Veel mensen pakken ‘m er als eerste bij als de LINDA. op de mat ploft: het editorial van Linda de Mol. Onze favorieten delen we graag nog een keer met je op LINDA.nl.
Dit editorial komt uit LINDA.MODE 2.
Veel mensen pakken ‘m er als eerste bij als de LINDA. op de mat ploft: het editorial van Linda de Mol. Onze favorieten delen we graag nog een keer met je op LINDA.nl.
Dit editorial komt uit LINDA.MODE 2.
“Één keer per jaar komt het ervan: een dag of twee shoppen met een vriendin in Milaan, Parijs, Londen of Berlijn (waar maakt me eigenlijk niet uit, als er maar een andere taal wordt gesproken). Liefst ergens waar ze me niet kennen, zodat ik niet gewezen word op het feit dat die leuke tuniek al in het bezit van Leontine Borsato is of dat ik dat paillettenjasje MOET proberen: het is zó geschikt voor Miljoenenjacht. Gewoon even helemaal onderdompelen in een modemekka en passen, kijken, snuffelen, voelen (ik moet altijd alles even aanraken, ook al koop ik niks) en dan naar je hotel met die fijne tasjes met vloeipapier en alles op je bed uitspreiden.
En met een vriendin natuurlijk! Niet met een man die wil weten waar je precies naar op zoek bent (geen idee) en die na drie uur vindt dat er nu toch echt iets besloten dient te worden. Hallo? Misschien zie ik ergens anders nóg leukere dingen. Eerst scannen, dan terug om te passen en dan eventueel kopen.”
“Natuurlijk zijn er op dat soort fijne tripjes mindere momenten. Zo was ik ooit met mijn schoonzus in Milaan in een Gucci-paradijs een trenchcoat aan het passen. Spuugduur maar zoooo mooi. En te klein. Maat 44 Italiaans (gelukkig mag je daar zes van aftrekken). De verkoopster, zo petite en dun dat ze met gemak in het handschoenenvak van je dashboard zou passen, sprak slecht Engels. ‘Not good?’, vroeg ze. Ik ga dan automatisch debiel terugpraten. ‘Yes, coat good, but little bit too small.’ Dat begreep ze niet: ‘You want smaller?’ ‘No, I want bigger.’ Het Italiaanse twijgje keek in de kraag en riep keihard: ‘Oh, but this already very VERY big size. I have to look in basement.’
Ruim een kwartier later kwam ze met een stralende glimlach aan: ‘I found very big one for you, size 46.’ Het idee om haar met een slangenleren Gucci-riem te wurgen heb ik toch maar laten varen en van de jas heb ik nog steeds plezier.”
“Ook in Berlijn ging het verkoopstertechnisch een keer hopeloos mis. Ik was met mijn manager beland bij de Agent Provocateur-afdeling. Voor wie het merk niet kent: prachtige lingerie, tikkie stout, boudoirachtig. In zo’n lekkere ruime paskamer met voor de verandering flatteus licht sloegen we aan het passen. Het ene setje was nog beeldiger dan het andere. Ik kon niet kiezen, maar bedacht dat ik na zo’n vrouwenweekendje het leukst thuis zou komen met een zwart doorzichtig setje met kleine fluwelen strikjes. De verkoopster bleek gelukkig geen Duitse, maar een lekker stevige Amerikaanse.
Ze stopte het setje in een roze doos. ‘Are you aware of the fact that this is an ‘ouvert’?’, vroeg ze, terwijl ze op het slipje wees. ‘A what?’, vroeg ik. ‘An ouvert, it has a little opening here. For easy access’, voegde ze er schaterend aan toe en wees op het ontbrekende stukje kruis. ‘Eh… oh… well, that’s interesting, but eh… I’ll take it anyway.’ Zo, nou kwam ik pas echt leuk thuis.
Toen ik haar mijn creditcard aanreikte, viel het muntje: ‘Aren’t you that girl from The DJ-Katshow?’ Mijn God, dat is ruim vijfentwintig jaar geleden, maar ontkennen heeft weinig zin. ‘Yes, that was me.’ ‘Oh woooow’, gilde ze. ‘I was six when I watched that in Germany, I loved you, you were my idol!’ Het compliment was leuk geweest, als het idol op dat moment niet net een ouvert had gekocht. Volgende keer toch nog verder weg.”
Zin in nóg een editorial van Linda de Mol? Lees dan hier over haar zenuwslopende debuut op de Duitse tv (“Ik gaf bijna over”), haar mening over fashionista’s en Linda’s nogal klunzige karakter.