Elke dag tussen 17.00 en 20.00 uur heeft Noortje haar telefoonloze uren, waarin ze haar smartphone in ieder geval even in het kantoor laat liggen. Dit is de tijd die ze zonder werk en mét met haar man en kind (3) wil doorbrengen. “Ik probeer dan vol met mijn aandacht bij hen te zijn, maar zelfs dan loop ik nog wel eens om. Gewoon om te kijken of ik iets mis. Of ik neem hem stiekem mee naar het toilet.”

Telefoonverslaving

Noortje geeft ruiterlijk toe dat ze een telefoonverslaving heeft. “Ik durf daar wel voor uit te komen, ja. Ik tik al die criteria wel aan en ga er in veel gevallen ook overheen. Maar ik merk het vooral aan mezelf. Soms vertel ik mijn man dat ik even iemand moet appen. Als hij dan na twintig minuten vraagt of het is gelukt, ben ik vaak nog niet eens begonnen, maar alleen aan het scrollen.”

Michiel, haar partner, heeft een heel andere relatie met zijn telefoon: hij heeft zelfs bewust gekozen om helemaal geen social media te nemen. “Hij ergert zich soms mateloos aan mijn gedrag. Hij zegt er dan iets van en dat vind ik eigenlijk alleen maar goed. Soms heb ik het zelf niet eens meer in de gaten.”

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door 𝐍𝐨𝐨𝐫𝐭𝐣𝐞 𝐋𝐢𝐟𝐞𝐬𝐭𝐲𝐥𝐞 𝐃𝐞𝐬𝐢𝐠𝐧 𝐞𝐧 𝐕𝐀 (@doornoortje_lifestyle_design)

Haar overmatige telefoongebruik resulteert ook wel eens in fysieke klachten. “Ik heb soms last van een pijnlijke duim ja, of kramp in mijn hand. Soms lig ik ’s avonds in bed en beginnen mijn ogen te trillen, omdat ze zoveel schermlicht hebben moeten verwerken. Dat trekt gelukkig altijd vanzelf weer weg.”

Balans

Noortjes telefoonverslaving ontsproot al toen ze nog niet op Bali woonde. In Nederland werkte ze als operatieassistente op de OK, een baan waarin je regelmatig zonder telefoon bent. “In het ziekenhuis had ik veel momenten zonder, maar zodra de kans zich voordeed om ‘m even te pakken, had ik die telefoon alweer vast. Het speelde toen al.”

De lijn tussen werk en privé is volgens Noortje wel dunner geworden sinds ze zelf is gaan ondernemen. “Daarmee verdunde ook de lijn tussen mij en m’n telefoon. Ik houd mezelf vaak voor dat mijn werk online plaatsvindt en ik dus altijd bereikbaar moet zijn. Maar heeft het echt meerwaarde als ik ál die Instagram Stories zit te bekijken? Nee. De verleiding is gewoon te groot.”

Afbouwen

De documentaire The Social Dilemma zette Noortje aan het denken. “Ik schrok er enorm van. Als je eenmaal ziet hoe dat systeem werkt, hoe je in de val wordt gelokt? Ze nemen je letterlijk je tijd af, zodat zij meer verdienen.” Na het zien van deze docu probeert Noortje bewuster om te gaan met haar telefoon. Bijvoorbeeld door de dagelijkse drie telefoonloze uren, maar ook door haar ochtend niet te starten met het aanzetten van dat aanlokkelijke schermpje.

“Ik sta iedere ochtend om 06.00 uur op en loop dan, met mijn telefoon nog op vliegtuigstand, naar de hangmat. Daar kijk ik naar de zonsopkomst en probeer ik eerst even de aandacht bij mezelf te houden. Soms mediteer ik daarna, of luister ik een podcast. En soms resulteert het toch in anderhalf uur scrollen op social media. Ik ben blijkbaar echt ultiem gevoelig voor de algoritmes, zelfs als ik weet welk doel ze dienen.”

Zwart gat

Noortje gaat niet op zoek naar professionele hulp voor haar telefoonverslaving. “Ik schaam me niet voor het intensieve gebruik van mijn telefoon, dat is nou eenmaal wat het is. Het gaat me meer om de stiekeme momentjes, dat ik dat ding meeneem naar het toilet zodat ik nog even extra kan kijken. Dat laat zien hoe belachelijk dit gedrag eigenlijk is, maar daar kan en wil ik zelf aan werken.”

Een ding hoopt ze wel: dat Instagram voorlopig nog niet verdwijnt. “Die app is mijn grootste verslaving. Daar kan ik me echt in verliezen. Als dat ooit niet meer bestaat, val ik in een zwart gat.”

Lees ook
‘Kinderen en smartphones: Je geeft ze in feite een beetje heroïne’