Op 15 maart 2017 kreeg ik een telefoontje van mijn zusje. “Het gaat niet goed met papa”, zei ze. “Ferrie – haar man – heeft hem nog geprobeerd te reanimeren, maar nu is de brandweer er.”

Mijn man was op dat moment naar een bijeenkomst van de hockeyvereniging, maar toen ik hem belde, reed hij meteen naar huis, haalde onze dochter en mij op en als een malle reden we naar het ziekenhuis in Amsterdam, waar mijn vader met loeiende sirenes naartoe was gebracht. Tien minuten later belde mijn oom mij in de auto: ‘Papa is overleden’.

Mijn vader was de periode voor zijn overlijden al niet op zijn best. Een fikse kuur prednison leek hem wel weer op de been te helpen, al bleef hij kwakkelen. Dat hij plotseling een hartaanval zou krijgen, hadden we niet verwacht. En dat hij op zijn 66ste zou overlijden al helemaal niet.
Toch gebeurde dat en mijn moeder, mijn zus en ik en de rest van de familie bleven lamgeslagen achter.

Toen ik drie maanden oud was adopteerden mijn ouders mij, maar ik heb hen altijd als mijn échte ouders gezien. Dat geldt nog steeds. Toen ik voor de eerste keer bewust de papieren van mijn adoptie las, stond daar: ‘name of the father: Willem Touw’. Op papier in India was hij dus al mijn vader, al hadden we elkaar nog nooit in het echt gezien. Ik ben ook altijd zijn échte dochter geweest en gebleven, al heeft hij daar weleens vragen over gekregen toen mijn moeder een jaar na mijn komst, in verwachting bleek te zijn. Diep verontwaardigd kon hij daarover zijn.

Natuurlijk zeggen veel mensen dit over hun vader als hij er niet meer is, maar mijn vader was fantastisch. Mede door hem ben ik uiteindelijk in het vak gerold waarin ik nog steeds werkzaam ben. Ik zag hoe goed hij met mensen kon omgaan en hoe gemakkelijk hij een gesprek aan kon knopen met de meest diverse mensen. Op een gegeven moment dacht ik; dat wil ik ook. Daar moet ik iets mee doen.

Mijn vader heeft een enorme leegte achtergelaten die niet meer opgevuld kan worden. Er is iets gebroken en ik krijg de stukken niet meer netjes terug.
Hij zal nooit zijn kleinkinderen zien opgroeien. Hij heeft er vijf. Mijn zusje heeft twee geweldige jongens en een schattig meisje. Ik heb, na ruim zes jaar proberen, eindelijk een dochter gekregen. Isa heeft hij een jaartje gekend, maar de geboorte van Luc heeft hij nooit meegemaakt. Verschrikkelijk vind ik dat, want Luc en ik lijken heel erg op elkaar. Vooral als baby zie je geen verschil tussen ons. Ik had mijn vader nog graag ‘zijn baby’ even teruggegeven, maar het mocht niet zo zijn.

Afgelopen week zou mijn vader zeventig zijn geworden. We waren met een klein clubje bij elkaar en haalden herinneringen op en vertelden elkaar wat hij ons geleerd heeft.

Ik wilde dat hij ons geleerd had hoe we hem moeten missen, want dat kan ik gewoon niet. Daar ben ik niet goed in en ik denk dat ik dat nooit ga worden.

Lees ook
Sabina beviel terwijl haar vader stierf: ‘Hij ging, zij kwam, alsof het leven werd doorgegeven’