet zijn namelijk lovend.
Het kostte me een paar muisklikken, maar toen wist ik het zeker. Dishwasher Salmon is een ding op internet en social media, en dingen zijn er om uitgeprobeerd te worden. Vind ik dan, vriendlief is minder enthousiast. Aan zijn vaatwasser (ik heb er geen) liever geen polonaise, maar mijn enthousiasme is niet zo makkelijk te beteugelen. “Ah toe, is toch weer eens wat anders”, probeer ik. Met succes: mits ik bij een fiasco de verdwaalde stukken zalm hoogstpersoonlijk uit de vaatwasser schraap, mag ik best herrie in de keuken maken. Het blijft toch een experiment.
Voor mij dan. Een extra rondje Google leert me dat menig hobbykok me voorging: serieuze gerechten – uit weckpotten of in aluminiumfolie – komen uit de afwasser. En ik al die tijd maar denken dat dat ding alleen voor de vuile vaat bestaat. Het fenomeen lijkt me zoiets als Rivella: vreemd, maar wel lekker.
Afgezien van een mogelijke zeepsmaak of een onprettige melange van etensresten van een dag of twee geleden… zie ik vooral voordelen in het vaatwasser-koken. Ovens kunnen roken, pannen aankoeken. Ik ben nu eenmaal altijd beter in eten dan in het bereiden ervan geweest. Dat kokkerellen in de vaatwasser lijkt me volkomen veilig. Om niet te zeggen: een uitkomst zelfs. Opgetogen rijd ik naar de supermarkt voor een zalmmootje en aluminiumfolie. Niet te moeilijk beginnen.
Ik wikkel de zalm twee keer in aluminiumfolie, de extra dikke variant. Onder het mom: better safe than sorry. Je weet nooit wat er aanspoelt. Ik vraag me af wanneer ik de vaatwasser voor het laatst heb gepoetst. Of voor het eerst om direct de vraag te beantwoorden. De zalm ziet er in zijn zilveren jasje wat zielig uit. Een beetje kok had ‘m vast gedecoreerd met citroen en dille. Misschien een volgende keer.
Vaatwasserzalm
Het recept komt niet heel precies. Op het World Wide Web heb je Team ‘vijftig graden’ en Team ‘zo heet mogelijk’. Rauwe vis eet ik alleen met stokjes van zo’n kitscherige houten boot, dus ik besluit voor het extra hete programma te gaan. 65 graden it is. Niet geheel onbelangrijk: het all-in-one-tovertablet laat ik achterwege.
De vaatwasser draait. Ik heb direct spijt dat ik met knorrende maag aan dit project begonnen ben: standje vieze pannen doet er ruim twee uur over. Die periode verplaats ik me tussen de bank, koelkast (inmiddels toch wat hangry) en de vaatwasser. Met mijn neus hang ik geregeld boven mijn favoriete huishoudapparaat om tevreden te constateren: geen vislucht!
Exact 123 minuten later. Het uitvouwen van de zalm voelt als het uitpakken van een surprise-ei. Wat tref ik in godsnaam aan? Het zilveren pakketje is nog intact, de inhoud ietwat zompig. Hè, shit: ik had ‘m toch zo stevig in z’n jasje gestoken? De schoonheidsprijs verdient mijn dishwasher salmon ook al niet: overal zie ik witte flubbertjes. Niet dat die iets afdoen aan de smaak… maar het eet toch net wat minder. Voor het eerst in mijn leven laat ik de helft staan. Note to self: niet alles hoef je te proberen.
Zompige zalm
Lees ook
Past je wijnglas niet in de vaatwasser? Deze lifehack lost dit probleem op
