Journalist Eva Schuurmans sprak vijf vrouwen die boerin zijn in hart en nieren. Ze voelen zich ernstig in de steek gelaten door de overheid en steeds ingewikkeldere eisen en regels waaraan ze zich moeten houden.
Astrid Francis (39, vier kinderen) runt met haar man en schoonfamilie een akkerbouwbedrijf.
“In mei 2020 heb ik zesduizend kilo aardappels gestort voor het hoofdkantoor van een supermarktketen. Mijn aardappels werden daar exclusief verkocht, maar van de ene op de andere dag besloten ze over te stappen op import uit Israël. Terwijl ik verdomme 120.000 kilo van superkwaliteit in mijn schuur had liggen. Het was een impulsieve actie, maar ik wilde even laten zien dat er met mij niet te sollen valt. En dat het systeem niet klopt: als boer of boerin ben je veel te afhankelijk van winkels, en vooral van de tussenhandel.
Twee jaar terug liep ik voorop bij de boerenprotesten, maar inmiddels is er wel wat veranderd. Ik ben niet meer zo boos, eerder strijdlustig. Ik probeer te denken in oplossingen. Zo verkoop ik mijn aardappels nu zonder tussenhandel aan supermarkten en is de communicatie een stuk transparanter geworden.
Dat het boerenleven hard werken is, zien veel stadsmensen niet. Natuurlijk zou ik graag nóg duurzamer produceren dan ik al doe – ik gun mijn kinderen nog lang een leefbare planeet. Ik ben ook bereid daar investeringen voor te doen, maar dan heb ik wel een eerlijke prijs nodig voor mijn waar. Zolang wij telers onderaan de voedselketen staan, verandert er niets.”
De nieuwste LINDA. heeft als thema ‘DE STAD UIT’ – koop het magazine nu in de winkel of via onze webshop.
Lees ookBoeren luiden noodklok om voedselschaarste vanwege voorjaarsdroogte
