Lekker weg uit het ‘normale leven’ en genieten van de rust die een vakantie met zich meebrengt. Toch? Totdat het vakantiehuisje uit elkaar valt van ellende, je kind de waterpokken krijgt of je (ex-)man blijft mokken bij het zwembad.
In de rubriek ‘Vakantieleed’ delen vrouwen de vakantie die hen het best is bijgebleven. Om wat voor reden dan ook.
Wie
Theo (73) en José (69) Verheijen
Plaats van bestemming
Cartagena, Spanje
Hik(je) op de weg
Gestrand zonder geld, mét lege tank
Met 2.100 kilometer voor de boeg gaan Theo en José op weg naar hun nieuwe appartement in Spanje. Ze zijn bijna bij Barcelona als ze stoppen voor een korte pauze. Even wat lekkers nuttigen aan een picknicktafel, op zo’n vijftien meter van de auto.
Wanneer ze alles weer inpakken en Theo de auto wil openen, kijkt José verbaasd op. “Jouw deur staat open.” Even later scheurt er een witte auto weg, en blijkt Josés handtas verdwenen. Theo’s portemonnee zat bij José in de tas, dus beide hebben ze geen bankpasjes meer. “We wisten dat we alle passen zo snel mogelijk moesten blokkeren en belden naar de verschillende banken, om vervolgens allebei meer dan 20 minuten in de wacht te staan.”
Niet handig. Daarbovenop blijkt de verzekeringsagent op het strand te liggen en is het vervangende kantoor even ‘buiten bureau’. Theo: “Ik kon een bandje inspreken. Die middag werd ik teruggebeld, en kreeg ik alvast een schadenummer.”
Al bellende wordt de reis hervat, maar de benzinemeter zakt steeds verder in het rood. “We reden zo langzaam mogelijk voor minimaal verbruik. Het thuisfront boekte en betaalde een hotel, zodat we daar rustig naar een oplossing konden zoeken. Maar eenmaal in het hotel werden we geweigerd omdat we geen paspoort hadden. We moesten eerst aangifte doen bij de politie, zodat we met de stempels en handtekeningen van de plaatselijke politie wél in het hotel mochten overnachten.”
Sebastiaans hotelkamer in Mexico werd leeggeroofd: 'Terwijl wij lagen te slapen'
Daar gaan ze, met een bijna lege tank richting politiebureau. “Aan het loket stond een enkel Spaans sprekende – en ongeïnteresseerde – tante in uniform. We moesten een formulier invullen en wachten op een collega die onze verklaring op zou nemen. Iemand in een kaal hok, met een vertaalprogramma op haar computer.”
“Met handen en voeten en veel geduld lukte het om, anderhalfuur later, een verklaring op papier te krijgen. Nu mochten we eindelijk naar onze hotelkamer.”
Maar de twee hebben nog steeds geen geld op zak. De verzekering kan niks voor hen betekenen en wijst ze door naar de bank voor emergency cash. “Die werd enkel uitbetaald bij het tonen van legitimatie. Onze kinderen mochten ook geen geld op de rekening van het hotel storten zodat ze het ons weer cash konden uitbetalen. ‘No sir, we never pay cash. That’s our policy’. Zelfs niet met mijn aanbod van honderd euro extra.”
De klok staat inmiddels op 23 uur en na vele vruchteloze pogingen wordt de situatie steeds zorgwekkender. “We eindigen toch niet als daklozen ergens in de diepste krochten van een Costa? De auto zit nog steeds zonder benzine, maar misschien dat ik met hulp van de wegenwacht de tank bij een nabijgelegen benzinestation kan vullen, zodat we in ieder geval tot Cartagena komen?”
Maar nee, de wegenwacht komt enkel bij pech. Of ze geen emergency cash aan kunnen vragen bij het hotel, oppert de telefoniste nog. “Ik heb haar rustig uitgelegd welke pogingen we al hadden ondernomen, maar haar advies luidde: ‘Meneer, misschien kunt u iemand op straat aanspreken?’ Er knapte iets. Ik wenste haar dat als ze ooit zelf in zo’n situatie verzeild raakt, er ook enkel muren zijn om tegenaan te lopen. En dat ik hoopte dat het gesprek werd opgenomen voor scholingsdoeleinden.”
Ondertussen werkt het thuisfront hard mee aan een oplossing. Een schoonzoon plaatst een noodoproep als lid van de appgroep Nederlandstaligen in Spanje. “Na middernacht ging de telefoon. Een alleenstaande Nederlandse dame wilde ons geld geven voor een volle tank en honderd euro extra voor eten en drinken. De rit naar haar Spaanse huis was tachtig kilometer en wij hadden nog voor zeventig in de tank.”
“Als een professionele bumperklever in de slipstream van een vrachtauto, is het ons uiteindelijk gelukt de dame te bereiken. Ze tankte onze auto vol en stopte José honderd euro toe. Dikke tranen rolden over haar wangen: dat er toch nog mensen zijn die je willen helpen. De koning te rijk reden we in één ruk door naar Cartagena.”
Vanzelfsprekend had mevrouw X het geleende bedrag binnen 24 uur weer op haar rekening staan.
Linda vloog na twee dagen Kaapverdië terug naar huis: 'Ons vakantiecomplex bleek failliet'
