Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
'Ik ga elke maand naar de waxsalon en elke maand voel ik me een slechte feminist als ik daar lig'
In aflevering 103: ‘Waxen, scheren of de boel de boel laten? Ik ben hoogzwanger en kan het niet meer zelf zien!’
Van alle lichamelijke ongemakken die er bij een zwangerschap komen kijken had ik aan deze nog niet eens gedacht. Gelukkig wist de kroeg raad en riep het merendeel dat ze het scheren gewoon moest uitbesteden aan haar partner, maar dat ze ook nog steeds naar de wax mag als ze zwanger is. Al gaat dat wel extra veel pijn doen. Nu had de vraagsteller er een disclaimer bij gezet, die ik even deel: ‘Ik vraag dit echt voor mezelf, niet omdat m’n vriend er een mening over heeft. En dit is ook niet het moment om lichaamshaaronzekerheden te tackelen, want ik ben een millennial en dat zit nou eenmaal diep dankzij gymles op de middelbare school haha.’
'Zal ik dan toch voor invriezen gaan? Ik ben bijna 37 en de slotfase van mijn keuzevrijheid komt in zicht'
Ik ben dan misschien wel niet zwanger, die disclaimer herken ik volledig. Want ik ga al zeker vijftien jaar zo’n beetje elke maand naar de waxsalon. En sinds een paar jaar vraag ik me elke maand weer af wát ik daar doe. Kijk, om maar te beginnen met persoonlijke informatie te delen, ik heb een dusdanig gevoelige huid ‘daar’ dat ik niet kan scheren. Dat wordt een vreselijk geïrriteerde ingegroeide toestand, gewoon niet fijn. Zo kwam ik ooit op dat waxen. Ja, dat is geen prettige behandeling, maar echt veel minder erg dan ze in je Sex and the City ooit wilden doen laten geloven. En bovendien wen je eraan.
Ik begon ooit met alleen de randjes, maar ben inmiddels wel aangekomen bij de volwassen variant van een Brazilian. Dit is weer zo’n moment dat ik denk: wát zet ik toch allemaal van mezelf op het internet, maar ja here we are. Zo’n behandeling gaat als volgt. Je gaat eerst op je rug liggen, half naakt uiteraard. Dan moet je je hielen richting je billen halen en je knieën spreiden, waardoor je in een soort van opengesperde kikkerhouding ligt.
Dan schuift de waxdame een grote felle lamp erbij die ze recht boven je vulva hangt, om er vervolgens twintig minuten lang warme vloeibare was op te draperen. Nadat het hard is geworden, trekt ze die er met een ferme rats-beweging vanaf. Als er kleine haartjes achterblijven pakt ze er een pincet bij en haalt ze die minutieus weg. Ik denk dat zelfs langdurige minnaars niet zo precies mijn schaamstreek hebben bestudeerd. Het ergste is op het eind. Dan moet je op je buik gaan liggen, met je handen je eigen billen een beetje openspreiden (ik verzin dit niet) en dan druppelt ze daar de hete was in, die daarna, rats er weer vanaf getrokken wordt.
Maar het duurt even voordat die wax hard is. Dus dan lig ik daar, mijn billen open te spreiden voor een vreemde vrouw. En dan denk ik, elke keer weer: wát ben ik nou allemaal aan het doen? Is dit hoe we het patriarchaat omver gaan krijgen? Waarom doe ik dit? Wie heeft mij er ooit van doordrongen dat ik elke maand een vrij dure pijnlijke en licht vernederende behandeling onderga. En heeft er ook nog voor gezorgd dat ik nu denk dat ik dit voor mezelf doe.
Ik heb de antwoorden niet. Of naja die heb ik wel, het is het patriarchaat, maar weet wel dat ik scheren dus geen optie vind. En níets doen ook niet. Dus zo gaat het dat ik mezelf elke maand weer een slechte feminist voel als ik daar lig, maar toch altijd weer blij ben met hoe het er daarna uitziet. Het zit goed in elkaar hoor, dat patriarchaat.
'Maandenlang kon ik niet slapen door de geldstress, maar waarom praten we daar niet met elkaar over?'
