Ik had de foto natuurlijk gezien. En wist niet wat ik ervan moest vinden. Ik was het, in vol ornaat leunend tegen een wit blok, de camera inkijkend met een mengeling van zelfverzekerdheid en doodsangst. Als een licht obees hert dat zich vrijwillig in de koplampen had laten vangen. Als je hem in klein formaat zag, was ik best mooi. Een zandloper met extra minuten, zoals stylist Edith Dohmen dat noemt. Zeemeermin met meer meer dan min. Maar uitvergroot vond ik hem behoorlijk confronterend.

Wat zouden de mensen vinden? Help. Straks … Straks … wat eigenlijk? Waar was ik bang voor? Vanaf dat ik in de puberteit kwam, heb ik het gevoel gehad dat ik mensen mijn lichaam niet aan kan doen.Ik ben oprecht bang dat ik ze met iets walgelijks opzadel. Het is een basale angst die in het achterste van mijn achterhoofd hangt. Die er nog steeds voor zorgt dat ik op het strand of in de sauna liever niet met mijn billen naar iemand toe ga staan. Straks krijsen ze van afgrijzen.

Het is gek, want tegelijkertijd vind ik mezelf ook mooi. Om die reden vond ik het júíst belangrijk om mee te doen. Me ondanks die angst toch te laten zien. Ik vermoed dat we dat soort dubbele gevoelens over onszelf wel kennen. Trots, maar ook die primitieve vrees voor afwijzing.

Respons

Werd ik afgewezen? Welnee, natuurlijk niet. Ik maakte mezelf weer eens veel te belangrijk. Uiteraard waren er nare commentaren. Een vrouw vond dat de lat hoger kon. Welke lat?, vroeg ik me af, de lat waarna je mag bestaan? Die lat mag weggeflikkerd van mij. Een man had het ‘moeilijk met zich aftrekken op de foto’. Dat was wel zielig voor hem. Een slap handjevol mensen vond me te dik, dun, oud, lelijk en alles wat men zoal van vrouwen in de publieke ruimte vindt. Maar de meeste reacties waren positief, heel positief. Men vond de foto mooi. Alle vrouwen in de serie mooi. Er werd zelfs door tekenaar Anton Dingeman in Trouw een stripje over ons gemaakt waar ik ook een rol in had! Het was fijn nieuws. We hadden iets positiefs gedaan, bijgedragen aan een beter zelfbeeld van de Nederlandse vrouw. Er werden stukken over geschreven en mijn telefoon stond roodgloeiend.

Zo kwam het dat ik in de tuin van de kapper met blondeerspul in mijn haren aan de telefoon hing om op Radio 1 iets te zeggen over de actie. Er was ook een bodypositivity-activiste in de uitzending. Dat leek me leuk, die was ons vast dankbaar. Maar toen ik nietsvermoedend mijn vrolijke perspraatje wilde afdraaien, werd ik opeens fel door haar onderbroken. “Als jij denkt dat bodypositivity alleen maar gaat over wat onzekerheden, dan heb je er niet veel van begrepen”, haalde ze uit. “Misschien moet je je wat meer in de beweging verdiepen, dat zouden ze bij LINDA ook moeten doen. Het is net alsof het blad die term gewoon kaapt en daarbij de hele community passeert, snap je?”

Ik wist inderdaad verdomd weinig over die hele gemeenschap. En dan zomaar zo’n term inzetten voor de schaamte over mijn eigen billen was misschien ook wel een beetje kontial appropriation. Daar zat ik met mijn hoofd vol folie en een mond vol tanden. Mijn verf was nog niet uitgespoeld, maar ik voelde me al behoorlijk blond.

Felle kritiek

Toen ik later op internet keek, zag ik dat ook daar de kritiek behoorlijk opgelaaid was. Er waren felle voor- en tegenstanders en al snel werd ik de discussie in gezogen. Het gejaloezeur was niet van de lucht. Zo beweerden boze tongen dat Linda’s foto helemaal niet naturel was, maar gefotoshopt. Ook werd haar verweten dat ze gelijnd en getraind zou hebben. Dat trok ik me persoonlijk aan, want dat had ik zelf ook gedaan. Mocht dat niet? Moet je om jezelf te accepteren afzien van alle pogingen tot verandering of verbetering? Is sporten of goed eten dan geen zelfliefde? Er waren mensen die de editorial waarop ze een vetrol vastpakte, geforceerd vonden. Eén vrouw plaatste hem naast een veel rauwere foto van zichzelf, waarbij ze haar hele buik vastpakte en uitdagend in de camera keek. Alsof ze wilde zeggen: waar doe je moeilijk over?

Het was Edith Dohmen, de dame van de zandloper-uitspraak. We kregen het aan de stok. Meer mevrouwen gingen zich ermee bemoeien en af en toe kwam er een man langs om een van beide foto’s een like te geven. Achteraf een hilarisch tafereel: woedende wijven, rollebollend over de socials om wat bikinifoto’s, terwijl de heren zich waarschijnlijk, lachend en achteroverleunend, voor- namelijk druk maakten over wie er het lekkerst uitzag. Je zou het een afspiegeling van de maatschappij kunnen noemen. Een maatschappij waarin nog heel veel scheef zit als het gaat om representatie van lichamen, en dan voornamelijk vrouwenlichamen.

Commerciële korsetten

Daarom wonden we ons natuurlijk ook zo op. We zijn zo klaar met de keurslijven, moe van de zelfhaat. Zo benauwd van de commerciële korsetten die almaar strakker aangesnoerd worden. Die ons blijven vertellen dat we pas goed genoeg zijn als we lijken op beelden die zo gemanipuleerd zijn dat zelfs de modellen die erop staan niet meer aan dat perfecte plaatje kunnen voldoen.

Dat we moeten sporten, vasten, lijnen, peelen, ontharen, en vooral betalen. Omdat we anders falen. Smeer euro’s op je rimpelvel en schraap de dode huidcellen eraf met je creditcard. Het maakt ons bang dat we niet voldoen, niet goed genoeg zijn, omdat ons dat steeds wordt voorgespiegeld en we daaraan worden herinnerd, iedere keer dat we in de spiegel kijken. Ons verlies van eigenwaarde is winst voor de beauty-industrie. We zitten in hetzelfde schuitje, waar we elkaar vervolgens ook nog uit proberen te vechten.

Hetzelfde schuitje

Zo vochten we vorig jaar vrolijk verder. “Als je niet gemarginaliseerd wordt, dan is bodypositivity niet voor jou bedoeld”, zei iemand. “Wat een onzin”, vond een ander, “we hebben juist allemaal onzekerheden.” “Maar dan ook niet de rest van het jaar geld verdienen met advertenties en artikelen over diëten”, klonk het van weer een andere kant. Een vrouw schreef: ‘Al die tijdschriften doen gewoon mee met een mollig modeverschijnsel, ze willen niet echt iets veranderen.’

‘En waarom werden door RTL Boulevard in een item over de nieuwe LINDA. alleen vrouwen tussen maat 36 en 46 opgeroepen hun bikinifoto te delen? Mochten mensen met andere maten niet meedoen? Waarom sowieso altijd die nadruk op uiterlijk? Laten we daar toch eens mee ophouden. Ik kan geen bil meer zien. Hoe krijg je zo nou respect voor wat vrouwen doen in plaats van hoe ze eruitzien?’ En ik vroeg me vervolgens weer af: hoezo, waarom zou je geen respect mogen krijgen als je in een bikini staat?

Het schuitje schommelde flink. En dat doet het nóg. De discussie over deze thematiek duurt voort tot op de dag van vandaag. Daarom besloot ik nu dan eindelijk eens te doen wat mijn opponent op de radio me een jaar geleden al adviseerde: ik dook dieper in de wereld van het lichaamsactivisme.

Meer weten over de bodypositivity-beweging en de inzichten die Stella opdeed? Je leest het hele artikel in LINDA.205 ‘BIKINI AAN EN GAAN’. Nu te koop in de winkel én ook online te bestellen.

Ook in LINDA.205
Covermodellen Esmee, Isa en Winonah: ‘Laat alle vrouwen vieren hoe mooi ze zijn’