Kattenkwaad

Aan de liefde zal het niet liggen. Ik houd zielsveel van mijn kroost, maar ik kan de oudste dagelijks – op zijn zachtst gezegd – achter het behang plakken. Naast het gedrag van mijn kind, worstel ik vooral met mijn eigen verwachtingen. Als jonkie was ik braaf, haalde ik hoge cijfers en deed ik alles wat er van me gevraagd werd. “Kattenkwaad, wat is dat? Straks kom ik nog in de problemen!” Het idee dat kinderen jou de spiegel voorhouden, prijkt gezellig in allerlei opvoedliteratuur, totdat die spiegel je in de praktijk een versie toont die je niet herkent.

Voordat ik aan deze tekst begon heb ik mezelf de vraag gesteld: waarom wil je überhaupt je vingers branden aan dit onderwerp? Want je kan het ook niet doen. Waarschijnlijk omdat ik ouders die in hetzelfde schuitje zitten een hart onder de riem wil steken. Misschien zelfs lotgenoten zoeken. De eenzaamheid en wellicht een taboe doorbreken.

Probleemkind

Ik ben verre van trots op deze gevoelens, maar ik voel onbegrip en een stukje schaamte. Waarom is mijn zoon, ondanks de juiste opvoeding, een warm nest, een goed stel hersens en de normen en waarden die we hem meegeven zo’n ongelooflijke trouble seeker? Waarom doet hij juist die dingen waar wij níet voor staan? Dan dat stukje schaamte. Ongeacht mijn inmiddels stevig gekweekte olifantenhuid voel ik het. De klassieker “wat zullen ‘ze’ wel niet denken?” tiert regelmatig ongewenst door mijn hoofd.

De uitdagingen die komen kijken bij schermtijd en puberteit in combinatie met zijn specifieke karakter, maken het opvoeden er niet makkelijker op. Toch heb ik er vertrouwen in dat hij zijn ‘vervelende’ gedrag zal omzetten naar de goede kant ervan. Wat nu irritant is, wordt wellicht ooit de beste cabaretshow. Het haantjesgedrag wordt op een dag goed leiderschap. Het ondermijnen van gezag, zal in de toekomst omslaan in CEO-achtige taferelen. Volgens mij was Steve Jobs ook geen lieverdje. Wacht, vergeleek ik nou zojuist mijn 12-jarige met Steve Jobs? Ach, moet kunnen.

Het karakter

Naast opvoeding, cultuur en sociale omstandigheden, moet ik accepteren dat karakter ook een stevige factor is. Onbegrip en schaamte dien ik te schrappen. Eerder de focus leggen op het vertrouwen dat ik gelukkig ook voel. Ik ben niet overal bij en mijn kind gaat ongetwijfeld nog veel meer fouten maken. De eindbestemming van je kind kun je niet bepalen, maar je kunt wel navigeren. Iets wat ik altijd zal blijven doen.

Eén ding staat vast. Verhalen hebben we genoeg. Of het nu de speech wordt tijdens zijn huwelijk of de verhalen aan de keukentafel wanneer híj op een dag kinderen heeft. Vandaag vervelend, maar later bij dat bordje erwtensoep, goed materiaal. Hoewel die fase nog lang niet aanbreekt, ben ik trots dat ik zijn moeder mag zijn. Tot die tijd houden we vast aan het motto: never a dull moment.

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Jamie Li over het fatbike-vraagstuk: 'Hoezo mogen basisschoolkinders zichzelf fatbikebezitters noemen?'Lees ook