Ze zijn thuiskapster, biebvrijwilliger of die moeder op het schoolplein. En ze hebben hiv. Die ziekte is gelukkig niet meer dodelijk, maar de vooroordelen zijn nog springlevend.
Caroline Yskes (53) woont samen en heeft een dochter uit een eerder huwelijk. Vandaag, op Wereld Aids Dag, delen we haar verhaal uit LINDA.220.
“Mijn man was een enorme vreemdganger, maar ik geef hem niet de schuld van mijn hiv. Hij heeft me wel geïnfecteerd, maar het was mijn eigen keuze om mijn ogen te sluiten voor zijn gedrag. Al kende ik het verschil tussen een goede en ongezonde relatie dertig jaar geleden nog niet. Ik was een beschadigde jonge vrouw, na een jeugd vol emotionele verwaarlozing.
‘Je gaat dood’, zei de arts na de diagnose. Dat kan niet, dacht ik. Mijn kind heeft me nodig. Ik geloof echt dat ik er nog ben door mijn vechtlust en mijn sterke immuunsysteem. Hiv is inmiddels een chronische ziekte en minder belastend dan suikerziekte of psoriasis. Maar een lolletje is het niet. De pillen maken me dik en zijn schadelijk voor mijn hart, lever en nieren. De dood blijft op de achtergrond naar me loeren.
Vooral in het begin leed ik ook erg onder het stigma rond hiv. Mijn werkgever ontsloeg me, nieuwe liefdes vonden me vies en het hartsvriendinnetje van mijn dochter mocht niet meer komen spelen. Zelf was ik in die tijd ook bang om mijn kind te infecteren. Ik durfde haar nauwelijks te knuffelen en poetste de wc vijf keer per dag. Mijn leven veranderde nadat ik verhuisde en nieuwe mensen en mijn huidige partner ontmoette. Zij brachten me zelfrespect bij. Mijn leven is eindelijk tot bloei gekomen.”
Wilma kreeg een late hiv-diagnose: 'Geen arts dacht bij een getrouwde Friezin aan hiv'
