Je eigen bedrijf runnen of instappen in de multinational van je ouders – deze vrouwen doen het. En met succes. Dit zijn hun tips, tricks & fails.

CV

Naam Kelly Ruigrok

Leeftijd 35

Functie CEO en Founder GSES (Global Sustainable Enterprise System)

Heeft geen diploma’s

Haar bedrijf bestaat sinds 2019

Je vertelde me in ons voorgesprek dat je graag open wil zijn over hoe je hier bent gekomen. Want je hebt behoorlijk wat meegemaakt.

“Ja. Ik vind het fijn om mijn hele verhaal te vertellen. Want dat heb ik eigenlijk nog nooit zo uitgebreid gedaan. Vanaf mijn elfde was ik bezig met mijn danscarrière op de Rotterdamse dansacademie. Toen ik vijftien jaar oud was, kwam ik de verkeerde mensen tegen en werd ik mishandeld en beroofd van mijn vrijheid. Ik besloot op mijn zeventiende dat het genoeg was en ging weg uit deze situatie. Ik ben mede door die tijd niet meer naar school gegaan en heb dan mijn middelbare school niet afgemaakt en ook niet gestudeerd. In plaats daarvan werkte ik als patatbakker, medewerker bij de PizzaHut, schoonmaakster van gebouwen en verkocht ik energiecontracten aan de deur.

Op mijn 25e werd ik moeder van mijn dochter, Leyah. Ik werd op een gegeven moment alleenstaande moeder en leefde onder het minimumloon met nul toekomstperspectief. Ik wilde goed voor haar zorgen en merkte al snel dat gezond eten vaak duurder was dan ongezond eten. Daar zette ik mijn vraagtekens bij, want hoe kan dat zo zijn? Ik ontdekte – na het bestuderen van wat food certificaten – dat de wereld om standaarden en geaccepteerde normen draait, gebaseerd op wet- en regelgeving. Dus wat als we zelf een standaard gaan maken en zorgen dat dit een meetlat wordt voor organisaties en toeleveranciers om op een juiste manier te werken? Waardoor zij zowel goed voor de planeet als voor hun eigen mensen kunnen zorgen? Dan kun je echt wel wat veranderen en gewoon het nieuwe Google van duurzaamheid opzetten. Dus ja, zo gezegd, zo gedaan.”

En toen?

“In 2017 startte ik met het ontwikkelen van de standaarden en het maken van een metastandaard, in 2019 richtte ik het GSES (Global Sustainable Enterprise System) op. Een software platform om alles te meten op duurzaamheid en een betere wereld.

Zo konden wij aan mensen uitleggen wat duurzaamheid nu eigenlijk is en hoe we met z’n allen de wereld kunnen veranderen. Want diep van binnen wil iedereen dat, toch? Eén probleempje: ik had voor de uitrol van de nieuwe ‘Google van duurzaamheid’ geen netwerk of genoeg kennis in huis. Dus ik besloot Ruud Koornstra (Duurzaam ondernemer en SDG 7 Coördinator van Nederland, red.) op te bellen en dat heb ik zo’n 200 keer gedaan zonder reactie. De 201e keer nam hij op. Toen heb ik in vijf minuten uitgelegd wat ik wilde gaan doen. Eén overkoepelende standaard maken op basis van alles wat er al is, gegoten in een software platform zoals Facebook. Want dan heeft niemand meer een excuus om het links te laten liggen. Ruud wilde me daar wel bij helpen, werd mijn ambassadeur en goede vriend, en heeft me geïntroduceerd bij allerlei mensen en bedrijven.

Onder andere bij professionele investeerders en inmiddels aandeelhouders Enrique Aparicio Torres en Kevin Dijkers. Zij deden een miljoeneninvestering in mijn bedrijf waardoor het echt de kans had om groot en succesvol te worden. Daardoor kon ik bijvoorbeeld voor het eerst een kantoor huren, waar ik daarvoor vaak – tussen alle afspraken door – in mijn auto werkte.

We hebben inmiddels een mooi team zitten van 25 man in Rotterdam en werken voor namen als Univé, Schiphol, de Europese Commissie, ABN AMRO, Xenos en meer. Zo hebben we nu bij Xenos productscorecards geïntroduceerd, waardoor consumenten kunnen zien hoe duurzaam een product is. En werden we benaderd door de Johan Cruijff-Arena voor het concert van Coldplay. Coldplay wilde namelijk alleen optreden als ze ‘groen’ zouden zijn. Dus toen hebben we een evenementdashboard voor ze gemaakt en het concert daarmee gemeten.”

Moet je jezelf soms knijpen, als je ziet wat je hebt bereikt?

“Ja. Enorm. Ik besef het soms nog steeds niet. Ik had ooit het idee om de wereld te kunnen veranderen, nu steunen de grootste partijen der aarde dit en gaan we het gewoon echt doen. Ik besef het echt nog niet, want we hebben een missie en totdat die missie geslaagd is, besef ik het nog niet. Aan de andere kant – ook al heb je dus geen diploma’s, geen toekomstperspectief en sta je bij wijze van spreken honderdduizend euro in de min – kun je het gewoon cheffen. Zo lang je maar een missie hebt en in jezelf en je missie gelooft.”

En hoe reageerden mensen om je heen daarop?

“Mensen uit de branche reageerden vaak niet meteen heel enthousiast, omdat ik jong was, net een bedrijf was gestart en geen diploma’s had. Mijn omgeving was ook best sceptisch. Mijn vader bijvoorbeeld, die zelf ondernemer is, zei uit bezorgdheid: ‘Ga nou voor een baas werken in plaats van voor jezelf.’ Ik ben blij dat ik daar niet naar geluisterd heb. Anders was dit niet zo groot geworden. En heel gaaf: mijn vader is trots dat ik goed terecht ben gekomen en mijn moeder werkt nu bij ons op kantoor als officemanager.”

Is dat een les die je ook aan je dochter zou meegeven?

“Zeker weten. Nu wil ze op dit moment graag paardentrainer worden, maar je weet het nooit. Ik heb vroeger op haar school gewerkt als schoonmaakster. Als we samen op haar school zijn, vertel ik haar dat zo nu en dan. Zo weet ze dat het mij niet allemaal is komen aanwaaien en dat je zelf kansen moet pakken en je dromen moet volgen. Mocht ze ooit een onderneming willen starten, zal ik haar eerder vragen: ‘Leuk, wat gaan we doen? En waarom?’ Ik zal meedenken en haar steunen. Ik snap nu wel wat mijn vader bedoelde. Hij wilde mij beschermen, maar heeft me ook altijd gesteund en geholpen. En eigenlijk wist ik dat ik kon ondernemen omdat ik hem dat zag doen, daarin was hij een voorbeeld.”

Waarvoor wilde hij je beschermen?

“Van het ondernemerschap. Dat kan best wat stress geven en je moet er alles aan doen om je bedrijf overeind te houden.”

Wat vraagt dat privé van je?

“Best veel tijd en moeite. Nu moet ik zeggen dat ik mijn tijd steeds efficiënter kan indelen, omdat ik een groter team krijg en meer dingen kan uitbesteden. Zo kan ik Leyah nu vaak zelf ophalen van school en samen leuke dingen doen. Maar als ze dan op bed ligt, ga ik door met werken. Bijvoorbeeld van acht uur ’s avonds tot een uur of twaalf of zelfs tot twee uur ’s nachts. Vervolgens breng ik haar de volgende ochtend weer naar school en ga ik zelf naar de zaak. Dat kost energie, maar ik wil de wereld veranderen en kan daardoor toch niet zoveel slapen. Ik heb zo veel grote projecten en plannen. Het voelt ook wel alsof ik in dienst gesteld ben door het universum om dit te doen omdat ik negen van de tien keer zelf ook niet snap waar de ingevingen en wijsheid vandaan komen.”

Heeft al die narigheid bijgedragen aan je succes van nu?

“Dat weet ik wel zeker. Zonder wat ik heb meegemaakt had ik hier nu niet gestaan. Ik heb heel veel geleerd van al die situaties, of ze nu positief of negatief waren. Als de GSES-missie is geslaagd ga ik wel een keer met mezelf aan de slag. Om meer van mezelf te leren houden en echt trots te zijn op wat ik doe en kan. Want ook complimenten bijvoorbeeld kan ik moeilijk in ontvangst nemen.”

Wat wilde je vroeger eigenlijk worden?

“Danseres. Ik ben natuurlijk ook ooit begonnen met een opleiding bij Codarts in Rotterdam, maar daar uiteindelijk mee gestopt. Nu dans ik eerder door het leven heen als ondernemer en dat bevalt goed.”

Welke ambities heb je nog?

“We gaan de wereld over met GSES en zorgen dat minimaal 25 procent van de mensen zich bewust worden van hoe ze de wereld kunnen veranderen met data voor duurzaamheid en koopkracht. We zijn nu in dat kader onder andere bezig om een groene Kamer van Koophandel te ontwikkelen, daar word ik echt blij van.

En over zo’n dertig jaar, wil ik graag een stichting oprichten om meisjes en kinderen te helpen beschermen, ze (financiële) hulp te bieden en school mogelijk te maken. Dat wil ik heel graag doen.”

Wat wil je anderen meegeven?

“Allereerst dat het dus echt niets uitmaakt waar je vandaan komt, waar je bent geboren en hoe je bent geboren. Het klinkt cliché, maar geloof in jezelf en in je dromen. Dan kun je het. En je moet een beetje de Rotterdamse mentaliteit omarmen: ‘niet lullen, maar poetsen’. Dus gewoon doen. Voor de volgende generatie die bijvoorbeeld in de shit zit en denkt dat ze niets waard zijn, of iemand die dit nu leest en zich in mijn verhaal herkent, wil ik zeggen: als je iets niet doet, omdat je verwacht dat je gaat falen is dat zo zonde. Je moet het zien als iets buiten jezelf, als een groter doel. Geloof daarin, ga door en stop niet. Dan lukt het gewoon. Waar je wieg ook heeft gestaan en wat je ook hebt meegemaakt.”

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door ABN Amro MeesPierson en Choices by DL.